[RPG] The Sequel (Jay is sexy and Cassie gets a cat) - Speeltopics

Zeitgeist
Jay Tartaros
Fayan Amero

Meanie
Cassidy Dawn Sinder
Dario Sinder
Aurora Sinder

Lachesis
Silvano Raul Ercole
Myla Aldene Lachesis ( Zahira Briiori )
Chryse Jae Alma

Meanish
Oliver

[ bericht aangepast op 2 juni 2012 - 13:03 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Ik moet jullie btw nog even toevoegen op mijn vriendenlijst:Y)

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

- Jay

"Dan ben je bij de verkeerde, ben ik bang," antwoordde ze met een aanlokkelijke glimlach. Ik kon aan haar zien dat ze nog jong was, al wist ik niet precies hoe jong. Misschien 18 of zo. Echter kon me dat vrij weinig schelen. Ze zag er goed uit en de glimlach sierde haar toch al knappe gezicht.
Ik beet even kort op mijn onderlip en grijnsde. Een speelse twinkeling glansde in mijn ogen. Ze mocht dan wel zo naar me glimlachen, het zou me niets verbazen moest ze nog een hele uitdaging zijn. Maar ik hield wel van uitdagingen, mits ze het waard waren. En ik kon me niet voorstellen dat ze met haar lichaam en looks het niet waard zou zijn.
"Misschien wil je me dan vergezellen tijdens deze speurtocht door dit lelijke district?" lachte ik.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Ik weet niks voor Dario o.o Als hij alleen blijft kijken is het saai en als hij even hai komt zeggen gaat Chryse hem slaan.]
Cassie
'Sorry. Ik zou ook vaker moeten komen kijken,' zuchtte ik. 'Ik had het alleen een beetje druk met Aurora en zo. Moet ik anders even naar die brandwonden en zo kijken?' Het voelde niet goed om zo over Fayan te praten, alsof hij een ding was in plaats van een persoon. Helaas leek hij niet in staat om voor zichzelf te spreken, en dus vroeg ik het toch maar aan Ferron. 'En zijn been en schouder.' Gebroken en opgegeten.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Myla Aldene Lachesis
Hij deed zich veel vriendelijker voor dan hij was, iets wat me al snel duidelijk was geworden. Dat was maar mooi ook. Als ik ergens een hekel aan had, waren het jongetjes. Mannen met een soft, zacht innerlijk.
Automatisch krulde ik een donkere lok rond een vinger. "Ach, waarom niet?" reageerde ik, terwijl ik mijn blik nog eens over zijn gezicht liet glijden.
"Waar wilde je heen gaan?" vroeg ik.
Onwillekeurig ging mijn fantasie even de vrije loop. Mijn ervaringen waren slecht, maar konden die niet beter worden? Het was iets wat ik me al vaker had afgevraagd, en nu deze man - wat het was, een man - voor me stond met die aanlokkelijke, speelde glans in zijn ogen was ik er vrijwel zeker van dat het kon.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Chryse gaat hem dan niet slaan hoor ]

"Do you believe monsters are born or made?"

[Dan post ik zo iets
Trouwens, dit is echt de langst lopende RPG ooit. Helaas was alleen de eerste echt actief :'D]

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

[De eerste was echt great *O*]

"Do you believe monsters are born or made?"

[De tweede ging altijd dood xd, en ik reanimeerde hem altijd weer:Y)
-misplaatst gevoel van trots-]

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

[Guys, you dead?]

"Do you believe monsters are born or made?"

[I'm waiting for Laura, who is writing :')]

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

[I'm not dead:Y)]

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

- Ferron

Cassie stelde voor om Fayan's wonden even te kijken, om te zien of ze goed genazen en niet ontstoken raakten. Ik knikte dankbaar.
"Graag," zei ik. "Ikzelf heb er geen verstand van en ik zou hem wel naar het ziekenhuis kunnen brengen, maar daar willen ze hem nog verder onder verdoving brengen." En als er iets was wat ik tegen wilde houden, was het dat. De artsen waren ervan overtuigd dat Fayan van binnen intense pijn leed en daarvoor medicatie moest. Misschien liet ik hem wel lijden, maar ik wilde niet dat hij meer medicatie kreeg. Dan bleef er echt niets meer van hem over en wat er was, was al zo weinig. Maar er waren zeldzame momentjes waarop hij wel op me te reageren. Wanneer ik naast hem kwam zitten en gewoon begon te praten, over van alles en nog wat. Of hem even omhelsde. Soms gingen zijn ogen dan op en keek hij me aan. Iedere keer als hij dat deed brak mijn hart. Er was alleen pijn te zien, en intens verdriet, in waar vroeger altijd zoveel plezier en geluk te zien was.
Ik miste mijn grote broer.

