[RPG] Alcatraz - Seven. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 15 aug 2012 - 10:01 ]

[Ik ga zo slapen, hopelijk zijn julllie geduldig genoeg om te wachten tot morgen totdat ik weer reageer]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Luca Jones

"Oh wat ben ik bang." zegt ze na me zwijgzaam aangekeken te hebben. Ze doet net alsof ze rilt van angst en trekt dan een wenkbrauw op. Geweldig, not.
"Bring it. I'm not afraid for you and your crappy attitude. Laat haar nu maar met rust." Ik lach zachtjes en haal mijn hand door mijn haar heen. Ze kan geweldig goed grapjes maken, dat wel.
"Niet doen. Ik kan het zelf wel oplossen." mompelt Nicole ineens.
"Ja, niet doen meisje. Nicole kan zelf heel goed voor zichzelf zorgen, dat heb je toch gemerkt?" merk ik op tegen haar. Daarna buig ik me iets naar haar toe, maar uit het bereik van haar handen of voeten. Gewoon voor de zekerheid.
"Nu hoef je nog niet bang te zijn. Bewaar dat maar voor als je alleen bent. Vrees elke schaduw, je weet maar nooit wie zich er in verstopt. Niemand zal je hier horen." sis ik haar toe.

Your make-up is terrible

Natuurlijk, slaap lekker!

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
“Niet doen. Ik kan het zelf wel oplossen.” Mompelt Nicole opeens, maar ik schudde mijn hoofd enkel. Niets dat zij, of iemand anders, zou zeggen om mij ervan overtuigen haar niet te helpen tegen deze gast zou helpen. Ik zou haar sowieso wel helpen.
“Ja, niet doen meisje. Nicole kan zelf heel goed voor zichzelf zorgen, dat heb je toch gemerkt?” Ik haal diep adem om hem niet gelijk de hel in te schelden, maar toch kwam er iets kil mijn mond uit, “Daarom ben ik blij dat ik koppig ben, want haar helpen zal ik toch wel,”
Ik knarsetandde, zeker toen de jongen zich iets naar voren boog, echter uit het bereik van mijn handen of voeten. Daarom kwam er een grijns op mijn gezicht, een vermakelijke. Misschien wist hij nu dat hij met mij op moest passen, al had ik zo’n idee dat hij daar vast wel iets op zou vinden…
“Nu hoef je nog niet bang te zijn. Bewaar dat maar voor als je alleen bent. Vrees elke schaduw, je weet maar nooit wie zich er in verstopt. Niemand zal je hier horen.” Sist hij mij toe en ik was weer even zwijgzaam voordat ik daadwerkelijk weer iets van tussen mijn lippen liet horen en tegelijkertijd dicht naar hem bewoog zodat ik mijn handen op de leuningen van zijn stoel zette, me vooroverboog en hem recht aan kon kijken. De kleur van zijn ogen kon onderscheiden.
“Nogmaals: ik ben niet bang voor je, ik ken een klein jochie waar ik nog banger voor ben dan voor jou.” Sarcastisch gezien natuurlijk. “Weet je niet hoe ze me noemen? Morbid… En waarom denk je?” Een ziekelijk, vermakelijk grijnsje kwam er op mijn volle lippen terecht.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nicole

Ik zucht iets wat geirriteerd als Ruby niet naar me luistert. 'Ruby,' begin ik, nu op een zelfverzekerder toon. 'Ik heb jouw hhulp niet nodig, echt niet. Ik kan het zelf wel en ik wil het zelf ook doen dus hoe je er alsjeblieft buiten'.
Nu kijk ik naar Luca. 'En jij blijft van haar af'. Ik kan niet geloven wat ik nu ga zeggen. 'Doe met mij wat je wil maar echt, blijf gewoon van haar af'. Ik haal mijn armen rond mijn knieen weg en doe mijn benen normaal terwijl ik Luca aanblijf kijken.

