Crescendo High RPG || O3 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 22 april 2012 - 12:48 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Christian Hamilton
"Sweet 16? Je hebt mijn volle aandacht meis. Wanneer is de party? Ik geef trouwens misschien nu vrijdag een party. Ouders zijn weg, zijn alleen thuis dus dat zou nog wel een chill feest kunnen worden!"
Ik had intussen al een paar sit-ups gedaan en keek naar Chay die halfdood op de grond lag. Ik ging op mijn knien naast haar zitten en pakte haar voeten vast.
"Omhoog! En weer naar de grond. Weer omhoog! En weer naar de grond."

Me so good.

Nana Shizuko Rose
Het ergste was nog wel dat hij zijn gezicht de hele tijd door strak hield, alsof het hem verdomde niet boeide, alsof het hem allemaal niets kon schelen! ‘Nana, je gedraagt je alsof ik je ouders heb vermoord met mijn blote handen. Terwijl ik me alleen flirterig gedroeg, zoals ik tegenover iedereen doe.’ Mijn ogen vlamde nog steeds vuur, maar toen ik het gedeelte hoorde over “mijn ouders” verdween die blik gedeeltelijk, het werd milder en ze werden iets groter. Er lag ongeloof, maar heel veel verdriet in, al het verdriet dat ik al die jaren had ingehouden. Nana, je gedraagt je alsof ik je ouders heb vermoord met mijn blote handen. Gedraagt… Je ouders heb vermoord… blote handen… Het bleef maar door mijn hoofd heen galmen, en galmen, en het stopte niet.
De rest van zijn “tirade” merkte ik geeneens op, ik hoorde het niet eens, want mijn gedachten waren weer bij mijn ouders. Op dit moment zou ik kunnen neerstorten om mijn hart eruit te huilen, maar ik deed het niet, simpelweg om het over het verleden ging en ik nu in het heden was. Ik had vroeger te vaak over hun gehuild, en niemand kwam me helpen, waarom dacht ik dan dat het nu wel zo zou zijn?
Hij stond vlak voor me, maar zelfs dat deed me niets. Ik wist ergens diep binnen in mijn bewustzijn dat hij al klaar was met praten, maar ik bleef nog steeds stil. Het was een ongemakkelijke stilte waarin ik eigenlijk iets zou moeten zeggen, maar ik zei niets… Toch kwam er geluid door de stilte heen, ik hoorde mijn hart kloppen, zo hard kloppen dat ik dacht dat het eruit zou gaan. Het deed zo pijn…

Quiet the mind, and the soul will speak.

Chayenne

"Sweet 16? Je hebt mijn volle aandacht meis. Wanneer is de party? Ik geef trouwens misschien nu vrijdag een party. Ouders zijn weg, zijn alleen thuis dus dat zou nog wel een chill feest kunnen worden!" zegt hij. Ik grinnik even, 'hoop wel dat ik uitgenodigd ben' grijns ik. Hij komt naast me zitten en pakt mijn voeten vast. "Omhoog! En weer naar de grond. Weer omhoog! En weer naar de grond." zegt hij. Ik zucht, en doe dan weer sit-ups. 'Hoe hou jij dit vol?!' vraag ik kreunend.

El Diablo.

