• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ Mockingjayy
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 13 mei 2012 - 21:18 ]


    Your make-up is terrible

    Jenna Sophie Davis
    Ik grinnikte. 'Ach, maak je maar geen zorgen, die vinden we heus wel. Misschien staan die ook wel hier!' Plotseling leek alles weer een stuk beter, hoewel de sporen van inmiddels al weer opgedroogde tranen mijn gezicht nog steeds versierden. Ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat stemmingswisselingen een symptoom van mijn psychose waren, maar dat drong niet helemaal tot me door.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Oliver Andrew Bruce
    Ze was opeens wel érg vrolijk. Niet dat dat mij niet blij maakte, maar het idee dat dat wel eens een psychotische stemmingswisseling zou kunnen zijn maakte het toch een beetje griezelig. Op een gegeven moment kwamen we langs een kamer. De deur stond een beetje open. Binnen zaten Yvo en Matthew. Achter hen zag ik kasten vol papieren en boeken, medicijnen en afgepakte persoonlijke spullen. 'Jenna!' Ik pakte haar hand weer, en trok haar mee naar binnen. 'Hier zal het wel zijn. Hallo jongens,'


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Jenna Sophie Davis
    De kleine kamer stond vol kasten die eruit zagen alsof er best een dossiers in konden zitten, maar tot mijn grote vreugde zag ik ook iets dat eruitzag als een medicijnkastje. 'Hallo jongens,' begroette Oliver Matt en Yvo. 'Hoihoi!' riep ik vrolijk, maar toen stond ik plotseling heel ergens anders en was ik ze alle drie compleet vergeten.

    [Ik moet weer gaan, zucht. Jenna heeft dus een hallucinatie en reageert nergens op, dus jullie kunnen gewoon verder spelen als jullie dat willen (: ]

    [ bericht aangepast op 11 mei 2012 - 23:00 ]


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Haha glad you enjoyed!

    Gilbert Fuchs.

    Ik krijg een bord met patat in handen en kip.
    'Dank je,' glimlach ik. Ik baan me een weg naar de koelkast en vis er een royale tube mayo uit. En een tube ketchup. Na een waar slagveld op mijn bord te hebben gemaakt, keer ik terug naar de stoel in de lounge en begin van mijn friet te eten. Een nieuw tweetal komt de ruimte binnen. Ik groet ze kort met een volle mond en begin mijn eten te verorberen.
    Ik vraag me af of ik het juiste heb gedaan door haar te omhelzen. Ik merkte dat ze schrok, net zoals ik schrok. Al was het uit pure intenties, ik moet toch in acht nemen om voorzichtig te zijn. Ten alle tijden. Ik van alle mensen zou dat moeten weten. I krab aan mijn hoofd terwijl ik met mijn andere hand de frietjes naar binnen werk.

    Herpderp moe, daarom niet echt in staat lange posts te schrijven :'].


    No growth of the heart is ever a waste

    Yvo Enright

    Ik hoorde iemand praten en keek op. Oliver en Jenna. Ik glimlachte. 'Heey,' zei ik en ik ging weer verder zoeken naar mijn dossier. Na eventjes gezocht te hebben vond ik hem dan toch. Ik keek er eventjes naar en stopt hem daarna toch in mijn schrift. Ik zal hem later wel lezen, maar niet nu. Echt nieuwsgierig was ik er niet naar.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Haha maakt niet uit, ik ben ook een beetje slaperig dus sorry als er fouten instaan ofzo :'D.

