The Revenge Games || 022 - Speeltopics

- U I T L E G -
Katniss en Peeta hebben de opstand verloren, het Capitool is weer aan de macht gekomen en de genadeloze moorden beginnen weer. Na een tijdje lijkt de stilte en koelte terug te zijn gekeerd, tótdat er bekend wordt gemaakt dat de jaarlijkse Hungergames weer voor de deur staan. Maar plots, één dag vóór de reaping komt er een verplichte uitzending die iedereen moet kijken, waarbij iedereen's hart in zijn keel stokt. The revenge games. Vol afschuw moeten de bewoners te horen krijgen hoe verschrikkelijk de spelen dit jaar zullen worden...

WAAR BEGINNEN WE?
De tributen zijn de Arena ingegooid.

Steef Philippe Rogers || District 2.

"Ik heb nog eten. Alleen.." Ze stopt midden in haar zin en ik draai mijn hoofd om, om te kijken waarom. Blijkbaar stopte ze met praten, omdat ze een aantal takken weg moest duwen.
"Het is doorweekt. Maar wel te eten," vervolgt ze.
Ik haal mijn schouders op. "Dat maakt niet uit, als ik niks eet, begin ik aan de blaadjes van de bomen," grap ik. Nou, hoewel.. Misschien wordt ik ooit nog eens gedwongen om bladeren eten, wie weet?
"De berg is gewoon rechtdoor aanhouden. Dan zijn we er zo,"
Ik knik en sluit mijn ogen even. Ik beeld me in dat ik in een warme badkuip zit, met heerlijk warm water.. Dit idee maakt het koude water waarin in loop een stuk minder koud.
"Pas op!" roept Artemis. Direct daarop kan ik niet verder lopen, omdat iets me tegen houdt.
"Als we hierdoor lopen zakken we in," waarschuwt ze me. "Laten we links gaan, ik zie al wat,"
Opnieuw knik ik, om vervolgens een stuk naar links te lopen. "Zeg maar wanneer ik weer vooruit kan lopen," mompel ik, terwijl ik mijn buik voel rommelen. Eten..

Artemis Sapphire Stone. || District 7

We liepen steeds hoger op en eindelijk waren we op de berg, hoog genoeg en tussen de bomen die níet onderwater lagen.
Ik glimlachte en sprong even van Steef af, onverwachts drukte ik een vlinder licht kusje op zijn wang. 'Dankjewel.' zei ik op een zachte toon, omdat mijn stem nu eenmaal schor was door het schreeuwen, gillen en praten.
In plaats van dat ik me liet vallen keek ik even naar steef. Hij was helemaal doorweekt, zag een beetje blauw door de kou en was verhongerd.
Ik raapte een paar takken bij elkaar en maakte er een vuurtje van omdat ik het nou eenmaal niet aankon zien hoe hij er zo bij zat. Ik zelf had het ook koud hoor, had ook honger en was doorweekt, maar hij had me gedragen, de hele berg op het water door omdat ík zo nodig angsten moest hebben.
Toen het vuurtje eindelijk eens begon te roken glimlachte ik en pakte een konijn uit mijn tas, helemaal gevild. Ik pakte twee poten eraf en hoe pijn alles ook deed en hoe erg ik dat ding ook op kon eten in mijn eentje gaf ik Steef het meeste deel. Ik hield het boven het vuur terwijl het langzaam kleurde en wat fijner werd om te eten. Ik keek Steef aan en lachte even, van heel de arena had ik dit misschien niet gehoopt, maar ik was er wel verdomd blij mee.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Destiny Alexia Fernandes Rodriguéz. ||District 1

'Ja, je hebt al het recht om me niet meer te vertrouwen. Ja, misschien ken ik je zo slecht dat ik dacht dat je iets had met Luca. En inderdaad kun je niemand anders als mij vinden. Dat betekent alleen nog niet dat ik goed voor je ben.' Ik keek hem verbaasd aan en ik wou beginnen met schreeuwen, schreeuwen dat hij ongelijk had, maar ik bleef moedeloos staren.
De altijd zelfverzekerde Rowan, altijd vol van zichzelf, de jongen waar ik op was gevallen en waar ik van hield had zichzelf naar beneden gehaald om wille van mij. Ik kon mijn oren niet geloven.
Ik kende hem goed genoeg om te weten dat hij altijd zei wat hij dacht. Hij dacht dit gewoon zeker te weten.
'Misschien kunnen we beter hier onze wegen laten scheiden?' Het was een vraag, een vraag die ik niet kunnen beantwoorden. Ik wou dit niet, ik wou dit echt niet. 'Waarom.' mompelde ik toen en ik slikte alles weg. 'Waarom wil je dit? Waarom vraag je me zoiets als je het antwoord weet?'
Ik keek hem radeloos aan. 'Ik.' begon ik en beet op mijn lip. 'Ik wil dit helemaal niet.'

