[RPG] The Sequel (Jay is sexy and Cassie gets a cat) - Speeltopics

Zeitgeist
Jay Tartaros
Fayan Amero

Meanie
Cassidy Dawn Sinder
Dario Sinder
Aurora Sinder

Lachesis
Silvano Raul Ercole
Myla Aldene Lachesis ( Zahira Briiori )
Chryse Jae Alma

Meanish
Oliver

[ bericht aangepast op 2 juni 2012 - 13:03 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

[Myla werd opeens elf jaar ouder en de rest niet, dus ik denk dat dat echt geen probleem is :'D]

Myla Aldene Lachesis
Hij gaf geen antwoord, maar ergens kon ik zijn woorden in zijn hoofd horen. Niet letterlijk natuurlijk, maar het was een man. En daarbij verried de donkere glans in zijn ogen ook al wat.
De glimlach rond mijn lippen werd uitdagender. "Nou?" drong ik aan.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Ja oké, daar heb je een punt 8D Dus zometeen even een tijdsprong en dat Myla Jay dan iets stouts ziet doen? :'D]

- Jay
"Wel, aangezien het een modeshow is, stem ik voor de bikinironde," grijnsde ik.

[Want ik weet niks meer. EN IK HEB HET WARM. Ik ben letterlijk aan het smelten.]

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Ik ga wel typen

Hier is 't niet zo warm. Yaay ]

Myla Aldene Lachesis
Met mijn lange benen over elkaar geslagen zat ik in de kantine. Mijn slanke vingers speelden met een croissantje waar ik eigenlijk geen zin meer in had, en meer had gepakt uit pure verveling.
District 13 was doodsaai. Ik was er nu een week, en had alleen soms een praatje gemaakt met wat mensen. Na de eerste ontmoeting met Jay was ik hem nog twee keer tegen gekomen, maar er was niks bijzonders gebeurd.
Met een zucht liet ik het croissantje weer op mijn bord vallen, veegde de kruimels van mijn handen en liet mijn donkergroene ogen over de ruimte glijden. Grote ramen boden uitzich op de gangen en de dubbele deuren naar buiten.

"Do you believe monsters are born or made?"

- Jay
Op redelijk tempo, maar toch zo stil mogelijk, dwaalde ik rond op de onderste verdiepingen van District 13. Hier ergens in de buurt moesten de archiefkasten staan met daarin de dossier van elke bewoner van 13, dus ook van de nieuwelingen waar ik naar op zoek was.
Ik was hier nu welgeteld één week en had mijn tijd besteed aan ronddwalen en het doolhof aan gangen ontdekken. Dat deed ik voornamelijk 's nachts, als de meesten in hun bed lagen, maar ik was erachter gekomen dat 's nachts de archiefkasten extra goed bewaakt werden. Overdag kon ik er veel makkelijker bij.
Ondanks mijn grootte, kon ik heel goed onopgemerkt blijven. Nathaniel vond dat één van de belangrijkste eigenschappen en dus had hij me daar uitgebreid training in gegeven, jarenlang. De groep jongeren hadden me tenslotte ook nooit opgemerkt, hoewel ik regelmatig best dicht bij ze in de buurt was gekomen.
Eenmaal in de gang aangekomen, zag ik twee bewakers van 13 lopen. Ze leken verveeld en stonden nonchalant wat met elkaar te kletsen. Die had ik zo weggewerkt.
Uit mijn zak haalde ik een klein rookbommetje. Zo simpel, zo dóm, maar toch zo effectief. Met een zwaai belandde hij onderaan het trappenhuis en al na een paar seconden kringelde de rook omhoog. Op de verdieping waar hij terecht was gekomen, ging het brandalarm af.
De twee bewakers waren meteen alert, keken elkaar even kort aan en zetten toen koers naar de bron van het geluid.
Toen ze volledig uit zicht waren, stapte ik de gang in, opende binnen een halve minuut de deur naar de archiefkasten en liep daarna de donkere kamer in.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Laura heeft weer inspiratie *O*]