(Sorry voor korte stukje maar ik heb geen zin om op mobiel het hele gesprek over te typen a. )

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Luca Jones

Ze is even stil, laat dan een geluid van tussen haar lippen en zet haar handen op de leuning van haar stoel terwijl ze zich dichterbij beweegt.
"Nogmaals: ik ben niet bang voor je, ik ken een klein jochie waar ik nog banger voor ben dan voor jou. Weet je niet hoe ze me noemen? Morbid… En waarom denk je?" Er krult een glimlachje om mijn lippen heen, het zorgt er alleen maar voor dat ik haar nog liever wil.
"Ruby." zegt Nicole op een zelfverzekerde toon. "Ik heb jouw hulp niet nodig, echt niet. Ik kan het zelf wel en ik wil het zelf ook doen dus hou je er alsjeblieft buiten. En jij blijft van haar af. Doe met mij wat je wil maar echt, blijf gewoon van haar af." Ik kijk haar lichtelijk verbaasd aan als ze haar armen van haar benen weghaalt en normaal gaat zitten. Plotseling moet ik lachen en kijk ik van Ruby naar Nicole en terug.
"Serieus, heet je Ruby? Dat is toch wel even iets anders dan morbid." lach ik luid en mijn blik flitst terug naar Nicole. "Jij kan niet bepalen wat ik doe. Het is heel lief van je aangeboden maar dat ga ik absoluut niet doen, je hebt voorlopig wel genoeg gehad." besluit ik en ik sla mijn armen over elkaar waarna ik weer terug naar achteren leun.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Er krult een glimlachje om zijn lippen heen, eentje die ik er ook gelijk af wil vegen. Maar de goede ziel dat ik ben, onderdruk ik het.
"Ruby." zegt Nicole op een zelfverzekerde toon. Ik kan mezelf, nee haar, wel vervloeken dat ze mijn echte naam zegt in het bijzijn van die gast. "Ik heb jouw hulp niet nodig, echt niet. Ik kan het zelf wel en ik wil het zelf ook doen dus hou je er alsjeblieft buiten. En jij blijft van haar af. Doe met mij wat je wil maar echt, blijf gewoon van haar af." Hij kijkt haar lichtelijk verbaasd aan als ze haar armen van haar benen weghaalt en normaal gaat zitten. Ik ga normaal staan en gooi mijn armen dreigend in de lucht wanneer ik naar Nicole draai. Plotseling moet Luca lachen en ik draai mijn hoofd richting hem, zie dat hij van mij naar Nicole kijkt en terug.
"Serieus, heet je Ruby? Dat is toch wel even iets anders dan Morbid." lacht hij luid en zijn blik flitst terug naar Nicole. "Jij kan niet bepalen wat ik doe. Het is heel lief van je aangeboden maar dat ga ik absoluut niet doen, je hebt voorlopig wel genoeg gehad." besluit hij en slaat zijn armen over elkaar waarna hij weer terug naar achteren leunt.
Ik draai terug naar Nicole met een kwade blik. "Dank je Nicole, echt bedankt, dat je mijn echte naam zegt in het bijzijn van die klootzak." kwam er dodelijk sarcastisch uit mijn mond en als ik iemand kon doden via mijn ogen, was het nu wel. Ik draai terug richting Luca. "Blijf gewoon uit mijn buurt."

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nicole

"Serieus, heet je Ruby? Dat is toch wel even iets anders dan morbid." lacht Luca.. "Jij kan niet bepalen wat ik doe. Het is heel lief van je aangeboden maar dat ga ik absoluut niet doen, je hebt voorlopig wel genoeg gehad,' zegt hij dan tegen mij.
Ik kijk hem wat verbaasd aan. 'Alsof het jou wat uit zou maken of ik wel of niet "genoeg heb gehad",' zeg ik op een iets wat botte toon. Ik weet dat hij wel gevoel heeft, dat kon ik zien toen hij het eerder over zijn zusjes had maar het is beter dat ik daar niet over begin waar Ruby bij is.
Ruby kijkt me aan met een dodelijke blik in haar ogen. 'Dank je Nicole, echt bedankt, dat je mijn echte naam zegt in het bijzijn van die klootzak.' zegt ze sarcastisch. "Blijf gewoon uit mijn buurt." vervolgt ze tegen Luca.
'Als je de eerste keer had geluisterd had ik je naam ook moet hoeven zeggen.'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Luca Jones