The duty of youth, is to challenge corruption.

Rowan James Biggerstaff || District 4
Ik werd beantwoord met een verbaasde blik, gevolgd door gemompel.
'Waarom? Waarom wil je dit? Waarom vraag je me zoiets als je het antwoord weet?' Even stopte ze. 'Ik. Ik wil dit helemaal niet.' Nu werd ik wanhopig, ik wist het gewoon allemaal niet meer. Het enige wat er in me op kwam, was het beeld van mijn ouders en dan vooral mijn vader. Het was niet moeilijk voor te stellen wat hij nu dacht. "Sukkel! Je hebt je laten afleiden van je doel. Je doel om te winnen!" En hij had gelijk. Maar of ik het ook betreurde. Op dit moment wel, want ik kwam er gewoon achter dat ik niets van meisjes snapte. Eerst schreeuwde ze in mijn gezicht dat ze me niet vertrouwde, tot 2x toe zelfs. Daarna vertelde ze dat ze me niet kwijt wilde.
'Destiny.' Even liet ik een zucht ontsnappen. 'Ik weet het even niet meer.'

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Destiny

Hij begreep het niet zei hij. Ik beet op mijn lip. Ik wou één antwoord hebben. Dan wist ik wat ik wou. 'Dan maak ik het gemakkelijk voor ons beiden. Was ik net zoals al die andere meiden voor je ? Gewoon afdankertje? Wees eerlijk Rowan en durf godverdomme niet te liegen nu. Want ik weet gewoon dat jullie twee wat hebben uitgespookt. Ik weet alleen niet hoever. ' zeg ik dan en keek naar Esmee die overal wat rode plekjes had en je kon het gewoon aan haar zien. Ook tegenover mij. 'Dus vertel op. Dan weet ik het. ' Dat laatste zei ik iets zachter.
Ik snapte hem niet. Waarom deed hij dit? Ik had mijn gevoelens weer in het kistje gestopt. Geen emotie meer van mijn gezicht te lezen.
Misschien was dat het beste.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Jonathan walker || district 11
'oke' mompel ik snel. Het word echt te moeilijk om alles te onthouden. 'wat moeten we nu doen?'

Friendship is like peeing on yourself: everyone can see it, but only you get the warm feeling that it brings.

Steef Philippe Rogers || District 2.

Beneden aan de berg zie ik erg tegen de tocht op. Ik ben uitgehongerd, heb het koud en moet continu het rillen en klappertanden onderdrukken, omdat ik me niet aan wil stellen. Ik wil Artemis helpen, maar mijn lichaam protesteert.
Terwijl ik mijn ademhaling onder controle moet houden, omdat ik anders ga hijgen of hyperventileren, loop ik de berg op, met Artemis op mijn rug.
Wanneer we boven aan komen, laat Artemis zich van mijn rug glijden en drukt een licht kusje op mijn koude wang. "Dankjwel," zegt ze zacht.
Ik ga op de grond zitten en laat mijn rug tegen een boom hangen. Langzaam sluit ik mijn ogen en laat m'n hoofd tegen de boom aanzakken.
Terwijl ik ergens energie vandaan probeer te halen, ruik ik de geur van smeulend hout, waardoor ik mijn ogen weer open. Er brand een vuurtje en Artemis reikt een konijnenpoot naar me uit. Zo te zien bevat mijn poot twee keer zoveel vlees als die van Artemis. Met een dankbare blik, pak ik de poot aan en houdt deze boven het vuur.
"Dankje," zeg ik met een glimlach. Ik voel dat Artemis naar me kijkt en kijk ook naar haar. Ze glimlacht en ik lach terug.
Ik ril zachtjes en trek het natte, bruine vest die ik aan heb, dichter om me heen in de hoop het iets warmer te krijgen. Daarna prik ik met mijn vinger in het stukje konijn om te kijken of het al gaar is. Dat is het nog niet, aangezien het nog behoorlijk koud aan voelt.
"Hoe gaat het me je angst?" vraag ik voorzichtig, omdat ik het toch ergens over moet hebben.

