[RPG] Matched O1 - Speeltopics

Officials:
- Angelite Kyanite Hire - Angelite
- Yemelia Fannie Shannon - LacunaCoil

The seven boys:
- Michael Emerald Gold - Angelite
- Deavon John Smith - Rechazame
- Floris Dylano Nilson - Risus
- Owen Rheya Jackon - Adores
- Daniël James MacGregor - WillNotLearn
- Angus Scott Stanton - Avenger
- Levi Cameron Lautus - Bisous

The seven girls:
- Carmella Reine Marvella - Melite
- Cherine Violette Laramie - Melite
- Lily Samantha Henderson - Aragog
- Avelin Cyrille June - SerpentEyes
- Elyse Felicia Lautus - Bisous
- Annebeth Charlotte Neuman - Perdu
- Faith Temperance River - Morticia

[ bericht aangepast op 20 juli 2012 - 16:49 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Annebeth Charlotte Neuman - Matching Banquet Zaal
Daar was hij. Zijn knappe ogen keken alle kanten op, net zoals de mijne ook deden tot ik hem zag. Ik stond op en zag hoe hij ook mij zag. "Hallo" ik glimlachte vriendelijk. Mijn ouders waren ergens anders, ik was op een stoel gaan zitten een eindje verderop, kon hun gezaag niet meer aanhoren. "Ik ben Annebeth." ik wist nu niet wat ik moest doen, dus stond ik daar maar. Het rumoer van de andere mensen stierf langzaam weg, alleen hij en ik. Ik had nu al sympathie voor hem. Ik zag mijn toekomst zitten. Zijn zachte stem was goddelijk, zijn kledingssmaak bijna exact als de zijne. Ondertussen praatte iedereen met zijn aanstaande. Ik dacht na. Wat wilde ik? Trouwen? Kinderen? Ik wist het niet. Maar ik hoefde het niet te weten. Het zou allemaal voor mij uitgestippeld worden. Ik had niets te kiezen, helemaal niets. Ik werd even somber van die gedachte. En ik vroeg me af of hij ook zo over de toekomst dacht.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Elyse Felicia Lautus ~ Matching Banquet Zaal
'Excuseer ons,' zegt Owen tegen mijn ouders waarna hij me bij mijn hand pakt. 'Elyse dit is mijn moeder Abby en mijn vader Wren. Pap, mam mijn uh.. verloofde Elyse.' Zijn vader pakt mijn hand vast en drukt er een kus op. Daarna trekt zijn moeder ons in een knuffel. Iets té naar mijn idee maar wel lief. 'Leuk u te ontmoeten,' zeg ik beleefd waarna ik lichtjes glimlach. Net als ik Owen wil vragen of we even zullen dansen valt mijn blik op Floris die in zijn eentje staat.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Floris Dylano Nilson. • Matching Banquet Zaal.

Tussen de menigte door kan ik Elyse niet vinden, dus komen Faith en haar moeder weer terug in mijn gedachte. Weer ben ik aan het bedenken wat er aan de hand zou kunnen zijn, maar er zijn teveel optie's en erg beleefd is het niet om te vragen waar het over gaat. Waarschijnlijk heeft ze ook niet echt veel zin om het te vertellen. Het lijkt me dat ze het er beiden best moeilijk mee hebben. Misschien wou ze nog een kind? Is haar tweede kind overleden? Er kan van alles zijn.
Wanneer de gedachten over Faith en Carolyn weer langzaam wegvagen, zie ik haar opeens tussen de menigte staan. Wanneer onze blikken elkaar even kruisen, kan ik het niet laten om naar haar te glimlachen. Ik zou niet weten wat ik anders zou moeten doen. Het is tenminste beter dan mijn blik afwenden. Iets wat ik eerst altijd deed als ik bij Levi thuis was. We ontweken elkaar daar. Waarschijnlijk had ik al best lang gevoelens voor haar, maar heb ik er niet aan willen toegeven. Ik wil er nog steeds niet aan toegeven. Ik weet niet hoe en of het op zo'n manier kan, maar ik wil Faith geen pijn doen. Ik ben dan wel niet verliefd op haar, maar ik ben nou eenmaal uitgehuwd en daar moet ik het mee doen.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Angus Stanton - Matching Banquet Zaal

