En plots opende zich een andere weg voor hem.
Voor het eerst luisterde hij naar zijn emoties. Het glas vormde de uitweg. Het enige wat hij moest doen, was het over zijn pols halen en dan…
Het zou niet lang duren en hij zou Carissa terug zien. Hij zou kunnen zeggen hoeveel het hem speet, hij zou tegen haar kunnen spreken. Duidelijk maken dat hij niet wou dat ze stierf, dat hij haar nodig had. Dat hij van haar hield.
En plots besefte hij nog iets. Hij had inderdaad vaan haar gehouden, met heel zijn hart.
Vastbesloten legde hij het glas op zijn pols, vlak boven de tatoeage van het meisje met de glimlach. In een snelle beweging sneed hij door zijn pols.
Zijn dood was pijnlijk en even was hij echt bang, maar toch… In die laatste minuten veranderde er iets. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en er kwamen belletjes in het bloed op zijn mond, toen hij als laatste daad haar naam fluisterde:
“Carissa.”
How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.