Nou, ik zit me hier te vervelen, dus ik dacht. Ik schrijf even alles van me af.
Ik heb dus een crush op iemand. Hij is echt knap, knap, knaaaaaaaaaaaaaap!
Maar hij zit een jaar hoger dan mij en is totaal onbereikbaar. Het is echt moeilijk om uit te leggen hoe ik me voel. Ik zou zoooooo graag alles tegen hem bekennen. Ik zou het willen zeggen hoe verliefd ik ben en hoeveel ik van hem hou en ik zou willen zeggen dat ik smelt als ik nog maar denk dat hij naar me kijkt, maar ik heb nog geen enkel woord met hem gewisseld.
En ik wordt ook niet echt aangemoedigd door het feit dat hij me niet eens accepteert op facebook.
Volgens mij hebben mijn vriendinnen zelfs nog niet door hoe erg ik het te pakken heb.
Het begon allemaal op een gure, koude morgen. Ik liep te praten met iemand van bij mij op school, Jurgen (zomaar een random naam om een beetje anonimiteit de behouden.)
Blijkbaar kent hij mijn crush (die toen nog niet mijn crush was)
Nee ik viel pas voor hem, die ene moment. Toen Jurgen naar hem glimlachte en hij glimlachte terug. En OMG die glimlach, ik smelt gewoon als ik eraan denk.
En toen was het begonnen. Vanaf die moment was ik stapelgek op hem. Na een tijd besefte ik dat ik nooit iets met hem zou krijgen. Ik bedoel: hij is knap en cool en heeft enorm veel vrienden en ik? Ik ben maar gewoon.
Maar goed: ik besefte dus dat het nooit iets zou worden en probeerde hem wat te negeren. Probeerde het van me af te zetten, maar … het was gewoon onmogelijk!
Het ging niet. Hij bleef maar in mijn gedachten rondspoken. Snap je wel hoe dat is? Om op iemand verliefd te zijn die NOOIT iets met jou zou beginnen?
Ondertussen beeld ik me al van alles in. Ik denk dat hij naar me kijkt of ik denk dat zijn vriend hem aantikt, terwijl ik langsloop, maar het is allemaal maar inbeelding, toch?
Ik bedoel: die dingen gebeuren maar zo weinig dat het onmogelijk is dat hij echt nog maar in mijn richting heeft gekeken.
Het begon met een blik en toen was ik weer een tijd in de wolken, maar na een tijdje werd ik weer een beetje down. Het is echt moeilijk om te weten dat degene van wie je houdt, nooit van jou zal houden.
En toen. Toen leek het of iemand hem aantikte, net wanneer ik langsliep.
Natuurlijk was dat helemaal om een andere reden, maar dat was nog het ergste.
Door dat toeval besefte ik pas echt dat het nooit iets zou worden. Het is pijnlijk, maar ik laat het niemand zien. That’s me!
Als je me aankijkt, denk je: ‘makkelijk te doorgronden: hyper, gek en vrolijk!’. Ook zie je meteen hoet ik me voel, je ziet meteen aan mijn gezicht dat ik kwaad ben of triest of… verliefd. Maar niemand heeft ooit door hoe diep het gaat. Niemand ziet hoe kwaad of triest ik ben.
Het spijt me dat ik dit topic vul met mijn geklets en je hoeft niet te reageren of zo: ik wou het gewoon even van me afschrijven.
En als het jullie wat kan schelen: het gaat ondertussen al veel beter. Ik ben nog steeds verliefd, maar heb mezelf al neergelegd bij het feit dat het niets wordt. Toch blijf ik ergens wel hopen. Ah ja… misschien geraken we ooit aan de praat… en wie weet wat er later gebeurd. Ik neem het allemaal gewoon hoe het komt.
[ topic verplaatst door een moderator ]
“To live will be an awfully big adventure.”