    Samantha
    Na een tijdje had ik mijn bord leeggegeten, en wreef automatisch over mijn buik. Dit at ik normaal gesproken niet 's ochtends, dus ik zat redelijk vol. Ik ging ook aan tafel zitten, en tuitte nadenkelijk mijn lippen.
    ''Wou je vandaag eh- opzoek naar de uitgang?'' vroeg ik Gilbert, en ik steunde met mijn ellebogen op het tafelblad.
    Ik keek even naar mijn dossier die uit elkaar op de grond lag, maar liet het zoals het was. Ik ging er maar niet meer in lezen, voordat ik iemand uit blinde woede nog pijn deed, iets wat ik te vaak heb gedaan voordat ik hier kwam.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    ''Wou je vandaag eh- opzoek naar de uitgang?'' vraagt ze. Oh ja, dat is waar ook. Ik heb me voorgenomen om de weg hieruit te vinden. Het zal voor het eerst sinds een hele lange tijd dat ik buiten kom. Ik kijk er eigenlijk best naar uit.
    'Ja. Laten we het erop wagen.' Met die woorden sta ik op, breng mijn bord weg en was het af. Als ik klaar ben loop ik richting de trap. Oh shit, da's waar ook. Gauw hol ik terug, gris Samantha's dossier van de grond en ga haar dan voor naar boven. Hoewel ik wel kan raden dat ze er zelf niet in wil kijken, wil ik het haar niet aandoen dat ze door een ander op de feiten wordt gewezen. Mijn dossier ligt verborgen in mijn kast, maar de anderen liggen voor het oprapen.
    'Het lijkt gewoon te makkelijk,' zeg ik als ik boven ben gekomen en voor de enorme deur sta. Ik leg mijn hand op de grendel. Ik probeer hem open te doen, maar helaas: muurvast. Ik tik een keer tegen de deur aan. Massief hout, daar kom je niet zomaar doorheen.
    'We kunnen proberen via de ramen buiten te komen, maar volgens mij is het dubbel glas. Daar heb je een breekijzer voor nodig.' Wat dan? Zitten we hier nu.. altijd gevangen? Ik werp een blik door de ramen. Ik vraag me af waar we eigenlijk heen kunnen, al zouden we buiten komen.
    'We moeten een manier vinden om buiten te komen. Vroeg of laat zal de voedselvoorraad opraken en ik blijf niet wachten tot ik van de honger om kom.'

    Ik ga slapen, ben doodop en mijn humeur daalt :'D Heb dus rust nodig. Tot morgen :].

    [ bericht aangepast op 11 mei 2012 - 23:49 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    Ik keek hem dankbaar aan toen hij mijn dossier meegriste, aangezien ik er zelf niet eens aan heb gedacht.
    Uiteindelijk stonden we voor de grote, houten deur. ''Het lijkt gewoon te makkelijk.'' zei Gilbert, om vervolgens aan de hendel te trekken. Hij kreeg hem niet open.
    ''We kunnen proberen via de ramen naar buiten te komen, maar volgens mij is het dubbel glas. Daar heb je een breekijzer voor nodig.'' zei Gilbert, en ik zuchtte gefrustreerd.
    ''We moeten een manier vinden om buiten te komen. Vroeg of laat zal de voedselvoorraad opraken en ik blijf niet wachten tot ik van de honger omkom.'' zei hij, en ik knikte even.
    Koortsachtig dacht ik na. Het idee dat ik hier voor eeuwig vast zou zitten.. Ik zal verhongeren, sterven en vervolgens wegrotten en door niemand gemist worden.
    Nee, daar zat ik niet op te wachten.
    ''Eh- Is er een één of ander rooster?'' mompelde ik, half tegen mezelf. Ik bedoelde die dingen die je altijd in films zag. Mensen kropen altijd door die dingen heen, en kwamen toen altijd buiten terecht.
    Maarja, dat zijn films, en helaas is dit de realiteit.
    ''Of een voorwerp waarmee we de deur kunnen opblazen.'' ik zuchtte, en leunde tegen de muur aan om me vervolgens op de grond te laten glijden.
    Fijn dit, nu zaten we nóg vast.
    Ik steunde mijn hoofd op mijn handen, en staarde naar één van de ramen. De vroege ochtendzon straalde zwakjes naar binnen, en het verbaasde me dat het niet meer regende.
    ''Ik vrees dat we hier nog een tijdje zitten.'' mompelde ik uiteindelijk.

    Ik ga ook slapen, weltrusten! ;D.

    [ bericht aangepast op 11 mei 2012 - 23:57 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gawd ik ben zo blij dat mijn laptop het nog doet. Gister ging hij niet meer aan!


