Alice
Vrolijk huppelde ik naar hem toe ‘Ben er’. Lachend draaide hij zich om ‘En waar heb je pijn, moet ik je verzorgen?’ zei hij met een glimlach. Hij zei precies wat ik dacht: ‘Het is al weg, de school doktor heeft me geholpen’ ik voelde mijn wangen lichtjes rood kleuren. Meteen veranderde zijn blik, van een lach naar een boze grimas ‘Bedoel je mijn broer’ vol haat spuugde hij de woorden uit. De plotselinge verandering van sfeer lied me even schrikken: ‘Ja’ zei ik half stotterend. Hij deed altijd zo raar als het om zijn broer ging, waarom? Ik liep wat dichter naar hem toe, voorzichtig want de reling was niet zo hoog. Met mijn rug leunde ik tegen de leuning aan ‘Waarom hij?’ Aiden draaide zich om en stond nu palm voor me. Dat was iets te dicht bij, meteen ging ik recht staan: ‘Je weet waarom’ weer verscheen er een blosje. Binnen een seconden voelde ik zijn sterke handen rond mijn nek, ruw duwde hij me omlaag. Paniekerig hap ik naar adem, hij kwam steeds dichterbije met zijn hoofd ‘Kijk nou, je lippenstift is er een beetje af, ik kan al raden wat er net is gebeurd’.
We're all mad here. ~Cheshire
]