'Ik ben Annebeth,' hoorde hij haar zeggen, waarop hij eens nerveus lachte en zijn blik naar zijn schoenen richtte. Nu is het moment waarop jij je ook voorstelt, idioot, snauwde hij zichzelf toe. 'Ik eh... Ik ben Angus... Stanton,' bracht hij uiteindelijk uit, na zijn keel een paar keer te hebben geschraapt.
Dit was het dan. Vanaf nu zat ze met hem opgescheept. Hij wilde wedden dat ze heel wat anders in gedachten had, dan een smalle jongen met een job waar hij waarschijnlijk nooit in zou groeien. Een jongen zonder extreme talenten of vaardigheden of een indrukwekkend uiterlijk. Hij stond bijna op het punt zich te verontschuldigen voor zichzelf, toen hij bedacht dat hij zich dan pas echt belachelijk zou maken en stuurde haar een klein glimlachje toe. 'Dus eh... Verloofd, hé...' Heel smooth, Angus... Zijn sociale vaardigheden hadden net nieuwe laagten bereikt. Voor hij het wist zagen zijn wangen rood en kropen zijn handen als van zichzelf in zijn zakken, steeds met de chips prutsend.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Annebeth Charlotte Neuman - Matching Banquet Zaal
'Angus, mooie naam.' het klonk een beetje vreemd, maar ach. Het was de eerste keer dat ik mijn man ontmoette. Ik was zenuwachtig. Is dat niet normaal? 'Dus eh...Verloofd, hè...' hij mompelde, verlegen. 'Ja, en eerlijk gezegd zag ik enorm op tegen vandaag, maar nu...' ook ik begin te stamelen. Ik denk aan hoe het zou zijn als hij nu op zijn knieën zou gaan, of een knie dan tenminste. Overbodig, maar wel romantisch. 'Eh. Wat dacht je van een wandeling?' ik had bij de aankomst gezien dat er tuinen waren en ik wou die even gaan doorzoeken. Het was misschien een beetje vreemd, maar stiekem verlang ik om' alleen met hem te zijn. 'Onze ouders kunnen wachten. Denk ik.'

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Angus Stanton - Matching Banquet Zaal

Hij glimlachte kort toen ze zijn naam complimenteerde. Zijn ouders hadden hun inspiratie gehaald bij de Schotten, al had hij helemaal geen Schotse roots.
Zijn ogen gleden over haar praktisch volmaakte gezicht terwijl ze uitlegde hoe nerveus ze was geweest. 'Ja, ik ook...' Meer wist hij niet te zeggen. Hij grinnikte even bedeesd en beet dan op zijn lip.
'Eh. Wat dacht je van een wandeling?' Hij knikte. 'Onze ouders kunnen wachten. Denk ik.' Hij dacht aan zijn moeder die toch niet veel anders deed dan voor zich uit kijken en zijn vader die soms het gevoel had dat hij vrolijk moest zijn voor twee. 'Nee, nee, je hebt gelijk. Ik eh... zou de tuin ook graag zien,' Zijn mondhoeken schoten opnieuw nerveus omhoog toen hij zijn arm aanbood. Nu was hij naast stuntelig ook al ouderwets... Wat moest ze wel niet van hem denken...

Frankly my dear, I don't give a damn.

