Alice
Boos kneep hij harder ‘Facking Asshole laat me los, nu gaan je spelletjes echt te ver’ bracht ik moeilijk uit met het beetje lucht wat ik kon krijgen. Een duisteren schaduw verscheen er over zijn gezicht ‘Ik was de genen die je leerde vechten, ik was die genen met wie je altijd plezier had, ik was die genen die je al zo lang kent, waarom heb je mij dan niet gekozen? Als ik je niet mag hebben mag niemand dat’ wat bedoelde hij, waarom zou ik hem kiezen hij is mijn beste vriend, Aiden zou dit nooit doen. Steeds verder duwde hij mijn kleine lichaam omlaag. Tot dat het laatste beetje gewicht ook over reling ging het de zwaarte kracht me omlaag bracht. Ook al had hij zijn handen niet meer rond mijn keel het deed nog steeds pijn. Dit was het dan. Vaarwel wereld. Wat had ik nu eigenlijk bereikt? Niks. Nog even hoorde ik van een afstand een gil, wie was dat? Volgens mij Lily? Is ze me komen halen? Een waterig lachje sierde mijn gezicht. In een oogflits zag ik onze lokaal voorbij flitsen, sorry jongens ik heb gelogen, ik kom niet meer terug. Ook al deed ik gemeen, gooide ik stoelen op hoofden het waren mijn klasgenoten, stiekem had ik geen spijt van de tijd die we samen hadden doorgebracht. Een traan ontsnapte mijn oog, ik zal jullie missen. Met een harde klap raakte mijn rug de koude grond. Botten hoorde ik breken, een pijnlijk stekend gevoel ging door mijn hele lichaam. Pijnlijk keek ik omhoog, in de verte hoog op het dak zag ik hem, Aiden mijn beste vriend met een sadistisch lachje op zijn gezicht. En een meisje er langs, Lily? Ja, het is Lily. Er was tenminste iemand die mij geprobeerd had te helpen, dankje Lily, je bent… je bent een goede vriendin. Met de laatste beetje kracht die ik in me had vormde ik met me mond ‘Sorry voor de stoel’ Lachend sloot ik mijn ogen en hoopte dat de pijn snel voor bij zou gaan. Langzaam voelde ik niks meer in me armen, benen en rug. En viel in een diepe slaap.
We're all mad here. ~Cheshire