Nicole kijkt mij verbaasd aan en Ruby is opgestaan.
"Alsof het jou wat uit zou maken of ik wel of niet "genoeg heb gehad." zegt ze bot. Nu raak ik verbaasd over haar. Ruby kijkt vervolgens naar Nicole, met een behoorlijk dodelijke blik. Maar ja, meisjes zijn ook gewoon bitches.
"Dank je Nicole, echt bedankt, dat je mijn echte naam zegt in het bijzijn van die klootzak." zegt ze sarcastisch. "Blijf gewoon uit mijn buurt." vervolgt ze tegen mij en ik grinnik. Ze kan zeggen wat ze wilt maar het helpt toch niet. Ik heb mijn zinnen nu al op haar gezet, door haar eigen schuld.
"Als je de eerste keer had geluisterd had ik je naam ook niet hoeven zeggen." zegt Nicole tegen haar.
"Dames, doe even rustig. Elkaar proberen te beschermen en dan gaan bitches, jullie zijn echt raar. Hoeveel ik me er ook amuseer, hou er gewoon mee op." frons ik waarna ik terug naar Nicole kijk. "Het lijkt wel alsof je het gewoon wilt. Genoeg is genoeg." vertel ik me waarna mijn blik naar Ruby terugflitst en ik de nadruk op haar naam leg als ik die uitspreek.
"Ruby..." Ik schud met mijn hoofd. "Laat maar. Het is hopeloos."

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
"Als je de eerste keer had geluisterd had ik je naam ook niet hoeven zeggen." zegt Nicole tegen me en ik sla mijn armen boos over elkaar, waarna ik weer een dodelijke blik naar haar stuurde.
"Gewoon een 'dank je' is ook goed hoor," Ik gromde en keek terug naar Luca, die het allemaal wel leuk vond volgens mij. "Dames, doe even rustig. Elkaar proberen te beschermen en dan gaan bitches, jullie zijn echt raar. Hoeveel ik me er ook amuseer, hou er gewoon mee op." Hij fronst en kijkt naar Nicole. "Het lijkt wel alsof je het gewoon wilt. Genoeg is genoeg."
Hierna flitst zijn blik terug naar mij, mijn naam spreekt hij met nadruk uit. "Ruby..." Hij schud met zijn hoofd en ik haal mijn wenkbrauw verveelt op. "Laat maar. Het is hopeloos."
Ik zuchtte diep terwijl ik mijn ogen in hun kassen rolde. "Jij bent hopeloos. Blijf nou maar gewoon uit mijn buurt." Ik wendde mijn blik af, ging weer zitten als een klein kind en keek Luca toen aan. "Kan je geen jongens pesten of zo?"

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nicole Joy Eastwood
'Dames, doe even rustig. Elkaar proberen te beschermen en dan gaan bitches, jullie zijn echt raar. Hoeveel ik me er ook amuseer, hou er gewoon mee op,' zegt Luca fronsend en hij kijkt naar mij. 'Het lijkt wel alsof je het gewoon wilt. Genoeg is genoeg,' zegt hij.
Mijn mond valt een stukje open van verbazing en Luca kijkt weer naar Ruby.
'Ruby...' begint hij maar hij schudt zijn hoofd. 'Laat maar. Het is hopeloos'.
'Jij bent hopeloos. Blijf nou maar gewoon uit mijn buurt,' zegt Ruby. 'Kan je geen jongens pesten of zo?'.
Ik bijt op mijn lip om niet te lachen en kom dan terug op wat Luca eerder zei. 'Als jij echt denkt dat ik het wíl dan ben je nog zieker in dat hoofd van je dan dat ik al dacht'. Ik sla mijn armen over elkaar en mijn blik glijdt de cel door. Vier mensen en drie bedden. Handig. 'Ga je hier ook slapen?' vraag ik aan Luca waarna ik gelijk verder praat. 'Zo ja, dan ga je maar op de grond slapen'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Luca Jones