Annebeth Charlotte Neuman - Matching Banquet Zaal
Ik legde mijn arm over de zijne. Hij was verschrikkelijk lief. 'Zo Angus. Nu je weet dat ik je verloofde ben. Zie je je leven zitten? Of ga je vanavond nog zelfmoord plegen?' Ik glimlach. Het is misschien vreemd, maar ik voel me nu al op mijn gemak bij hem. Ik keek hem nog eens aandachtig aan. Hij was zo vreselijk knap. En lief en aardig. 'Als je voor de tweede optie kiest, moet ik dit doen als je het ook daadwerkelijk vanavond doet.' Ik ga op de toppen van mijn tenen staan en kus hem teder.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Angus Stanton - Matching Banquets Zaal

'Het had erger kunnen zi-' Voor hij het goed en wel door had, duwde ze haar lippen zacht tegen de zijne. Angus voelde zichzelf van kleur verschieten, wist zichzelf uiteindelijk een beetje te kalmeren en beantwoordde haar kus ietwat aarzelend. Dit was een goed teken, toch? Misschien was ze toch niet zo teleurgesteld als hij verwacht had...
Dat zorgde ervoor dat de vervelende knoop in zijn buik ietsje losser kwam te zitten. Toen de kus ophield en hij in haar grijze ogen keek, voelde hij al het bloed in zijn lijf naar zijn wangen stromen. 'Goh... Dank je...' Had hij haar nu net bedankt... Jezus, wat een kluns. Kort spanden zijn kaakspieren op. 'Ik denk dat ik me wel zal weten te redden met mijn leven nu,' glimlachte hij. 'Afijn. Voor zover we dat al weten natuurlijk... En jij?'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Annebeth Charlotte Neuman - Matching Banquet Zaal
'Ik zal het ook wel redden en graag gedaan.' ik glimlach. 'Maar ik ben ook bang. Ik wil geen 6 kinderen en al zeker geen werk als bankbediende.' Ik wandel richting de deuren in de hoop dat hij mee zal komen. Ik voel dat dit het begin is van mijn nieuwe leven. Ik ga trouwen met iemand die je bedankt voor een kus en je zijn arm aanbied. Ik ben een echt geluksvogel. Al zeg ik het zelf.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Oke mensen, dit duurt me allemaal te lang. Vanaf nu is iedereen weer terug, je woont samen met je Match en het is aan jezelf of je je baan al te horen hebt gekregen.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Wat duurt te lang? Het is toch een beetje raar als je mensen hun gesprekken doorhakt.. Niet van toepassing op mij, maar voor andere? Idk..]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Nou, we zijn nu al dagen in Matching Banquet, en dat wordt zo saai dat iedereen afhaakt.
En dat zou ik hartstikke zonde vinden.]

"Do you believe monsters are born or made?"

Carmella Reine Marvella - Markt
Met een zucht liet ik de rook weer ontsnappen. Het was een tijd geleden dat ik weer een sigaret op had gestoken, maar alles leek me de laatste dagen te irriteren. Het verhuizen, mijn 'verloofde', het feit dat ik die Official uit het oog was verloren, het huwelijk dat steeds dichterbij kwam. m'n broer die op m'n zenuwen werkte.
Naast me stond de tas met boodschappen die ik had gedaan, waarschijnlijk was Daniël thuis. Of niet, wist ik veel.
Ik streek mijn blonde, krullende lokken uit mijn gezicht, sloeg mijn slanke benen over elkaar. Het bankje waar ik was gaan zitten, bood een perfect uitzicht op de mensen die rondliepen.

Cherine Violette Laramie - Thuis
Mijn donkerblauwe ogen gleden over de bescheiden tuin die aan de achterkant van het huis grensde. Ik kon er maar niet aan wennen dat ik sinds vanochtend blijkbaar niet meer thuis woonde, maar hier. Met Levi.
Ik sloeg mijn armen over elkaar tegen een kille windvlaag, en draaide me om naar de woonkamer. Het was geen lelijk huis, dat absoluut niet. De tuin was niet groot, maar mooi en groen. Twee glazen schuifdeuren in de woonkamer zorgden voor een grote, open ruimte en alle muren waren wit geschilderd.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Dan mag ik wel opgaan schieten met beroepen verzinnen want ik weet nog steeds niks ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Bisous schreef:
[Dan mag ik wel opgaan schieten met beroepen verzinnen want ik weet nog steeds niks ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'