• De verhaallijn
    Water. Aarde. Vuur. Lucht.

    Dankzij avatar Aang kwam de oorlog tussen de naties ten einde en hij stichtte daarbij Republic City, een stad waar alle benders en non-benders samen kunnen leven.
    We zijn een aantal generaties verder, er is een nieuwe avatar. De avatar zal alle elementen moeten leren en zal ook de vrede en balans moeten bewaren, dit laatste wordt vooral lastig nu de non-benders in opstand komen. Sommige non-benders vinden dat ze worden onderdrukt door benders, die ook nog eens volgens hun de reden zijn van al het kwaad in de wereld. Deze non-benders willen hier wat tegen doen, ze komen in het geheim samen en noemen zichzelf Equalists. De Equalists trainen zichzelf en leren dat ze door benders op bepaalde plaatsen te raken (chi-punten), ze het benden tijdelijk uit kunnen schakelen bij benders (chi blokkeren).

    Het speelt zich dus af in Republic City waar de Equalists langzaam in opstand komen. Meer informatie over de wereld, tijd, omgeving en dergelijke vind je in de andere hoofdstukken (:

    Extra informatie kan je vinden in de story: De story.


    Voordat je meedoet...
    - Als je wilt leren langere stukken te typen of beter te RPG'en zit je hier goed.
    - Ik verwacht dat, als je meedoet, je je best doet met het schrijven. Dus niet één regel afraffelen, maar echt wel stukken van minimaal 10 regels. Desnoods kan je hier tips vinden voor het schrijven van langere stukken.
    - Inspringen is altijd mogelijk, PB me dan even en dan zal ik kijken hoe ik je kan helpen hiermee.
    - 18+ mag gewoon, zet het desnoods even boven je post ;]
    - Géén perfecte personages.
    - Wees niet bang en ga niet zitten afwachten, stuur jouw personage gewoon op een ander af.
    - Zet de naam van je personage boven je post + soort (earthbender etc.)
    - Personages mogen elkaar gewoon haten, ruzies buiten de RPG om daarentegen liever buiten deze RPG uitvechten.
    - Met google chrome heb je altijd spellingscontrole, dit kan erg handig zijn!


    Meedoen:
    Bekijk als eerst even dit hoofdstuk uit de story en hier kan je je personage dumpen.

    Spelers (je mag meerdere personages, zolang je ze niet verwaarloosd!):
    Probeer alles een beetje gelijk te houden (:
    WillNotLearn - Ace Zavier Dawn - 18 - Avatar

    LacunaCoil - Felecia Lynette Estrada - 18 - Fire + Lightning
    Aragog - Felice Rose Xanthe - 19 - Fire + Lightning

    WillNotLearn - ? - ? - Fire + Pro-Bender


    KangDaesung - Ironi Gai - 17 - Water
    Morticia - Rylie Jazlyn - 18 - Water
    130Clock - Kyla Mary Ann - 23 - Water + Bloodbender
    Benefit - Embriël Hymne Lequir - 17 - Water


    LacunaCoil - Dean Leonardo Sylvester - 20 - Non-bender
    Paddo - ? - ? - Non-bender + Equalist
    Morticia - Finn Zane Ryder - 19 - Equalist
    130Clock - Ayden Brown - 18 - Non-bender

    Endure - Norah Allison Taylor - 19 - Equalist + Chi-blocker


    Endure - Lauren Hadley - 18 - Earth + Pro-Bender

    Paddo - Killan Mesurrie - 21 - Earth + Metal


    WiccedWitch - Lilith Feron - 16 - Air


    Pro-bend team Fire Ferrets: Lauren (earth), Daniël (fire), Rylie (water)
    Pro-bend team Lion Vultures: vrij (earth), vrij (fire), vrij (water)

    [ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 11:08 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Deze posts zijn wel erg lang, voel je niet verplicht zó een lange post te maken ;p (Daarnaast zijn ze niet eens mijn beste posts >3<)