    Your make-up is terrible

    Aurélie Rye Beate

    "Morgen." zegt de jongen. "Mocht je behoefte hebben aan een hartaanvalbezorgend ontbijt, voorzie jezelf." zegt hij en wijst richting de friet en kip.
    Ik trek een grimas, hoe kan iemand daar nou zin in hebben 's morgens vroeg? Ik kijk even onzeker naar Emilio, zou hij het wel willen eten dan? Ik kan het me bijna niet voorstellen maar de jongen zelf heeft het natuurlijk ook gemaakt en die hebben er blijkbaar wel trek in.
    Ze scheppen op en gaan ergens zitten, ik blijf naar Emilio kijken.


    Your make-up is terrible

    Gilbert Fuchs.

    ''Eh- Is er een één of ander rooster?'' vraagt ze dan na een korte stilte. Ik kijk op naar boven en bijt even op de binnenkant van mijn lip. Tot nu toe vrij weinig te zien, behalve een wit plafond.
    'Misschien in de kelder. Is het je opgevallen hoe de ruimte daar afgesloten is? Er moet ergens iets van een ventilatieruimte zijn. Maar of die groot genoeg is zodat wij er doorheen kunnen is nog af te wachten.'
    'Of een voorwerp waarmee we de deur kunnen opblazen,'' is haar tweede voorstel.
    'Ik vrees dat het mes in mijn handen het zwaarste wapen is dat we hier kunnen vinden.' Ik begin te ijsberen. Ik begrijp nog steeds niet wat ons doel hier is. Toen Matthew en ik als eersten de kelder binnenkwamen zag het er opgeruimd uit, alsof het personeel er rekening mee had gehouden dat dit zou gaan gebeuren.
    'Laten we terug naar de kelder gaan. Ik denk dat we daar onze beste kans van slagen hebben. In die archiefkast heb ik namelijk behalve dossiers nog wat andere mappen gezien. Misschien kunnen we daar informatie vinden over wat er aan de hand is. We kunnen het op z'n minst proberen. En anders kunnen we er nog altijd zoeken naar een ventilatieschacht. Da's niet eens zo'n slecht idee.'


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    ''Laten we terug naar de kelder gaan. Ik denk dat we daar onze beste kans van slagen hebben. In die archiefkast heb ik namelijk behalve dossiers nog wat andere mappen gezien. Misschien kunnen we daar informatie vinden over wat er aan de hand is. We kunnen het op z'n minst proberen. En anders kunnen we altijd nog zoeken naar een ventilatieschacht. Da's niet eens zo'n slecht idee.'' zei Gilbert, en ik knikte instemmend. Ik sprong weer overeind, en keek hem even glimlachend aan om vervolgens richting de kelder te lopen.
    Uiteindelijk waren we belandt bij de trappen, dus ik liep naar beneden.
    Eenmaal aangekomen, liep ik door naar de kast.

    [Meh, ben net wakker en meer dan dit komt er even niet uit :'D]

    [ bericht aangepast op 12 mei 2012 - 12:55 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    - Matthew
    Ik was vergeten dat Oliver en Jenna ook naar de kelder waren gegaan, maar werd er aan herinnerd doordat ze binnen kwamen wandelen. Yvo begroette ze. Ik glimlachte en keek hem aan. Yvo stopte zijn dossier in zijn schrift. Ik liep het nauwe kamertje weer uit en ging op een grote stoel zitten.


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    Yvo Enright

    Ik keek eventjes naar Matt, maar hij liep de kamer alweer uit. Onbewust volgde ik hem en zag hem gaan zitten op een grote stoel. 'Jij voelt je al thuis,' zei ik met een lachje tegen hem.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    - Matthew
    'Jij voelt je al thuis,' zei Yvo met een glimlach. Ik grinnikte.
    'Dit zijn teminste een beetje fatsoenlijke stoelen.' mompelde ik en keek naar Oliver en Jenna. 'Hebben jullie die medicijnen al gevonden?' vroeg ik hen nieuwsgierig.


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."