Crushed like ice
Like twenty tons have been thrown on my soul
That's how I felt
I thought you would save me
Save me from my certain death
But even the sun sets in paradise...
'Wat zou je doen als mijn naam dit jaar getrokken werd?' vroeg ik aan Joya, mijn zus. Ik had ook nog een broer. Joey, die hoefde dit jaar niet meer te doen, hij was al negentien. Maar Joya en ik hadden wel de kans om getrokken te worden bij de boete. Die was volgende week. Volgende week zou er iemand van het Capitool komen en twee namen trekken uit een grote schaal. Een jongen en een meisje tussen de twaalf en achttien jaar. Dat waren de tributen van District vier, ze zouden hun dood tegemoet gaan voor het plezier van het Capitool.
'Ik zou jouw plek in nemen, dat was dit jaar toch al mijn plan geweest.' Antwoordde ze. Kort keek ze me aan, haar ogen zeiden dat ze de waarheid sprak. Ik glimlachte zwakjes. Ze was een beroeps, ze trainde al haar hele leven en zou op haar achttiende - dit jaar dus - zich vrijwillig aanbieden om mee te doen in de spelen. Eerst was ik hier tegen, maar als Joya iets in haar hoofd had, kreeg je het er niet meer uit. Uiteindelijk had ik het maar geaccepteerd, ze was sterk en zou een grote kans maken om te winnen. Joya was mijn tegenpool, Ze had blond haar en bruine ogen, ik had lichtbruin haar en bruine ogen. Ze had veel vrienden en ik geen. Ik was liever alleen. We verschilden zo veel dat we niet eens familie leken.
Mijn blik gleed over het rustige wateroppervlak van de zee, het water weerspiegelde het zonlicht. De zonsondergang was altijd mooi hier. 'Je bent er nog steeds tegen hè?' vroeg ze zachtjes. Ik knikte kort en bleef naar de zee kijken. 'Toch doe ik het, ook als jij niet getrokken word.'
Toen had ik alleen niet geweten dat ik zo erg verraden zou worden. En al helemaal niet door haar.
Moet ik waarschuwen bij een nieuw hoofdstuk?
[ bericht aangepast op 21 juni 2012 - 12:38 ]
Just remember... if the world didn't suck, we'd all fall off.