• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ Mockingjayy
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 13 mei 2012 - 21:18 ]


    Your make-up is terrible

    [hey, ik heb niet erg veel tijd om te reageren.. Waarschijnlijk ben ik er pas weer rond twaalven :3.
    Ik zal zo proberen een stukje te schrijven, moet nu mijn kamer opruimen lol. En dát is een zooi.]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Samantha
    Een gefrustreerde zucht verliet mijn mond toen ik nog niet had gevonden wat ik wou. De dingen die in de weg lagen, zoals een aantal mappen en enkele lege blaadjes, kwamen op de grond terecht.
    Ik bladerde door een dikke map, dat vol stond met kleine, zakelijke blokletters. Ik nam de moeite niet om het te lezen, en net toen ik van plan was om het naast de rest op de grond te gooien, viel er een blaadje uit. Nieuwsgierig pakte ik op, en kwam tot de ontdekking dat het een plattegrond was.
    Ik liep naar Gilbert toe, die bezig was met zijn eten, en legde het neer.
    ''Misschien kunnen we hier iets mee?''


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Het tweetal stelt zich voor als Aurelie en Emilio. De laatste knijpt mijn hand bijna fijn. Mijn vermoedens zijn duidelijk: die heeft z'n tijd hier niet op een houten bankje zitten wegkwijnen.
    "Het smaakt heerlijk joh! Lang geleden! Echt lekkker." Ik grijns even, heel kort.
    'Aangenaam. Ik weet dat het niet echt een gezond ontbijt is, maar ik ben de havermoutpap van de afgelopen paar jaar zat,' zeg ik en ga op mijn dooie gemakje tegenover hen zitten met het enorme bord patat dat ik op mijn knieen laat balanceren. Ik vis er een frietje vanaf en pak de eerste map.
    'Ik ben op zoek naar aanwijzingen over de vreemde situatie vandaag en misschien beter nog; een map met een blauwdruk van het gebouw. We kunnen nu misschien nog eten als koningen, maar als we hier veel langer opgesloten zitten we een akelige hongerdood.' Ik steek een frietje in mijn mond en bestudeer de map. Uitgaven aan de renovatie van het gebouw. Dat moet wel heel oud zijn.
    'Hmm.. de gedachte te moeten dieten maakt me al misselijk,' mompel ik tegen niemand in het bijzonder terwijl ik de bladzijdes doorkijk. Nog een frietje.
    'Het beleg van Leningrad. De mensen aten zelfs elkaar op. Moet er niet aan denken. Gelukkig dat er nooit een beleg van Londen was gekomen.' Ik sla de bladzijde om. Nog een frietje. En nog een. En een stukje kip. God, wat lekker. Hier kan havermoutpap in geen honderd jaar tegenop.
    'Misschien kunnen we hier wat mee?' Ik kijk op als Samantha een plattegrond voor me neerlegt. Ik zet het bord weg en neem het stuk papier in handen. Er verschijnt een klein glimlachje op mijn mond.
    'Bingo, de blauwdruk. Nu is onze overlevingskans een beetje vergroot.' Ik leg de blauwdruk weer neer en pak mijn bord.
    'Eerst eten, dan ontsnappen,' zeg ik en maak een vlot van frietjes in een zee van mayonaise en ketchup.