    Norah Allison TaylorEqualist
    Met haar handen in haar zakken en om haar schouder een grote tas met haar spullen liep Norah over straat, terwijl haar rode haren afstaken tegen de grauwe kleren van de gebouwen en mensen om haar heen. Ze genoot van het zachte briesje en de warmte van de zon, de geluiden die de vogels maakten en het vrije gevoel dat het haar gaf. Een vaste woonplaats had ze niet en een vaste overnachtingsplek dus ook niet, al vond ze dit totaal geen probleem. Meestal overnachtte ze in het gebouw dat de Equalists in gebruik hadden voor trainingen en dergelijke, maar meestal wist ze wat munten bij elkaar te rapen en overnachtte ze ergens in de stad. Het voelde goed om in de stad te zijn tussen alle levendigheid. Ze was overigens niet graag bij de anderen Equalists, ze werd er vaak rond gecommandeerd door haar meerderen en daarnaast irriteerde ze zich aan de nieuwe Equalists. Meestal waren die de eerste paar nachten bang dat de politie zou komen en dat ze allemaal opgepakt zouden worden, ze gingen dan jammeren en zeuren en bakten daarnaast niks van het vechten tijdens de trainingen. Het irriteerde haar mateloos als mensen zich zo zwak opstelden, dat was dan ook de reden dan ze wel meer dan vaak ruzie had. Niet dat ze het erg vond, het hield haar fit en scherp.
    Bang dat ze opgepakt zou worden was ze niet, daarnaast was ze niet in gevaar als ze het gebouw van de Equalists zouden vinden. Ze had altijd al haar spullen bij zich, zo wist ze zeker dat er niemand met zijn kladden aan zat, maar was ze er ook van verzekerd nergens sporen achter te laten. Enkel haar Equalists kostuum lag in het gebouw, aan de hand daarvan konden ze nooit achter haar aankomen. Gewoonweg perfect dus.
    Het was trouwens niet zo dat ze haar minachting en haat jegens benders verborgen hield, totaal niet zelfs. Ze was niet op haar mondje gevallen en deed haar zegje wel.
    Ze was vandaag in een goede bui en manoeuvreerde zich soepeltjes tussen de menigte door terwijl ze verder liep naar het park. Tot haar grote tevredenheid zag ze dat het bankje waar ze graag zat vrij was en daar maakte ze maar al te graag gebruik van. Norah zat nog maar net op het bankje bij de vijver toen een Equalist haar aandacht trok. De Equalist leek een oudere man te zijn, ze had hem wel eens vaker gezien, maar gesproken nog nooit. De man leek altijd zo blij en praatte te veel naar haar zin. De man stond niet veel verderop en riep zijn minachtig tegenover benders uit, er stond een klein groepje mensen omheen. Zo te horen was het grootste gedeelte van de mensen het met hem eens, meestal lieten de benders niks van zich horen en liepen die stilletjes verder, deden alsof ze niks hoorden. Nog iets wat ze haatte, ze deden alsof ze heel wat waren, maar zodra ze de waarheid te horen kregen liepen ze met de staart tussen de benen weg.