Myla Aldene Lachesis
Sommigen belangrijke mensen wisten wie mijn ouders waren. Af en toe kreeg ik dan een bepaalde blik. Afkeuring, of medelijden. Gelukkig waren het er niet veel, en degenen die het niet wisten konden voor zover mij was verteld ook niet bij mijn dossier komen.
Onwillekeurig vormden mijn lippen de woorden. Zahira Briiori. Zahira, adembenemend. Een naam uit een oude taal. Arabisch, had mijn moeder me eens verteld. Ik had boeken gelezen over de wereld voor Panem, toen het nog Amerika heette. Verhalen gelezen die toen waren geschreven, vanuit Europa voornamelijk.
Ik wist niet eens of de andere continenten van vroeger nog bestonden. Alles was een geheim in Panem.
Twee bewakers renden langs de ramen, waardoor ik meteen opkeek. Ik stond op van de stoel, en glipte door de openstaande deur de gang op. Rook kringelde van de trappen vandaan, ik herkende de geur.
Een rookbom. Waar was dat goed voor?

"Do you believe monsters are born or made?"

- Jay
Met een klik sloot ik de deur achter me, knipte het licht aan en propte daarna mijn shirt tegen de spleet onder de deur, zodat het licht niet te zien zou zijn.
De archiefkamer was ontzettend groot en netjes. De kasten stonden in rijen op alfabetische volgorde en niet één dossier lag ernaast, erop of stak eruit. Maar ik had sowieso nog nooit iets anders dan 'orde' gezien hier in 13.
Ik wierp nog even een blik richting de deur, maar het zou nog wel even duren voor de bewakers weer terugkwamen. En moesten ze er toch staan voordat ik klaar was, dan kon ik ze ook wel aan. Ik had ze neer voor ze zelfs maar met hun ogen konden knipperen.
Ik had geen zin om hier alles door te moeten lezen, en dus pakte ik de tas die ik had meegenomen stevig vast en liep naar de eerste kast waar een grote 'A' boven stond. Hier moest ik dossiers vinden van de Amero's en bij de volgende kast van de Briiori's.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Myla Aldene Lachesis
Bedenkelijk gleed mijn blik over de deuren, maar die waren stuk voor stuk gesloten en het licht was uit. Maar toch, iets leek hier niet te kloppen. Waarom zou iemand een rookbom af laten gaan voor de lol? Misschien ergens anders, maar niet hier.
Ik leunde tegen de muur, tussen de deur naar de Archiefkamer en de Computerkamer in, en sloeg mijn armen over elkaar.
Ik had werkelijk geen idee waar ik op aan 't wachten was. Misschien kwamen de bewakers straks terug, en dachten ze dat ik met rookbommen had lopen gooien. Of er was niks aan de hand, en ik verbeeldde het me allemaal.
Met een zucht sloeg ik mijn blik even neer, om vervolgens meteen weer op te kijken. Fuck, ik was gewoon paranoide aan 't worden leek wel.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Moet ik Jay lawaai laten maken dat ze binnen komt en ziet dat hij haar dossier in z'n handen heeft? Of moet ie naar buiten komen met een gevulde dossiertas? :'D]

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Wat jij wilt *O*]

"Do you believe monsters are born or made?"

[Ok ik zorg wel dat ze binnenkomt. He's not wearing a shirt *wbw*]

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Dan komt ze graag binnen ]

"Do you believe monsters are born or made?"

