The Olympic Dream ~ Harry Edward Styles - Stories promoten

[ bericht aangepast op 22 mei 2012 - 7:48 ]

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Voor mensen die graag eerst even de proloog lezen:

Melissa

Bevend en half wankelend stond ik op. Toen ik onzeker en bijna slenterend naar voren stapte, rolden de tranen nog steeds over m'n wangen. Een halve meter voor de kist stopte ik. Ik bekeek alles is goed: de mooie witte kist omringd door bloemen, de knuffels die ernaast lagen, haar voetbaloutfit, de afscheidsbrieven. M'n ogen richtten zich nu op haar foto, ik had hem zelf nog uitgekozen. Met trillende handen pakte ik hem op. Ik liet m'n vingers over de foto gaan en drukte er vervolgens een lichte kus op. Daarna duwde ik hem zo stevig mogelijk tegen m'n borst. Toen ik op de achtergrond heel zachtjes "More than this" hoorde, zette ik de foto weer terug op z'n plaats. De muziek en de bloemen waren ook mijn keuze geweest: ze was dol geweest op One Direction, en rozen vond ze altijd zo goed ruiken. Ik nam een roosje en legde het bovenop de kist neer. Daarna plaatste ik m'n hand er ook op.

"Deze had je nog te goed", zei ik moeizaam, terwijl ik uit m'n jaszak de gouden medaille haalde. Het was die die haar ploeg twee weken geleden nog had gewonnen. Zijzelf had niet meer kunnen meespelen, maar door haar steun en aanmoedigen is de Belgische ploeg er voor het eerst in de geschiedenis in geslaagd Olympisch kampioen te worden. En nu mocht ik -omdat ik haar beste vriendin was- in naam van de ploeg, haar deze medaille als eerbetoon geven. Ik legde hem rond de foto en ik voelde een steek door m'n hart gaan toen ik besefte dat ze hem allang had moeten krijgen, toen ze nog leefde.

Tranen prikten achter m'n ogen, toen ik naar de foto staarde. Haar ogen waren prachtig, net als haar stralende glimlach, die voor eeuwig haar handelsmerk zou zijn. In m'n gedachten flitsten onze laatste maanden samen voorbij. En nog voor ik het goed en wel besefte, hoorde ik mezelf fluisteren: "Waarom jij? Het is niet eerlijk, je verdient het niet." Ik had zin om te schreeuwen, maar het ging niet. Ik had er gewoon geen fut meer voor. De gebeurtenissen van de afgelopen weken hadden me afgemat. Ik zag er niet uit, en kreeg amper iets binnen. "Ik mis je, maar je zit voor altijd in m'n hart. Ik zal je nooit vergeten." M'n zicht werd alsmaar waziger door de tranen, toen ik met mijn vingers over haar kist streek. Ik wist niet wat er achter me gebeurde en het kon me eerlijk gezegd ook niks schelen. De mensen mochten denken wat ze wilden, maar dit was m'n laatste moment met haar, het afscheid. Ik drukte een kus op m'n vingers en duwde mijn hand daarna op de kist. Ik wist er nog net een verstaanbare "I love you" en "slaap zacht" uit te persen toen ik luid begon te snikken.

Opeens voelde ik twee handen op m'n schouders. "Kom", zei de mooiste stem van de wereld. Ondertussen drukte iemand een kus op m'n haar. Ik wierp nog één blik op de kist van m'n allerbeste vriendin en draaide me toen om. Ik keek recht in de ogen van de persoon die alles wat dragelijker kon maken. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik drukte me tegen hem aan. Hij was de enige die me nu ook maar een beetje kon troosten. Na een tijdje maakte ik me uit zijn armen los. Alsof hij m'n gedachten kon lezen, nam hij m'n hand en leidde me terug naar onze plaatsen. Terwijl ik tegen hem aanleunde en hij een arm om me heen sloeg, was het de beurt aan de anderen om dit fantastische meisje een laatste groet te brengen.

Telkens ik dacht dat mijn tranen op waren, bleven er nieuwe komen. Toen de kist uiteindelijk werd weggereden, besefte ik het pas goed. Ik was haar voor altijd kwijt. Mijn Laura, m'n beste vriendin. Ik wist dat zij zou willen dat ik m'n leven weer opnam. Ook al was zij er niet meer, ik moest doorzetten. Maar waarvoor? Ik had meer van haar gehouden dan ik zelf ooit voor mogelijk had gehouden. We waren uitgegroeid tot beste vriendinnen, kamergenoten, vertrouwenspersonen, vriendinnen voor de rest van je leven. De enige voor wie ik m'n leven nog terug zou willen opnemen, zat naast me. Ik besefte ook toen pas, wat ik eigenlijk had meegemaakt. Een vriendin verloren en een nieuwe liefde leren kennen. Eigenlijk wist ik niet wat ik zou gedaan hebben, moest hij nu niet naast me gezeten hebben, moest hij me niet door deze verschrikkelijke weken geleid hebben, me gesteund hebben. Nu was hij m'n alles geworden. De enige die me overeind kon houden. De volgende weken gingen misschien nog moeilijker worden, maar nu ik wist dat ik hem had, leek alles opeens een stuk makkelijker. Nee, ik zou niet opeens lol beginnen maken, het zou nog een hele tijd duren voor ik me erover zou kunnen zetten. De gedachte dat ik niet alleen stond, verzachte de pijn alleen maar. Ik zou nooit meer alleen staan, nee vanaf nu had ik Harry.

Vaarwel Laura, je zit voor eeuwig in m'n geheugen gegrift.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.