[RPG] Alcatraz - Two. - Speeltopics

Introduction.
Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

Environment.
Op het eiland staan twee gebouwen. Hetcellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

Rules.
• 16+ mag, maar hou de details voor je.
• Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
• Minimaal 7 tot 10 regels in het speeltopic (Zie tips: Klik hier).
• Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
• Naam veranderingen doorgeven.
• Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

Persons.
Jailers: (Totaal 10)
• Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Password
• Nicholas Boq Mead - Escritura
• Boy - TheRumIsGone
• Jacob Russell Brand - Tisiphone
• Nessarose Denise Scribe - Escritura
• Girl - Space
• Alexandra Erin Violet Roselynn - LEADERLOUIS
• Samantha-May Rodriguez - IHeartMusicc
• Ilsa Minnie Macke - Mombasa
Nog 1 mannelijke cipier.

Prisoners: (Totaal 14)
• Courtney Valentina Ferguson - Password
• Maya Juliëtte Adams - Aragog
• Merylle Auréle 'Beau' Blanche - scribere
• Nicole Joy Eastwood - xHeavenlyx
• Chayenne Sharona Lopez - NightShot
• Delphine Sarah Parker - Frodo
• Dakota Moore - Endure
• Mallory Tracy - Assassin
• Diego Palimvor Silence - xJohnnyDepp
• Victor Benjamin Söderberg - Mombasa
• Luca Jones - Assassin
• Jayden Jason Bright - HurtedHeart
• Kylian Scott Hayes - Aotearoa
Nog 1 mannelijke gevangene

Topic's.
Rollen [1].
Rollen [2].
Story.

Cell Division.
Cell 1: Courtney Valentina Ferguson en Merylle Auréle 'Beau' Blanche.
Cell 2: Maya Juliëtte Adams en Dakota Moore.
Cell 3: Mallory Tracy en Chayenne Sharona Lopez.
Cell 4: Delphine Sarah Parker en Nicole Joy Eastwood.
Cell 5: Diego Palimvor Silence en Jayden Jason Bright.
Cell 6: Victor Benjamin Söderberg en Luca Jones.
Cell 7: Kylian Scott Hayes en Boy.

Daily Schedule.

8.30 - 9.30 - Ontbijt.
12.00 - 13.00 - Middageten.
14.00 - 16.00 - Buiten.
18.00 - 19.00 Avondeten.


Have fun!

[ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 11:43 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Mijn Topic's.

Password schreef:
Mijn Topic's.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Password schreef:
Mijn Topic's.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Ik ben er weer even een leuke post schrijven en sorry dat het zo lang duurde had ik niet op gerekend]

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Eigenlijk wil ik nog wat dingen aanpassen aan Dakota's biografie ;l Maar ze staat nu al in de story, als ik in één keer wat dingetjes aanpas, kunnen jullie dan de vernieuwde versie erin zetten? ;$ De vorige keer heb ik alles namelijk nogal snel gedaan omdat Password graag wilde beginnen.

Dakota Moore. ~ Gevangene.
"Bedankt jongens," de cipier leek haast verveeld. Ze tekende wat papieren, vermoedelijk als bewijs dat ik echt aangekomen was, alsof ik één of andere bestelling was. Net zoals de bewakers in de helikopter leek ook de vrouwelijke cipier niet erg spraakzaam, ze greep mijn boeien vast en gaf me een duw richting het gebouw. "Het is onbeleefd om je niet voor te stellen," merkte ik droogjes op terwijl ik haar vanuit mijn ooghoeken kort bekeek. Ze was niet lelijk, maar ze had iets.. iets anders, een beetje iets grofs misschien? Wat het ook was, ik kon het niet goed onder woorden brengen en besloot er ook niet te lang over te piekeren. Hoe groot het gebouw wel niet was viel me pas echt op toen we steeds dichterbij kwamen en ik voelde me er erg nietig bij. Zelf was ik niet zo gespierd, fors, lang of groot en veel indruk maakte ik vaak dan ook niet op anderen, toch odnerschatte ze me vaak. Ik was erg lenig en snel en dus niet zo makkelijk te grijpen. Binnen was het gebouw net zo saai als ik verwacht had. Kale muren, er hing een vreemde lucht die ik eerder vond passen in een ziekenhuis. Direct miste ik mijn eigen kamer, mijn eigen gezellige buurt van thuis.. Nee, zo moest ik niet denken.
Ik rechtte mijn rug, gewoon niet aan thuis denken, die gedachten moest ik zien te verdringen. Misschien was het beter dat ze bijna alles van me afgepakt hadden, anders zou ik alleen maar meer heimwee krijgen. Al had ik nog wel een tas mogen inpakken met wat kleding en ondergoed. (dit heb ik uit een boek ;p Don't know if it's true) Je mocht een beperkt aantal broeken, shirts, onderbroeken en BH's hebben. Je hele kledingkast van thuis meenemen was dus geen optie, ik had een strenge selectie moeten maken en was er uiteindelijk wel tevreden over geweest. Al was het natuurlijk jammer dat ik niet meer even de stad in kon om wat nieuws te halen.