- Jay
Helaas waren de archiefkasten niet de meest stille kasten. Zo voorzichtig mogelijk schoof ik de laden open tot ik het juiste dossier had gevonden en deed het daarna weer zorgvuldig dicht. Het zou echt hersenloos zijn om gepakt te worden omdat er nog een lade openstond.
Het eerste dossier was van ene 'Fayan Amero', maar toen ik de foto zag van de bijbehorende man klapte ik hem maar weer snel dicht. Rozeharige mannen. Daar moest ik nou echt niets van hebben. En zonder het dossier nog een blik waardig te gunnen stopte ik het dossier in mijn tas en ging door naar de volgende kast, met een grote 'B' erboven.
Hier moest ik dossiers vinden van de Briiori's. Het kostte me een paar lades, maar uiteindelijk had ik hem gevonden. Echter, toen ik naar het dossier reikte, schoot de lade automatisch weer dicht, met mijn vingers er nog tussen. Vloekend wapperde ik even lomp met mijn vingers, voor ik me realiseerde dat ik zachtjes moest zijn en bevroor.
Heel kort luisterde ik met het dossier in mijn handen en met gespitste oren.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Myla Aldene Lachesis
Mijn hoofd schoot omhoog toen ik een klap hoorde. Metaal dat weer op metaal werd geduwd en nog een zachte trilling naliet. Dat werd snel vergezeld met gevloek, waarna ik mezelf zacht tegen de muur afzette en in de richting van de deur liep.
Onwillekeurig liet ik mijn ogen even over het bordje glijden dat erop hing. De deur ging niet gemakkelijk open, een straal licht van de lamp in de kamer viel over me heen. Ik schopte het stof weg dat onder de deur was gepropt, een shirt.
Toen mijn blik op een halfnaakte Jay viel, gingen mijn wenkbrauwen langzaam een stukje omhoog. De vraag wat hij in de archiefkamer deed werd al redelijk snel overschaduwt door het feit dat ik zijn gespierde borstkas gemakkelijk kon zien. Mijn blik ging naar het dossier in zijn handen.
Zijn duim zat voor de eerste naam, maar op het papier kon ik nog net mijn achternaam onderscheiden. Briiori.
Meteen leek mijn blik een tint donkerder te worden. Ik duwde de deur achter me dicht en schoof het shirt er weer onder met mijn voet.

"Do you believe monsters are born or made?"

- Jay
Kut. Dat was het eerste wat ik dacht toen ik niemand minder dan Myla in de Archiefkamer zag staan, met een blik op het dossier en daarna op mij. Ze leek allesbehalve vrolijk, het was zelfs bijna dreigend. Hoe ging ik mezelf hier nou weer uitredden? Hoe moest ik haar ervan overtuigen dat ik heel onschuldig was? Iets in me zei dat dat echt onmogelijk was, maar het zou zo zonde zijn om haar te moeten bedreigen zodat ze d'r mond houdt.
Myla stond recht voor de deur. Ik kon haar wel aan de kant duwen natuurlijk, maar waarom zou ik? Trouwens, wat deed zíj hier eigenlijk?
"Heb je me zo erg gemist?" probeerde ik, terwijl ik een grijns op mijn gezicht toverde.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Myla Aldene Lachesis
De blik in zijn ogen veranderen opvallend snel. Irritatie, verbazing, en dan ten slotte die glinstering die ik kende van onze vorige ontmoetingen.
"En wat ben jij aan het doen?" vroeg ik met een bedachtzame klank. Als ik hem meteen zei dat hij dat dossier terug moest leggen had ik een probleem, misschien was het wel van mijn vader. Maar dan alsnog. Ik stond erin vermeld als zijn kind, en als hij doodleuk het dossier "Zahira Briiori" opdiepte, zag hij de foto die van me was genomen toen ik vijf was en hier voor het laatst. Niet dat ik totaal niet was veranderd in die elf jaar, maar het was wel duidelijk dat ik dat was.
En anders kon hij het wel opmaken aan hoe erg ik op mijn beiden ouders leek. Het zou opzich niet zo'n probleem zijn als hij wist wie ik was - mocht hij bij District 13 horen. En hoe hij in de archiefen stond te neuzen leek me niet dat hij hier was gekomen omdat hij bij het verzet hoorde.

"Do you believe monsters are born or made?"