    Lauren HadleyEarthbender, Pro-bender
    Terwijl Lauren de trappen van het gangenstelsel onder het Pro-Bend stadion afliep bond ze haar donkere haren in een staart. Ze was sinds een jaar lid van het Fire Ferrets pro-bending team, samen met Rylie en Daniël, de teamcaptain. Ze wilde niet zeggen dat ze vreselijk goed bevriend was met ze, maar zat nou eenmaal in het team en ze brachten dus veel tijd samen door, allemaal met hetzelfde doel, het toernooi winnen. Alhoewel zij het ook deed voor het onderdak, geld.. De roem kon haar gestolen worden, ze hoefden niet in de spotlight te staan.
    Zwijgend liep ze de trainingszaal binnen en tot haar verbazing was er nog niemand. Een zucht uit pure irritatie verliet haar mond, waarom kwamen ze nooit eens op tijd? Zo moeilijk was het to- Een zachte “oh” verliet haar mond toen haar blik op de klok aan de muur viel. Het was niet de rest die te laat was, het was zijzelf. Zoals gewoonlijk was ze weer eens te vroeg. Ook al vertrok ze later, ze kreeg het altijd voor elkaar te vroeg te komen.
    Met een paar passen stond ze bij een stapel schijven, gemaakt van stevige klei. Ze waren hard, maar zodra ze iemand raakten spatte ze uit elkaar. Richten op het hoofd was niet toegestaan voor earthbenders, zijzelf richtte meestal op de rug als haar tegenstander net in de lucht hing. Ze ging voor het doel staan en nam de juiste houding aan, met een hoge snelheid liet ze de aardeschijven achtereenvolgend het doel in vliegen. Soms probeerden ze meerdere schijven tegelijkertijd het doel in te laten vliegen, maar het was moeilijker dan ze dacht. Gefrustreerd beet ze op haar onderlip terwijl ze haar voeten steviger op de grond zette. De schijven allemaal hetzelfde laten doen was geen probleem, maar ze afzonderlijk en tegelijkertijd sturen was heel andere koek. Ze sloot haar ogen kort terwijl ze een diepe teug lucht nam. Met gemak liet ze acht schijven zweven, maar toen ze de schijven op het doel afschoot vielen er onderweg al een paar op de grond en uiteindelijk waren het maar twee schijven die het doel bereikten.
    “Waarom lukt het nou niet?” mopperde ze zachtjes in zichzelf en zuchtte nogmaals. Natuurlijk ging het aardesturen haar beter af dan dat het vroeger had gedaan, ze was een echte dromer geweest en had een wilde fantasie.. Een slechte karaktereigenschap als je een earthbender bent, ze bakte er dan ook niks van. Nadat ze uit huis was gegooid veranderde zijzelf en het aardesturen ging haar sinds dien beter af, maar toch was ze nog niet tevreden. Ze wilde beter worden, alles perfect onder de knie krijgen..
    Met een plof ging ze op de grond zitten met haar knieën opgetrokken. Met haar kin steunde ze op haar linkerhand en met de wijsvinger van haar rechterhand liet ze een schijf in de lucht draaien. Langzaam liet ze nog een schijf omhoog komen en liet die de andere kant op draaien. Ze was zo geconcentreerd bezig dat ze haar ogen iets vernauwde, de twee schijven ieder een andere kant op laten draaien was lastiger dan ze dacht. Ze moest toegeven dat ze nooit erg goed geweest was in twee verschillende dingen tegelijkertijd doen, zo kon ze vroeger al niet als alle andere kinderen in het dorp met haar ene hand over haar buik wrijven, terwijl ze met haar andere hand zachtjes op haar buik sloeg. Een stommigheid die ze simpelweg nooit onder de knie leek te krijgen.
    Plots begon één van de twee zwevende schijven gek heen en weer te wiebelen en gauw liet ze de twee zakken. Dit was iets waar ze zeker nog op moest oefenen als ze het toernooi wilden winnen, ze zou de vijand sneller van het platform krijgen wanneer ze meerdere schijven tegelijkertijd kon sturen en van verschillende kanten kon laten komen. Het liefst zonder dat ze zich dan zo ontzettend moest concentreren, want dan lag ze al in het water voordat ze de schijven goed en wel gegooid had.
    Na een poos stond Lauren weer op en wierp een blik op de deur, ze zouden zo wel komen, misschien dat zij haar kond- Nee, ze zou het niet vragen, het was iets waar ze zelf uit moest komen en daarnaast waren het geen aardemeesters, hun elementen waren water en vuur, wat wisten die er nou van?
    Vastberaden, met het doel dat het vandaag zou lukken, ging ze weer in de juiste houding staan en al snel vlogen de aardeschijven weer door de lucht.

    [ bericht aangepast op 8 juli 2012 - 14:13 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    [Mijn topics]


    “You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

    [Haha wow, ik ga het zo allemaal even lezen :3
    Mijn topicsss]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    LacunaCoil schreef:
    [Mijn topics]


    Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

    {Mijn topics}


    Don't be like the rest of them, darling

    [dsi] lol, niemand van plan te schrijven? ik hebzin om te schrijven ^^


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    (Grr... ben ik vergeten op de abo te klikken xD
    Ga zo wat schrijven mijn kamer is nu redelijk netjes ^^)


    Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

    Lilith Feron
    Gapend open ik mijn ogen, ik heb wel heel lang uitgeslapen. Ik draai me nog heel even om, ik wil weer slapen. Met mijn handen grijp ik mijn kussen vast, dat is echt mijn manier van slapen, opgerolt met mijn kussen vastgegrepen onder mijn hoofd. Mijn kussen protesteerd en piept en probeert zich uit mijn greep te bevrijden. Geschrokken kom ik overeind, kussens horen niet te protesteren. Ik open mijn ogen en kijk recht in de ogen van Momiji. Waarom was Momiji mijn kussen? Ik kijk om me heen, ik ben op een open plek in een bos. Ik lig op een warme pluisige deken. Naast me liggen tassen en buidels. Opees schiet alles weer bij me naar binnen, natuurlijk! Ik was zo goed als klaar met mijn opleiding, dus ging ik weg bij de luchttempels, op zoek naar airbenders die mijn bending kunst konden perfectioneren. Daarom ben ik hier.
    'Sorry Momiji, ik was even vergeten dat we op reis waren...' Ik geef Momiji een klopje op zijn hoofd, en Momiji likt mijn hand en sabbelt een beetje op mijn vingers. Ik haat het serieus als hij dat doet, vooral als er geen kraan in de buurt is.
    Ik trek mijn vingers uit Momiji's bek en sta op. Met mijn nog schone hand wrijf ik in mijn ogen om de slaap uit mijn ogen te verwijderen.
    'Oke, wat is er als ontbeit?' Ik praat voral tegen mezelf, maar Momiji geeft antwoord, hij komt aangelopen met de buidel met appels.
    'Dankje,' ik pak een appel en neem een hap, 'Zijn we al een beetje in de buurt van Republic City?' Ik kijk op de kaart die ik bij me heb, 'Nope, nog minstens 2 dagen reizen.' Boos kijk ik naar de kaart.