[ bericht aangepast op 30 aug 2012 - 18:17 ]

Rowan James Biggerstaff || District 4
'Dan maak ik het gemakkelijk voor ons beiden. Was ik net zoals al die andere meiden voor je? Gewoon afdankertje? Wees eerlijk Rowan en durf godverdomme niet te liegen nu. Want ik weet gewoon dat jullie twee wat hebben uitgespookt. Ik weet alleen niet hoever.'
Gelijk, zonder ook maar één milliseconde te hoeven twijfelen, antwoordde ik. 'Nee.' Het was de waarheid. Anders had ik haar allang 'mijn bed' ingekregen. Daarom probeerde ik mijn zekerheid uit te stralen, terwijl van haar kant alleen een emotieloze uitdrukking kwam.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Destiny Alexia Fernandes Rodriguéz || District 1

Het was een simpele nee. Ik beet op mijn lip. 'Waarom vraag je me dan zoiets? Als het zo voor jou was en voor mij?'
Ik snapte hem niet, waarom haalde hij zichzelf onderuit, probeerde mij weg te krijgen en gaat met me in deze discussie. Ik doe een stap krampachtig naar voren terwijl de pijn nog wel is steken gaf. Pijnlijke waarvan je op de grond zou horen te vallen. Ik probeerde zo sterk mogelijk te lijken en liet niks zien, je kon misschien nog een sprankje in mijn ogen zien, maar voor de rest keken ze recht in Rowans bruine ogen en beet ik even op mijn lip. Deels om de pijn af te lijden en deels ook gewoon omdat het een trekje was.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Artemis Sapphire Stone || District 7

"Hoe gaat het me je angst?"
Ik keek hem aan, ik hoorde de voorzichtigheid in zijn stem en ik beet op mijn lip waarna ik even naar het water keek.
Fijn, nu werd ik buiten de arena nog eens gezien als het bange angstige meisjes.
Ik haalde mijn schouders op. "Het gaat." Loog ik en keek weg. Ik keek naar het vlees dat gaar werd. Ik voelde eraan en het was nog koud en zuchtte. 'Heb je het al wat minder koud?' vroeg ik toen en maakte nu pas weer oogcontact.
Ik zat naast hem en voelde nog eens aan het vlees. Het ging een heel stuk beter.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Rowan James Biggerstaff || District 4
'Waarom vraag je me dan zoiets? Als het zo voor jou was en voor mij?' Alles verwarde me op dit moment. Destiny bleek echt om me te geven, het besef dat, dat gevoel wederzijds was en het feit dat we deze hele discussie voerde terwijl Esmee op nog geen 2 meter afstand stond.
Voor het eerst dit gesprek keek ik recht Destiny's ogen in. Ik was niet zo goed in mensen 'lezen', maar ik had gewoon geen zin meer om er om heen te draaien. Ik sprong gewoon op haar af en trok haar in mijn armen.
'Rare wij,' was nog het enige wat ik kon mompelen voordat ik mijn gezicht begroef in haar niet-pijnlijke schouder.

[I'm going to sleep, ik ben echt doodmoe. Sleep well <33]

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

( Is goed )

The duty of youth, is to challenge corruption.

Freya Aprilynne, district 11

'Niets, geloof ik, we komen steeds dichter...'

Frederick Smith, district 12

'Ik ga eens kijken of de regen niet al het eten weggespoeld heeft,' zuchtte ik, ik moest nog levende planten zoeken...

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

Steef Philippe Rogers || District 2.

Na mijn vraag kijkt ze me aan. In haar ogen is niets te lezen. Ze verraad geen enkele emotie.
"Het gaat," mompelt ze.
Ik onderdruk de gewoonte om mijn schouders op de halen en knik bedenkelijk.
"Heb je het al wat minder koud?"
Ik kijk naar haar en zij kijkt terug, recht in mijn ogen. Nu kan ik dus niet liegen.
Ik maak een onverschillig gebaar. "Het gaat beter dan net, maar warm is anders," zeg ik eerlijk. Mijn hand reikt naar de konijnenpoot om te kijken of deze gaar is. Het voelt warm, maar van binnen zal het nog wel koud zijn, gok ik.
"Als we straks onze buiken vol hebben, wat gaan we dan doen? Slapen neem ik aan, maar-" Ik pauzeer even om na te denken en de juiste woorden te vinden. "Gaan we dan op zoek naar de andere tributen?" Met die woorden sluit ik mijn zin af en kijk naar het vuur.

[ bericht aangepast op 31 aug 2012 - 19:33 ]

Destiny Alexia Fernandes Rodriguéz || District 1.

'Rare wij,' was nog het enige wat hij mompelde voordat hij zijn gezicht begroef in mijn niet-pijnlijke schouder.
Ik glimlachte en sloeg pijnlijk mijn armen om hem heen. 'Waarom zijn wij zo..moeilijk.' zuchtte ik en lachte even.
Even vergat ik dat Esmee bij ons stond, maar toen het doordrong gaf ik hem een kleine por.

[ bericht aangepast op 31 aug 2012 - 18:44 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.