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    "Het smaakt heerlijk joh! Lang geleden! Echt lekkker." zegt Emilio waarom Gilbert kort grijnst. Hoe kan dat nou lekker zijn?
    "Aangenaam. Ik weet dat het niet echt een gezond ontbijt is, maar ik ben de havermoutpap van de afgelopen paar jaar zat." Hij gaat tegenover ons zitten en laat zijn bord op zijn knie balanceren. Ik vraag me af hoelang het erop zal blijven staan. Hij vist een frietje ervan af en pakt een map.
    "Ik ben op zoek naar aanwijzingen over de vreemde situatie vandaag en misschien beter nog; een map met een blauwdruk van het gebouw. We kunnen nu misschien nog eten als koningen, maar als we hier veel langer opgesloten zitten we een akelige hongerdood. Hmm.. de gedachte te moeten dieten maakt me al misselijk." mompelt hij terwijl hij zo af en toe een frietje in zijn mond steekt.
    "Aan mij heb je dan maar een kleine eter." Ik glimlach zwak naar hem. "Ik zal je niet opeten, zal best dieeten en heb ook niet het risico opgegeten te worden."
    "Het beleg van Leningrad. De mensen aten zelfs elkaar op. Moet er niet aan denken. Gelukkig dat er nooit een beleg van Londen was gekomen." gaat hij verder.
    "Misschien kunnen we hier wat mee?" Het andere meisje komt eraan en ik richt mijn aandacht gelijk ergens anders op. Niet op Emilios bord en ook niet op hem, ik heb geen zin om hem te zien eten. Mijn blik glijd over het plafond en de raamloze muren.
    "Bingo, de blauwdruk. Nu is onze overlevingskans een beetje vergroot. Eerst eten, dan ontsnappen." hoor ik hem zeggen.


    Your make-up is terrible

    Emilio Sanchez
    Ik leg mijn lege bord weg en pak aurelie haar hand en geef er een kneepje in ten teken dat het oke is. "Wat wil je daarmee gaan doen?" Vraag ik gilbert


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Gilbert Fuchs.

    Ik trek kort een schuine grijns bij Aurelie's opmerking en wend me weer tot de blauwdruk. Ze heeft gelijk; de kans dat iemand haar opeet is vrij klein. Ze is vel over been. Mijn ogen glijden kort naar Emilio, die haar hand vast pakt. Hebben die twee wat ofzo? Ach, ik moet niet gauw conclusies trekken. Ik heb vannacht mijn kamer met Samantha gedeeld, dat laat in veel gevallen niet veel aan de verbeelding over. Laat het alleen het geval zijn dat er niks is gebeurd en ik ook allerminst van plan ben wat te laten gebeuren. En anders zij wel.
    "Wat wil je daarmee gaan doen?" vraagt Emilio dan. Ik geef hem de blauwdruk in handen.
    'De plattegrond van het gebouw, zoals is bepaald door de architect. Het is heel oud en de kans bestaat goed dat het niet up to date is na de renovatie, maar we kunnen op z'n minst een poging wagen.' Ik vis een paar frietjes van mijn bord en doop die in de mayo.
    'Kijk,' zeg ik met mijn mond vol. Ik slik de brij door en veeg mijn hand af.
    'Dit lijkt op een ventilatieschacht, hier in de kelder. Dat moet dan ergens achterin de keuken zijn. Ik stel voor dat de zwaarste van ons als eerst gaat. Als de schacht die kan houden, dan kan de rest ook. Uhm..' Ik werp een blik op Emilio.
    'Ik denk dat jij dat bent. Zou je zo vrij willen zijn om proberen in die schacht te klimmen? Als blijkt dat de schacht smaller is dan jijzelf, kunnen ik of Aurelie het erop wagen.'
    Ik pak een stukje kip, waar ik aan begin te kluiven.

    [ bericht aangepast op 12 mei 2012 - 22:21 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    "Wat wil je daarmee gaan doen?" vraagt Emilio. Gilbert geeft hem het papier in handen en ik werp er een blik op, maar snap er niet veel van. Misschien is het wel iets voor jongens, geen idee.
    "De plattegrond van het gebouw, zoals is bepaald door de architect. Het is heel oud en de kans bestaat goed dat het niet up to date is na de renovatie, maar we kunnen op z'n minst een poging wagen."
    Als hij zijn friet door de mayo haalt, krimpt mijn maag samen in een poging de inhoud, die er niet is, te legen. Ik druk mijn lippen stevig op elkaar. Bijna voel ik weer die substantie in mijn mond, het blubberige gevoel tussen mijn tong en gehemelte.
    "Kijk." zegt hij met zijn mond vol. Ik wil bijna weglopen maar blijf zitten, dit is te interessant. Ik druk alleen mijn hand voor mijn mond, omdat ik het zo ontzettend goor vind.
    "Dit lijkt op een ventilatieschacht, hier in de kelder. Dat moet dan ergens achterin de keuken zijn. Ik stel voor dat de zwaarste van ons als eerst gaat. Als de schacht die kan houden, dan kan de rest ook. Uhm..." Ik zie dat hij naar Emilio kijkt, ja hij is de zwaarste. "'Ik denk dat jij dat bent. Zou je zo vrij willen zijn om proberen in die schacht te klimmen? Als blijkt dat de schacht smaller is dan jijzelf, kunnen ik of Aurelie het erop wagen."
    Ik knik kort. "Ik wil mezelf wel als vrijwilliger aanbieden." zeg ik met mijn zachte stem. "Maar wat wil je dan doen? Een weg naar buiten vinden? En dan, waar wil je heen. We zitten ergens in het midden van... niets."
    Terwijl ik praat word mijn hoofd een beetje rood, ik ben het niet gewend om voor meerdere mensen te praten en hun aandacht te vragen.


