As promised, hier is de hele beschrijving van de hoofdpersoon in een verhaal dat ik ga schrijven. Waarschuwing: hij is niet bepaald normaal. ;x
De 52-jarige Karl Langenberg is een extreem introverte man, waar bijna geen normaal gesprek mee te voeren valt. Als hij echter praat, transformeert hij in een ware spraakwaterval, zij het een spraakwaterval die maar 2 gespreksonderwerpen kent: zijn dochtertje Lauren en speelgoed.
Karl’s ouders hebben hem als kind geprobeerd mee te slepen naar een arts, met het vermoeden dat hij leed aan een ernstige vorm van autisme. De diagnose is echter nooit met zekerheid gesteld.
Meestal is Karl nors en onvriendelijk. Er is geen kunst aan om ruzie met hem te krijgen. De ruzie verloopt meestal in 3 fasen: een enorme woede-aanval waarbij hij niet aarzelt om je ernstige verwondingen toe te brengen, vervolgens halstarrige weigering als de tegenpartij aanbiedt om te praten, en tenslotte de dagenlange stiltes. De ‘sorry’ is altijd ver te zoeken.
Als Karl kinderen ziet krijgt hij echter een andere blik in zijn ogen, alsof hij tijdelijk van ziel verandert. Hij is gek op ze, en omgekeerd voelen zij zich ook aangetrokken tot hem. Zijn dochtertje Lauren, die de eervolle bijnaam ‘Prinsesje’ heeft gekregen staat permanent op nummer 1.
Verder is Karl erg ambitieus, je zou het obsessief kunnen noemen. Hij heeft een eigen speelgoedbedrijf genaamd Kevin & Ko. Niet dat er binnen de 4 muren van zijn werkplaats ook maar enige vorm van samenwerking plaatsvindt, maar de ‘Ko’ is een eerbetoon aan zijn vroegere teddybeer die op tragische wijze aan zijn einde is gekomen: Karl’s moeder heeft hem bij het vuilnis gegooid. Het andere deel van de bedrijfsnaam is ontleend aan Kevin, het tweelingbroertje van Ko dat nog steeds in leven is.
Bij Kevin & Ko kent men geen rust; als Karl bezig is met sleutelen aan speelgoedautootjes of het fabriceren van een pop waar Barbie niet aan kan tippen verliest hij zichzelf, en zal hij niet stoppen voor de laatste schroefjes muurvast zitten. Iets minder onschuldige speeltjes vervaardigt hij ook: hij is al jaren bezig met het ontwerp van de Realbot, een robot gemaakt van een dood mensenlichaam, die met een druk op een knop elke gewenste handeling uitvoert. Dit ietwat ziekelijke idee is mede ontstaan door de slechte seks die Karl heeft met zijn vrouw Monica. Hoe vaak hij wel niet gewenst heeft dat zij op afstand te besturen viel...
Karl ziet er vrij oud uit voor zijn leeftijd. Zijn gezicht is gerimpeld, te danken aan de tijd dat hij een baan als professioneel kettingroker ambieerde. De sporadische haren op zijn hoofd hebben hun blonde kleur al lang geleden verloren. Omdat zijn ogen na al dat turen naar moertjes, bouten en andere technische rommel ook niet meer naar behoren werken, draagt hij een bril met imposante glazen waar menig jampotfabrikant jaloers op is.
Aan kleren hecht hij niet veel waarde. Hij is content met de geblokte blousjes die Monica af en toe voor hem meeneemt als ze afgeprijsd zijn bij de Aldi.
Karl houdt wel van een biertje, wat te zien is aan zijn postuur. Hij heeft een bierbuik, maar is niet van plan daar iets aan te doen, hooguit de schaarse tijd die hij met zijn vriend Tony doorbrengt op de golfbaan met een kwartier per week verlengen.
Hij heeft een kleine, ondertussen vaag geworden tattoo aan de binnenkant van zijn pols. Het is een restant van zijn tienerjaren, waarin hij in een dronken bui de liefde tussen hem en zijn toenmalige vriendin wilde vereeuwigen. Hij weigert het ding weg te laten halen, hoewel het een bron van irritatie vormt voor Monica. Citaat: ‘Geef toe, het vloekt zo met je trouwring.’
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