"Jij bent hopeloos. Blijf nou maar gewoon uit mijn buurt." zegt Ruby en ze gaat weer zitten. "Kan je geen jongens pesten of zo?" Daarom moet ik zacht lachen.
"Als jij echt denkt dat ik het wíl dan ben je nog zieker in dat hoofd van je dan dat ik al dacht." meld Nicole en ik reageer er niet eens meer op. Ja ja, ziek dit en ziek dat. Toch ben ik volledig bij mijn verstand en boeit het me niets.
"Ga je hier ook slapen?" vraagt ze ineens aan mij. "Zo ja, dan ga je maar op de grond slapen." Ik schud langzaam met mijn hoofd.
"Nee, ik was in ieder geval niet van plan om in dit wijvenhok te slapen. Ik zorg wel dat Quinto me straks weer naar mijn eigen cel verplaatst, maar nu zijn jullie nog te vermakelijk." vertel ik Nicole.
"En jij Ruby. Ik ga geen jongens pesten. Je weet wat daar van komt hé." Ik schud afkeurend met mijn hoofd.

Your make-up is terrible

(Ik ga wel zo slapen... Willen jullie dan zo lief zijn om te wachten?)

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
"Als jij echt denkt dat ik het wíl dan ben je nog zieker in dat hoofd van je dan dat ik al dacht." meld Nicole, maar Luca reageert er niet op. Waarschijnlijk heeft Nicole het zo vaak gemeld dat het hem niets kan schelen, áls het hem überhaupt wel eerst kon schelen.
"Ga je hier ook slapen? Zo ja, dan ga je maar op de grond slapen." Ik kon het niet laten en gniffelde zacht, waarna ik opkeek en zag dat hij langzaam zijn hoofd schud.
"Nee, ik was in ieder geval niet van plan om in dit wijvenhok te slapen. Ik zorg wel dat Quinto me straks weer naar mijn eigen cel verplaatst, maar nu zijn jullie nog te vermakelijk." verteld hij haar, waarna hij zich naar mij richt.
"En jij Ruby. Ik ga geen jongens pesten. Je weet wat daar van komt hé." Afkeurend schudde hij zijn hoofd. Stil keek ik hem aan, echter was dit om bepaalde dingen binnen te houden, maar mijn lach kon ik niet tegenhouden, waardoor er dus ook een harde lach door de cel klonk. Snel sloeg ik mijn hand grinnikend voor mijn mond en keek hem aan, waarna ik vragend mompelde,
"Wat?" Ik haalde de hand voor mijn donkerrode lippen vandaan en keek hem vragend aan. "Toch niet op jongens over gaan? Dan was ik in ieder geval vrij," Grinnikte ik, zuchtte diep en liet me toen achterover op het bed vallen terwijl ik naar het plafond staarde.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nicole Joy Eastwood
Luca schudt zijn hoofd. 'Nee, ik was in ieder geval niet van plan om in dit wijvenhok te slapen. Ik zorg wel dat Quinto me straks weer naar mijn eigen cel verplaatst, maar nu zijn jullie nog te vermakelijk,' zegt hij waarna hij naar Ruby kijkt.
'En jij Ruby. Ik ga geen jongens pesten. Je weet wat daar van komt hé'. Hij schudt afkeurend met zijn hoofd en niet veel later begint Ruby hard te lachen. 'Wat?' vraagt ze mompelend. 'Toch niet op jongens over gaan? Dan was ik in ieder geval vrij,' grinnikt ze en ze gaat languit op het bed liggen.
Ik werp even een blik op Quinto en kijk Luca dan onderzoekend aan. 'Je zou wel beter bij jongens passen,' zeg ik. Vooral omdat sommige net zo gevoelloos zijn als hem.

[Of course ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

(Ik ben d'r weer. Sorry dat ik niet heb gemeld dat ik even afwezig zou zijn.. Maar ik was druk bezig met het behangen van mijn kamer.
Hoe dan ook, wat is er gebeurt en waar kan ik inspringen?)

Nieuw topic!


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 23 aug 2012 - 17:53 ]