- Jay
"Eh, geen idee," zei ik schouderophalend. "Ik ken alleen de route van het platform naar hier. Ik weet niet wat hier te vinden is en waar."
Even keek ik om me heen alsof ik een bordje zou zien staan met alle leuke routes, maar we waren hier niet echt in het bewoonde gedeelte van 13. Er liepen wel degelijk mensen rond, maar ik had altijd gedacht dat het hier drukker zou zijn.
"Laten we gewoon lukraak een weg kiezen. Dan zien we vanzelf waar we terecht komen," stelde ik voor. Misschien wel in het drukke gedeelte van 13. Misschien wel in een verlaten, afgelegen gangetje. Mij zou je niet horen klagen.
"Oh, en ik ben Jay trouwens," zeg ik dan, met uitgestoken hand terwijl ik haar recht in die donkergroene ogen aankijk. Toch wel handig om me even voor te stellen.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Cassie
'Verdoving terwijl hij zo ongeveer in een wakend coma ligt?' snoof ik. 'Stelletje idioten.' Goed, een wakend coma was alleen na ernstig hersenletsel, en zij hadden waarschijnlijk gestudeerd en ik niet. Nou en? Als je wakker moest worden had je daar geen slaappillen bij nodig. 'Hé Fayan,' mompelde ik, hoewel het een beetje voelde alsof ik tegen een slapend persoon praatte. 'Ik, uh, kijk even naar je wonden en zo.' Voorzichtig sloeg ik de deken terug en voelde even aan de botten in zijn been. Ze leken goed op hun plaats, maar het zou nog wel even duren voor het uit zichzelf genas en het zou waarschijnlijk pijn moeten doen, zoals ik het nu aanraakte, ook al deed ik zo voorzichtig als ik kon. Maar misschien reageerde hij op pijnprikkels.

Dario
Uiteindelijk zette ik me toch af tegen de muur en liep een paar passen naar voren. Toch bleef ik binnen, want op het platform komen leek me nog iets te gevaarlijk. Wie weet was ze wel een hele preutse huurmoordenares of zo, dan zou ze een mes door mijn strot boren. Nu kon ik misschien nog wegrennen - hoewel ik niet zo geweldig snel was. 'Hey,' grijnsde ik. Jammer dat ze het geluid niet kon missen, want dan zou ze waarschijnlijk overeind komen en het uitzicht was zo wel prettig, maar ja.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Myla Aldene Lachesis
Vreemd genoeg werkten mijn lichaam en geest niet samen. Waar mijn lippen mezelf voorstelden als "Myla" hoorde ik "Zahira" in mijn hoofd. Langzaam liet ik zijn hand weer los, liet mijn blik even naar beneden glijden en draaide me om.
Vervolgens liep ik een willekeurige richting op. Mijn blik gleed over de strakke, lelijke gebouwen, met een bedenkelijke zucht streek ik mijn donkerbruine lokken voor mijn ogen vandaan.
Een speelse glimlach speelde rond mijn lippen, aangezien zijn bedoelingen niet erg wazig leken. Maar of ik van plan was me meteen letterlijk en figuurlijk bloot te geven? Nee, niet bepaald.

Chryse Jae Alma
Met een zucht trok ik er een donkerrood hemd uit en een spijkerbroek, die ik naast me neerlegde om de tas vervolgens weer dicht te ritsen. Ik had altijd een hekel gehad aan die District 13-kleding, en had het ook nooit willen dragen.
Dit werd nooit geaccepteerd, pas toen ik op mijn vijftiende een belangrijke schakel in Nathaniel's plan om had gelegd kreeg ik mijn eigen kledingkeuze.
Ik trok de donkerrode stof over mijn hoofd, trok hem over mijn buik omlaag en trok mijn lange, glanzende lokken eruit.
"Hey," klonk opeens een stem, waardoor ik meteen omkeek. Mijn staalblauwe ogen vonden een jongen van mijn leeftijd, die met een grijns toe stond te kijken.
Oké, was waarschijnlijk ook niet verstandig van me geweest.
"Hoi," antwoordde ik, om vervolgens op te staan. Het enige wat nu nog te zien was waren mijn benen, en volgens mij was daar niet veel aan.

"Do you believe monsters are born or made?"

Ik ga even switchen naar mijn trage flipcomputer, heur^^

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.