Amen Raphael elyon
Bingo. Het moment dat ik haar ouders vernoemde verdween de woede, werd het vervangen door verdriet. Zij was stil, ik bleef stil. Er was iets met haar ouders en ze hield het binnen, sloot het op.
Ik schud mijn hoofd even en haal een hand door mijn haar.
Van het podium naast ons greep ik de microfoon. met mijn andere hand nam ik één van haar vrije, bleke handen en nam die in de mijnen. De microfoon hield ik tussen onze handen in.
'Ons beroep is er één van emotie. Je lijkt me niet de persoon die nu zijn hart uitstort, maar geleidelijk aan zal dat moeten, of het eet je op.' Mijn stem was zacht nu. Het leek haar echt te raken.
'Dit is mijn eerste tip. Zing met emotie. zing óver emotie. Soms hoeft het niet perfect te zijn, soms moet je gewoon je emoties je laten overspoelen.'
Daar wist ik alles van. Mijn overemotionele brein was perfect hier voor.
In elk lied dat ik zong legde ik alle emotie die er bij paste. Zingen was mijn uitlaat klep. Misschien zal het haar ook helpen, voor een korte tijd.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Tot mijn verbazing was hij rustig, zijn stem zacht en hij had een microfoon gepakt, terwijl hij met zijn andere hand één van mijn vrije handen nam. Ik voelde de warmte van zijn hand en het deed me schrikken, niet omdat het van hem was, maar omdat ik de warmte voelde.
‘Dit is mijn eerste tip. Zing met emotie. Zing óver emotie. Soms hoeft het niet perfect te zijn, soms moet je gewoon je emoties je laten overspoelen.’ Ik kon het niet op het moment, ik kon niet zingen en ik kon ook geen gemeen of sarcastisch antwoord naar zijn hoofd gooien dat ik het niet wilde, omdat ik dan dingen over mezelf moest vertellen.
Al wist hij waarschijnlijk nu dondersgoed dat hij iets in mij geraakt had, anders had hij niet zo mild gereageerd, maar dan was mijn vraag… kon het hem überhaupt schelen? Ik kreeg sowieso geen geluid uit mijn mond, uit mijn keel, echter toen ik dit probeerde, was het eerst zacht en schor, toen steeds krachtiger,
‘Seems like it was yesterday when I saw your face. You told me how proud you were but I walked away. If only I knew what I know today… I would hold you in my arms, I would take the pain away, Thank you for all you've done. Forgive all your mistakes…´ Maar met zoveel verdriet erin dat ik soms moest stoppen om adem te halen om niet te hoeven huilen, al klonk het nog steeds erg schokkerig. `Some days I feel broke inside but I won't admit… Sometimes I just want to hide 'cause it's you I miss… You know it's so hard to say goodbye when it comes to this…’

[ bericht aangepast op 21 april 2012 - 23:57 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
Tot mijn verbazing bleef ze stil, kreeg ik niet weer een kwaad antwoord Okay, dat is vooruitgang. Ze was beginnen zingen. Hurt, door Christina Aguilera. Het verdriet in haar stem raakte me gemakkelijk, zeker in deze staat. Nee, vandaag was geen goede dag voor mijn emoties, maar nog een slechtere voor Nana.
Ik bleef dood stil terwijl ze zong, met slechte ademhaling en verpeste noten. Maar er zat zoveel emotie in, dat dit de helft goed maakte. Hopelijk hielp het, het zou haar in ieder geval wat emotionele ruimte geven.
Natuurlijk was ik nog nieuwsgierig, maakte het me nerveus dat ik nu nog neits wist, maar dit wist ik nu even opzij te drukken.
Nana, met haar afstandelijkheid en grote mond, was fragiel en emotioneel verstopt en gebroken.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

[@Ry, ik reageer morgen pas weer.
Ik ben slapen doeidoei.]

Me so good.

[Okii]

El Diablo.