    Your make-up is terrible

    Emilio Sanchez
    "Ik de zwaarste?" Vraag ik met opgetrokken wenkbrouwen. "Ja en wat als het neerstort en ik eindig met een gebroken arm of been of whatever? Nou ik beuk nog liever de deur in" zou het ewrken?


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Gilbert Fuchs.

    Aurelie verbreekt de gevallen stilte.
    "Ik wil mezelf wel als vrijwilliger aanbieden. Maar wat wil je dan doen? Een weg naar buiten vinden? En dan, waar wil je heen. We zitten ergens in het midden van... niets." Ik knik en gooi er nog een frietje in.
    'Dat is mij ook opgevallen toen ik hierheen werd gebracht. Het internet ligt eruit sinds dit incident, dus ik kan ook niet opzoeken welke plaats het dichtst bij gelegen is. Het is het belangrijkst om op de een of andere manier aan voedsel te komen,' zeg ik terwijl ik ter illustratie een frietje omhoog hou, dat - zoals verwacht - in mijn mond terecht komt.
    'In het ergste geval wordt het een gras en granendieet, maar om te voorkomen dat we uithongeren moeten we onszelf in elk geval van de eerste basisbehoeften voorzien. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben niet van plan linea recta te vertrekken hier. Dat in verband met.. persoonlijke zaken. Ik neem aan dat we hier allemaal om een reden zitten. Voor sommigen onder ons is het niet gunstig als diegenen gevonden worden door bepaalde personen.' Nog een frietje.
    "Ik de zwaarste?" vraagt Emilio beledigd.
    'Uh..'
    "Ja en wat als het neerstort en ik eindig met een gebroken arm of been of whatever? Nou ik beuk nog liever de deur in." Ik kauw op een stukje kip en slik dat door.
    'Ja, hier komt wel een geval van zelfopoffering bij kijken. Ik wil ook wel als eerst gaan, maar ik probeer het meest praktisch te denken.' Ik breng mijn vinger naar mijn mond en lik het zout af.
    'Hmm.. je kan het proberen. Ik kon de deur ook niet open maken. Ik denk, dat als je voor de brute oplossing gaat, dat je je beste kansen op het raam kan wagen. Maar eenmaal gebroken, is het niet zomaar te repareren, wat dus ook voor de deur geldt. Maar als we geen andere optie hebben, kunnen we het inderdaad overwegen.' Ik ontferm me weer over mijn friet.


    No growth of the heart is ever a waste

    Emilio Sanchez
    Ik versta de helft niet van wat de jongen zegt. Mijn engels is al niet te best en dan komt hij met al die moeilijke worden. "Moet ik me vereerd voelen of beledigd?" Vraag ik. "Luister. Ik vind het een strak plan maar ik heb twee mensen beloofd hen te beschermen. Dit meisje hier en mijn zusje thuis. Ik kan niks breken ofzo. Dus als je me nodig ghebt om een raam of deur te breken zeg je et maar"