    Het is nu al ietsjes later en ik zit op Momiji, we kunnen nog niet samen lange vluchten maken, want daar is Momiji nog te jong voor. Ook kunnen we nog niet zo hoog. Ik kijk naar beneden, ik zie helaas nog alleen maar bos. Ik weet dat wanneer ik kale stukken grond zou zien dat ik dan in de buurt zal komen. Ik kijk naar mijn rechterkant, daar ergens zal de zee moeten zijn, maar ik kan hem niet zien. Ik trek een pruillipje.
    'Ik haat reizen, waarom kan ik niet gewoon meteen in Republic City zijn wanneer ik dat wil?

    We stijgen neer, Momiji begint moe te worden, en ik heb besloten dat ik dus maar even met mijn normaden vlieger zal reizen. Ik klap hem open gooi hem in de lucht en sprin omhoog en grijp hem vast. Ik hou van vliegen! Natuurlijk vind ik het ook prima om op de rug van Momiji te reizen, alleen op deze manier krijg ik meer het gevoel dat ik een airbender is. Van puur genot knijp ik mijn ogen dicht.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Zeg alsjeblieft dat dat lang genoeg is!]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Omg, ik klikte hem net weg toen ik een stukje had geschreven D:. Gelukkig heb ik hem hem terug gevonden.]


    “You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

    (> Mijn topics.
    Ik ga straks wat schrijven, een lange post. Ik weet al wat.)


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    -> Mijn Topic's.

    Kyla

    Ik loop rustig door de stad. Het is er redelijk veilig en mijn krachten gebruik ik niet vaak, maar weinig weten dat ik een water bender ben en al helemaal niemand dat ik ook bloed kan besturen. Mijn haar hangt steil op mijn rug en ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik heb niet veel vrienden en ik zou wel op reis willen maar ik heb geen idee waar naar toe. Ik ben al vanaf de noordelijke water stam hier heen gekomen maar ik weet eigenlijk niet waarom en wat ik hier moet gaan doen. Ook heb ik geen enkel vermaak of een huisdier of zo. Ik heb mijn polordog thuis moeten laten maar die is nu veilig bij mijn familie. Ik vind het jammer dat ik ze niet meer kan zien maar ik ben volwassen dus ik kan zelfstandig leven en zelfstandig handelen. Alleen is dit wel een beetje te alleen, een iemand die samen met mij kan reizen of zo zou ook wel handig zijn. Maar dan wel het liefst een bender. Ik loop verder gewoon door de stad. Ik krijg de kriebels van sommige mensen maar ja ik kan er niets tegen doen. Ik zie een kraampje met eten en ik koop een zakje met appels. Water heb ik in een grote fles bij me. Voor het geval ik het nodig heb en natuurlijk om te drinken. Met het de papieren zak stevig in mijn armen loop ik weer verder.


    Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

    Felecia Lynette Estrada
    Ze keek uit het raampje van haar huis. De zon, samen met de vogels en bomen leken zo vrolijk. Ze nam nog een hapje van haar rijst. Het was heerlijk rustig in het huis en daar genoot ze van. Haar ouders en grote broer hadden altijd een onderwerp om over te praten. Haar broer Luke was volgens haar ouders het beste wat hun overkomen waren. Ze gooide de teleurstellende gedachten uit haar hoofd en maakt haar hoofd compleet leeg. Ze luisterde naar de vogels, de bladeren die bewogen door de wind en het water dat stroomde in haar tuin. Ze hadden namelijk een tuin. Opeens hoorde vleugel slagen van Chan, haar huisdier. Ze deed haar ogen open ie ondertussen gezakt waren. 'Wat is er Chan?' Ze keek naar hem, terwijl hij in de opening van he raam stond. Chan maakte even een kabaal en vloog vervolgens weer weg. Felecia keek vragend naar de plek waar Chan nog stond. Opeens hoorde ze een kabaal beneden. Ze zuchtte en zette haar rijst op tafel. Felecia liep rustig en stil naar beneden. Ze ging in de deur opening staan. Haar ouders merkte haar niet eens op. 'We hadden de deal kunnen maken, maar op het laatste moment werd hij afgezegd!' Schreeuwde haar vader boos. 'Waarom?' Vroeg mijn moeder rustiger. 'Weet ik veel, door iets met Benders en non-benders gedoe,' Dat was een stuk interessanter voor haar. 'Weet je hoeveel geld dat gaat kosten voor het bedrijf?' Schreeuwde hij boos. Waarschijnlijk konden de buren hem nog horen. 'Wat gaan jullie nu doen?' Felecia keek naar haar moeder. Ze hadden haar nog steeds niet opgemerkt.'Weet ik niet,' antwoordden mijn vader zonder moed. 'Morgen ga ik niet naar werk. Ik heb een dag vrij genomen. Ook voor vandaag' Felecia had nooit een idee over welke deals haar vader had. 'Misschien kun je eindelijk eens oefenen met firebending,' Stelde Felecia voor. Haar vader was nooit goed geweest in firebending. Het leek of hij de kracht gewoon niet kon vinden. Haar ouders keken haar aan. Ze keek even naar haar vader en zag dat hij kookte. 'Hoe lang sta je hier al?' Vroeg haar moeder boos. 'Lang genoeg om pa's gezeik aan te horen,' Als haar ouders een rebel als kind wilde. Konden ze er 1 krijgen.

    Dean Leonardo Sylvester
    Dean stond met de radio aan een schilderij te maken. Hij schilderde de lucht. Wat nieuw voor hem was. Normaal tekende hij voorwerpen en schilderde hij dan. het viel hem op dat hij gesnurk hoorde. Zoeken keek hij door de kamer. Zijn ogen vielen op Sue. Hij stond op en liep naar haar toe. Hij knielde bij haar neer en aaide haar rustig. Sue rekte haar poten uit en keek naar haar baasje Dean. Licht geïrriteerd zwaaide ze mat haar klauwen. Ze raakte Deans hand die daarna snel begon te bloeden. 'Shit,' Zei Dean en stond op. Hij stond op en hielt zijn hand omhoog vanwege het bloed. Hij liep naar de keuken toe en keek nog even achterom. Sue staarde onschuldig naar hem. 'Jouw krijg ik nog wel,' Zei hij met een kleine glimlach. In de keuken hielt hij zijn hand onder water en verbond de wond. Hij hoorde geluid van buiten komen en keek nieuwsgierig uit het raam. Een paar auto's reden langs. Er zaten mensen met rare pakken op motors en in de auto's. Dean herkende ze. 'Equalists,' Zei hij bespottelijk. Hij mocht dan wel een non-bender zijn, maar de Equalists was gewoon belachelijk. Hij hoopte dat er snel een einde kwam aan de groep.


    “You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

    Felice Rose Xanthe
    Met een grote glimlach op mijn gezicht liep ik door de stad. Ik wist niet waarom ik zo vrolijk was, het was eigenlijk al sinds ik was opgestaan. Misschien lag het aan de stralende zon, in combinatie met de fluitende vogeltjes? Misschien lag het aan mijn omgeving, de mensen die ook een lach op hun gezicht hadden? De kinderen die vrolijk rondrenden, die tikkertje speelden? Ik wist het niet, maar ik wist wel dat het lang was geleden dat ik zo was opgestaan.
    Ik liep naar een groentekraampje, en rekende af voor drie tomaten, twee komkommers en éen krop sla. Over het algemeen was ik een gezond persoon, in tegenstelling tot vroeger; ik at de meest ongezonde dingen die je kon bedenken. Gelukkig voor mij kwam ik er niet veel door aan, en had ik nu nog een gezond figuur dat ik graag zou wou houden.
    Ik bedankte de man, en liep op mijn gemakje verder. Ondanks dat het nog redelijk vroeg was, was het druk. Mensen waren hier niet echt uitslapers, vermoedde ik.
    Een briesje wind liet mijn haren weer achter mijn schouders vallen, en ik zuchtte even toen er een kind tegen me aanknalde. Ze keek me bang aan, wetend dat ik niet de liefste was in dit dorpje. Normaal gesproken zou ik haar hebben uitgescholden, maar ik ademde diep in- en uit om vervolgens verder te lopen.

    [Ik hoop dat 'ie goed is :"D]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''