Ik wil heel eventjes mijn verhaal kwijt, en dit is zo snel de enige plek die ik me kan bedenken.
Vanacht sliep mijn vriend bij me, doet hij wel vaker. Toen vroeg hij me dus of hij nog wel goed genoeg voor me was, want hij dacht van niet. Ik heb hem heel lief beloofd dat dat niet zo was en dat hij alles was wat ik wou. Vanochtend kregen we ruzie omdat we allebei een ochtendhumeur hadden. Ik heb het eerste uur geskipt en hij ook om het uit te praten. Toen zei hij dat hij het niet meer aankon dat ik zo vaak chagerijnig was. Ik ben vaak chagerijnig omdat ik sinds kort weet dat mijn opa ongeneeselijke kanker heeft en ik gewoon eventjes niet lekker in mijn vel zit. Ook vond hij dat ik niet goed genoeg mijn best deed om onze relatie te onderhouden. Hij besloot dat het beter was als het uit was. Ik werd boos en vroeg of hij me gewoon liet stikken. Zijn argument was dat hij nu even voor zichzelf koos. Ik had anderhalf jaar met hem en in die anderhalf jaar ben ik er altijd voor hem geweest. Zijn vader is overleden en ik kwam altijd zodra hij me nodig had. Ik ben zelfs 's nachts en door de stromende regen naar hem toe gefietst, 10 kilometer. Ook al trok ik het af en toe niet, dan zei ik hem dat niet en ging ik gewoon door. En nu laat hij me gewoon mooi alleen zitten met mijn opa en met mijn kutgevoel omdat hij het 'even zat is'. En het ergste is nog dat ik nog steeds zielsveel van hem hou...
L. O. V. E. is just another word I've never learned to