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Aurélie Rye Beate

    "Dat is mij ook opgevallen toen ik hierheen werd gebracht. Het internet ligt eruit sinds dit incident, dus ik kan ook niet opzoeken welke plaats het dichtst bij gelegen is. Het is het belangrijkst om op de een of andere manier aan voedsel te komen." zegt hij terwijl hij een frietje omhoog houd, dat in zijn mond terecht komt.
    "In het ergste geval wordt het een gras en granendieet, maar om te voorkomen dat we uithongeren moeten we onszelf in elk geval van de eerste basisbehoeften voorzien. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben niet van plan linea recta te vertrekken hier. Dat in verband met.. persoonlijke zaken. Ik neem aan dat we hier allemaal om een reden zitten. Voor sommigen onder ons is het niet gunstig als diegenen gevonden worden door bepaalde personen." En nog meer, ik ben verbaasd hoeveel er in zijn maag past.
    "Ik de zwaarste?" vraagt Emilio beledigd.
    "Uh.."
    "Ja en wat als het neerstort en ik eindig met een gebroken arm of been of whatever? Nou ik beuk nog liever de deur in." Nog meer eten.
    "Ja, hier komt wel een geval van zelfopoffering bij kijken. Ik wil ook wel als eerst gaan, maar ik probeer het meest praktisch te denken." Hij likt zijn vingers af en ik word nog misselijker.
    "Hmm.. je kan het proberen. Ik kon de deur ook niet open maken. Ik denk, dat als je voor de brute oplossing gaat, dat je je beste kansen op het raam kan wagen. Maar eenmaal gebroken, is het niet zomaar te repareren, wat dus ook voor de deur geldt. Maar als we geen andere optie hebben, kunnen we het inderdaad overwegen."
    Hij eet weer verder, het friet. Ik zucht zacht en wend mijn ogen af, mijn hand weer tegen mijn mond gedrukt. Nu snap ik weer waarom ik sociale gelegenheden haat, iedereen heeft de behoefte om er te eten. Ik sta op om iets anders te doen te hebben dan daar aan denken en erop te letten, mijn maag trekt weer samen als ik opsta maar ik negeer het en begin heen en weer te lopen.
    "Moet ik me vereerd voelen of beledigd?" Vraagt Emilio. "Luister. Ik vind het een strak plan maar ik heb twee mensen beloofd hen te beschermen. Dit meisje hier en mijn zusje thuis. Ik kan niks breken ofzo. Dus als je me nodig ghebt om een raam of deur te breken zeg je et maar."
    "De deur is inderdaad niet zo'n goede optie." zeg ik zacht en langzaam. "Dan rent iedereen straks al kip zonder kop naar buiten. Ik neem aan dat dat al helemaal niet het handigst is, al die pardon, gekken, in de natuur en misschien zelfs in de beschaafde wereld." Ik kijk Emilio expres niet aan.

    [ bericht aangepast op 12 mei 2012 - 22:56 ]


    Your make-up is terrible

    Emilio sanchez
    Ik bal mijn vuisten even bij het woordje 'gekken' ik haal mijn schouders op. "Whatever doe wat je wilt maar ik ga niet door die enge creapy schachten kruipen omdat jullie toevallig vinden dat ik het zwaarste ben"


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Gilbert Fuchs.