Nana Shizuko Rose
Ik was klaar met zingen en merkte toen pas dat ik bijna de hele tijd met open ogen gezongen had, waar ik naartoe keek maakte het me niet uit, dit was één van de weinige keren dat ik met open ogen zong. Al klonk het voor geen meter en zat mijn timing er vast en zeker nog meer naast, maar het kon me niets schelen.
Zachtjes duwde ik de microfoon toen terug in zijn handen, zodat hij het wel vast moest pakken en keek hem toen aan. Gebroken voelde ik me nog steeds, maar dit probeerde ik zo min mogelijk te laten merken door weer mijn muur om me heen te bouwen. Eerst was het aan het afbrokkelen geweest, maar nu bouwde ik het weer op. Ik moest er gewoon niet aan denken mijn verleden aan hem te vertellen, of all damn people.
Ik zuchtte diep, maar het was schokkerig en ik keek even weg voordat ik hem weer aan kon kijken. Mijn donkere ogen boorde in die van hem en ik sloeg mijn armen weer over elkaar, terwijl ik een paar stappen naar achter zette. `Oké, denk maar niet dat ik je nu mijn levensverhaal ga vertellen, die van jou ken ik ook niet.´ Het kwam er milder uit dan dat ik bedoeld had, ik was blijkbaar dus nog niet helemaal terug de oude.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
'Oké, denk maar niet dat ik je nu mijn levensverhaal ga vertellen, die van jou ken ik ook niet.' zei ze toen ze klaar was met zingen. Het was milder, waardoor ik doorhad dat eht had geholpen.
'Weet ik,' antwoord ik met een kleine glimlach. Ik bleef even stil en draaide de microfoon rond in mijn handen.
'Daarom staat mijn aanbod nog steeds. Met een aanpassing. Jou verhaal voor mijn verhaal, en ik help je met je droom. Ik weet dat je me blijkbaar voor geen steek vertrouwd...' Ik haal even mijn schouders op. 'Maar je kan jezelf niet openstellen tot je publiek, en daarmee moeilijk de top bereiken, als je je emoties opgesloten hield.'
Het was waar. Dit was een kleine vooruitgang, maar haar ogen bleven inmiddels open. Ze had dit nodig, anders kon zelfs ik haar geen ster maken.
'Én ik zal je proberen geen koosnaampjes meer te noemem,' voegde ik to met een kleine glimlach. Het ging moeilijk worden, ik deed het al jaren.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
‘Weet ik, daarom staat mijn aanbod nog steeds. Met een aanpassing. Jou verhaal voor mijn verhaal, en ik help je met je droom. Ik weet dat je me blijkbaar voor geen steek vertrouwd…’ Hij haalde even zijn schouders op. `Maar je kunt jezelf niet openstellen tot je publiek, en daarmee moeilijk de top bereiken, als je je emoties opgesloten hield. Én ik zal je proberen geen koosnaampjes meer te noemen.´ voegde hij toe met een kleine glimlach.
Ik begon te grijnzen, maar keek hem hierna met vernauwde ogen aan. ‘Beloof je dat?’ Ja, misschien was ik wel wantrouwig te noemen, misschien vertrouwde ik mensen wel (bijna) helemaal niet, maar het maakte me niets uit, behalve dat het misschien mijn weg naar de top kon beschaden.
‘Nou, goed,’ zei ik toen maar, terwijl ik diep zuchtte en mijn ogen geirriteerd rolde. ‘maar als je ook maar een dingetje weglaat, dan sla ik je zo hard…’ Mijn stem klonk dreigend, maar ik kon het niet laten een kleine glimlach op mijn lippen te laten. ‘Maar ik wil er vandaag eigenlijk nog niet aan beginnen, ik wil vandaag alleen maar les. Geloof me of niet,’ En hier gaf ik hem een echte glimlach op mijn zachtroze lippen, die even snel weer verdween, ‘maar dit is mijn dag niet.’ Ik draaide me van hem om en sprong behendig op het podium, waarna ik hem doordringend aankeek.

Quiet the mind, and the soul will speak.

[ik schrijf mrogen wel een psot, ben nu naar bed. *O* i love this RPG.
tot morgen. ^^]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Escritura schreef:
[ik schrijf mrogen wel een psot, ben nu naar bed. *O* i love this RPG.
tot morgen. ^^]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Elianne Ever Jhonson

'Zo erg was het toch niet om met iemand te praten?' Vroeg Hailey aan me, mischien niet voor haar maar wel voor mij, 'Jawel' Andwoorde ik een beetje beschaamt, ik had nooit echt veel gepraat en er waren zelfs somige mensen in mijn vorige klas die me nooit hebben horen praten.

Don't be like the rest of them, darling

Hailey Robbeerts
'Jawel' zei ze tegen me. 'maar hij is toch harstikke aardig?' vroeg ik verbaast. 'maar goed, wat zullen we nu eens gaan doen?' Nu mocht zij eens wat verzinnen. Aangezien ik de hele dag al wat had voorgesteld.

[ bericht aangepast op 22 april 2012 - 9:58 ]

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”