Onze eindbestemming was een klein kamertje en hauw scande ik mijn omgeving. Het kamertje stond vrijwel helemaal leeg en ook hier waren de muren saai wit, in de hoek zag ik een kleine camera hangen. Waarschijnlijk zou dat niet de laatste zijn die ik zou zien. "Welkom op Alcatraz, we zullen ons best doen om het je zo ongemakkelijk mogelijk te maken." De vrouw had weer mijn volledige aandacht en ik trok wat verbaasd één wenkbrauw op toen ze vertelde dat ze me het ongemakkelijk gingen maken hier, die wond er geen doekjes om zeg. "Dat is dan wederzijds," antwoordde ik brutaal en trok een mondhoek op in een scheve grimas. De kennis die ik bezat over gevangenissen, dankzij boeken en films, en de bak voor mijn neus was duidelijk genoeg om te weten dat ik me uit moest kleden.
"Grappig," merkte ik op terwijl ik mijn vest uittrok en vervolgens ook mijn hemd, "ik dacht dat het een gevangenis was, geen peepshow." Ik doelde op de camera in de hoek van de kamer. Zeker kon ik het natuurlijk niet weten, maar ik had een vermoeden dat er vast een paar mannen naar een beeldscherm met mij erop zaten te staren. Het was niet de eerste keer dat iemand me in mijn ondergoed zag, maar toch voelde ik me er naar bij. Ik voelde me, toen ik uiteindelijk in mijn ondergoed stond, ineens heel bloot en weerloos. Toch liet ik het niet merken, dat zou namelijk niks minder dan spottend gelach opleveren. Zulke types liepen hier vast rond, ze genoten ervan om ons te vernederen.
Ik was niet zo onschuldig dat ik nog maagd was, nee, de "verboden" gebieden waren al eens eerder aangeroerd. Toch had ik zin om de cipier weg te duwen toen ze met haar handen in mijn ondergoed gleed, haar toe te schreeuwen dat ze van mijn af moest blijven, maar ik gaf geen kick. Toen ze klaar was keek ik haar aan, toen ze verder niks zei werd het me duidelijk dat ik blijkbaar mijn eigen kleren weer aan mocht en gauw schoot ik dan ook weer in mijn vertrouwde kleding.

Mijn maag knorde en het klonk eerder als onweer nu het zo stil en leeg in de kamer was. Bijna voelde ik het schaamrood naar mijn wangen trekken, maar ik wist het tegen te houden. "Hoe zit het met het ontbijt?" vroeg ik haar. Ik had vandaag nog niks gegeten. Voordat we de helikopter in gingen had oude Bob, zo had ik de stinkende bewaker genoemd, nog even een hamburger gehaald bij de Mac. Terwijl hij die lekker zat weg te werken had hij me aan zitten kijken met zo'n valse blik, die klootzak had het gewoon expres gedaan. Toen ik hem met een grijns had gevraagd of het smaakte antwoordde hij van wel en vroeg hij meteen of ik ook een hap wou. Ik was hem voor en zei dat ik vegetariër was, wat ik overigens écht niet ben, daarna was hij opgehouden met me zo vals aan te kijken terwijl hij genoot van zijn hamburger. Oude Bob, hem zou ik voorlopig niet meer te zien krijgen. Gelukkig maar.

[ bericht aangepast op 5 mei 2012 - 19:45 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nicole Joy Eastwood
'Dat mag je zelf bedenken,' grinnikt Luca waarna hij grijnst. 'Wat is je naam eigenlijk?' vraagt hij dan.
Ik kijk hem aan en neem zijn uiterlijk even in me op. Zelfs zittend kan ik zien dat hij lang is, sowieso een kop groter als mij. Hij is gespierd en zijn bruine haar zit eng goed voor een jongen. Er staan wat stoppels op zijn gezicht en dan heb je natuurlijk nog de kille ogen. Weer moet ik toegeven dat hij er goed uitziet.
'Ik zie niet in waarom ik dat tegen jou zou zeggen,' zeg ik. 'En je moet je trouwens scheren,'
Ik kijk hem nog even aan en laat mijn blik dan weer door de zaal heen glijden.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Had er iemand Maya nog nodig?]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Maya was dacht ik naar haar cel gebracht door een van de cipiers]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Oh, yay :'D]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Password schreef:
Mijn Topic's.

---

El Diablo.

[Zijn ze trouwens nog steeds in de eetzaal of?]

---

El Diablo.

scribere schreef:
[Ik ben er weer even een leuke post schrijven en sorry dat het zo lang duurde had ik niet op gerekend]

Moet ik Victor voor je quoten?