    "Moet ik me vereerd voelen of beledigd?" Vraag ik.
    'Uh, hoe je het wil. Ik heb het in elk geval niet beledigend bedoeld,' zeg ik met een klein glimlachje.
    "Luister. Ik vind het een strak plan maar ik heb twee mensen beloofd hen te beschermen. Dit meisje hier en mijn zusje thuis. Ik kan niks breken ofzo. Dus als je me nodig ghebt om een raam of deur te breken zeg je het maar." Ik knik, na kort een blik op Aurelie te hebben geworpen.
    'Ik begrijp het. Dan zal ik als eerst gaan. Maar als je het niet erg vindt rond ik eerst dit af,' zeg ik en hou mijn bord even omhoog, waarvan ik een voor een de frietjes pluk.
    "De deur is inderdaad niet zo'n goede optie," zegt Aurelie dan. Ik heb moeite om haar stem te horen, zo zacht klinkt ze.
    "Dan rent iedereen straks al kip zonder kop naar buiten. Ik neem aan dat dat al helemaal niet het handigst is, al die pardon, gekken, in de natuur en misschien zelfs in de beschaafde wereld." Kip? Oh ja, ik heb nog een stukje. Ik peuzel mijn kipkluifje op en zet het bord dan even weg. Nog even en ik ben door mijn friet heen.
    'Ja. Dat is inderdaad niet verstandig.' Ik kijk ernstig naar het plafond. Zou het er dan toch van moeten komen? Ik bijt op de binnenkant van mijn lip. Nee. Ik ben er niet aan toe. Samantha was een ding, maar iedereen hier..? Mijn gezichtsveld begint al te duizelen bij de gedachte. Ik sluit even de ogen om tot rust te komen.
    'Ik heb een.. oplossing,' zeg ik dan moeizaam. Je hoeft geen genie te zijn om te zien dat ik zelf niet volledig achter dat plan sta.
    'Voordat we de rest inlichten, stel ik voor dat we ten alle tijden als groep bij elkaar blijven.' Ellende een: samenklitten. Alsof ik daar geen gruwelijke hekel aan heb.
    'Daarnaast..' Ik twijfel even en stop een frietje in mijn mond. Terwijl ik kauw aarzel ik over de beslissing. Verdomd, ik lijk wel compleet mesjogge.
    'Daarnaast moet iedereen van elkaar zijn geestesziekte weten. Dossiers open op tafel, zodat niemand kan liegen. Om die reden kunnen we de meer instabiele mensen beschermen. Of het althans proberen, want dit is in de eerste plaats een gekkenhuis waar je kunt verwachten dat dingen niet gaan lopen zoals gepland. Maar we kunnen op z'n minst een poging wagen.'
    Emilio verliest zijn geduld. Ik schrik even. Kort, heel kort ben ik bang dat hij naar me uit zal halen. Door S ben ik me er pijnlijk bewust van wanneer iemand sterker is dan ik en wanneer niet. Zowel mentaal als fysiek.
    "Whatever doe wat je wilt maar ik ga niet door die enge creapy schachten kruipen omdat jullie toevallig vinden dat ik het zwaarste ben." Ik prop een frietje in mijn mond en probeer mijn kleine moment van angst te verdoezelen. Rustig, hij doet je niks.
    'Ik ga als eerst.'

    [ bericht aangepast op 12 mei 2012 - 23:19 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Emilio Sanchez
    Samenklitten? Oh fijn. "Nou.." Zeg ik. "Dat vind ik opzich wel een strak plan maar ik denk dat ik iedereen afschrik met de mijne" ik twijfel even. "Erotomanie" zeg ik dan schouderophalend. "Daardoor ben ik niet zo dol op menigtes"


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Aurélie Rye Beate

    "Ja. Dat is inderdaad niet verstandig. Ik heb een.. oplossing." zegt hij dan moeizaam. Zijn moeizame stem wekt mijn interesse, het moet wel iets belangrijks zijn.
    "Voordat we de rest inlichten, stel ik voor dat we ten alle tijden als groep bij elkaar blijven." Ik frons, bij elkaar? Ik vind dit al veel. Maar ik wacht tot hij uitgepraat is. "Daarnaast..." Hij lijkt te twijfelen en doet lang over een frietje, waardoor ik mijn blik weer afwend en op de zijleuning van een bank ga zitten.
    "Daarnaast moet iedereen van elkaar zijn geestesziekte weten. Dossiers open op tafel, zodat niemand kan liegen. Om die reden kunnen we de meer instabiele mensen beschermen. Of het althans proberen, want dit is in de eerste plaats een gekkenhuis waar je kunt verwachten dat dingen niet gaan lopen zoals gepland. Maar we kunnen op z'n minst een poging wagen."
    Ik schud mijn hoofd gelijk. Nee, dat plannetje gaat niet door en ik weet dat de anderen hetzelfde zullen vinden.
    "Nou... Dat vind ik opzicht wel een strak plan maar ik denk dat ik iedereen afschrik met de mijne." Emilio twijfelt even. "Erotomanie. Daarom ben ik niet zo dol op menigtes."
    "Nee." zeg ik duidelijk. "Dat ga ik niet doen en de rest al helemaal niet. Ik wil het best bij dit groepje houden maar meer mensen..." Ik schud mijn hoofd weer, nee dat is me teveel.


    Your make-up is terrible