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[Ik heb hem al gevonden. Ik ben benieuwd hoe iedereen zich in de loop van het verhaal gaat ontwikkelen. Ik ben ook benieuwd of Beau zich gaat ontwikkelen en of het positief of negatief zal zijn ]

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche –Beau-

‘Wie zegt dat ik jou uberhaupt wil vangen. Voor niets wil ik je vangen, ik heb je niet nodig. Ik heb jou net zo min nodig als alle anderen hier.’
Ik glimlach wat leuk dat hij zich aangesproken voelt, natuurlijk doelde ik ook op hem op iedereen hier in dit gebouw. Ik kijk hem grijnzend aan, niemand nodig. Ik neem hem vrij serieus aangezien hij hier toch al een tijdje is maar geheel vertrouw ik daar toch niet op. We zullen zien, ik sta te popelen om hem uit te testen maar ik moet geduldig zijn. Hij leunt achterover. Hij is totaal geen bedreiging voor me nooit geweest ook dus zijn verklaring maakt me niets uit.
‘Fijn dat je me dat verteld Vic, vind ik erg aardig van je,’ glimlach ik spottend terwijl ik mijn lippen tuit en mijn gezicht wegdraai om het lachen te onderdrukken.
‘Mensen zoals ik? En hoe zitten mensen zoals ik in elkaar dan? Ik kan je één ding vertellen schat. Ik hoor niet bij een type mensen. Het duurt alleen even voordat een mens op deze aardkloot dat eindelijk beseft. Mijn leventje ligt een stukje ingewikkelder dan mij lief is en dat heeft zich hierin geuit.’
Ik kijk hem aan precies wat ik dacht ontkennen dat doen ze allemaal of ik het geloof is nummer twee natuurlijk. Het lijkt me duidelijk dat het beeld dat ik hem voorgeschoteld heb hem niet helemaal bevalt en dat vind ik lachwekkend. Hij zou niet de eerste zijn die het ontkent toch een toon in zijn stem maakt dat ik hem het voordeel van de twijfel geef.
‘Hoe zitten mensen zoals jij in elkaar dat weet jij zelf ook wel, ik geloof niet dat ik je dat uit hoef te leggen jij kent de wereld en zijn valkuilen als ik je zo moet aanhoren of niet soms? Dus je hoort niet bij een type jij bent Vic en iedereen heeft hier een verkeerd beeld van jou. Ik zeg het nog maar eens Vic, blijkbaar zat ik fout maar daar geef je dan weer geen antwoord op. Ach voordat ik een ander beeld van je krijg of de moeite neem om mijn beeld aan te passen zal ik eerst wat bewijs moeten hebben dus show me. Maar natuurlijk was ik dat bijna vergeten je bent vast onverschillig het maakt je waarschijnlijk niet uit wat voor beeld ik van je heb,’ zeg ik.
Ik kijk hem aan, mijn hersenen werken op volle toeren om dit gesprek zorgvuldig vast te leggen in mijn geheugen.

[ bericht aangepast op 5 mei 2012 - 17:59 ]

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

[Was de 'rel' die Maya en Delphine nu hadden opgestart geen rel meer? Of gaat Drew Delphine nog steeds naar haar cel brengen?]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Victor Benjamin Söderberg

"Hoe zitten mensen zoals jij in elkaar dat weet jij zelf ook wel, ik geloof niet dat ik je dat uit hoef te leggen jij kent de wereld en zijn valkuilen als ik je zo moet aanhoren of niet soms? Dus je hoort niet bij een type jij bent Vic en iedereen heeft hier een verkeerd beeld van jou. Ik zeg het nog maar eens Vic, blijkbaar zat ik fout maar daar geef je dan weer geen antwoord op. Ach voordat ik een ander beeld van je krijg of de moeite neem om mijn beeld aan te passen zal ik eerst wat bewijs moeten hebben dus show me. Maar natuurlijk was ik dat bijna vergeten je bent vast onverschillig het maakt je waarschijnlijk niet uit wat voor beeld ik van je heb."
Ik bijt op mijn lip en ik kijk haar aan. Ergens breekt mijn hart. Ze dwingt me nu om over Mary te vertellen. Ik wil mezelf niet laten kennen en als ik het niet vertel hoor ik zeker weten bij de groep mensen die ze denkt. Ik sta op en kijk schichtig om me heen. Dan grijp ik haar beet en ik trek haar mee naar achteren, naar een rustige plek. Pottekijkers heb ik nu niet nodig. Ik duw haar daar op een stoel en ga op mijn hurken voor haar zitten.
"Als je, je mond niet houdt vermoord ik je," dreig ik eerst maar veel indruk zal het niet op haar maken.
"Ze zeggen dat ik mijn vriendin heb vermoord."
De tranen springen in mijn ogen. Met al mijn macht probeer ik ze tegen te houden maar het lukt niet. Ik haal een hand door mijn haren en sta op. Met mijn hoofd richting de muur ga ik naast haar staan.
"Maar dat heb ik niet gedaan."

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."