ik ben meestal degene die de mijn moeder moet troosten, dat zal wel niet bij anderen zijn maar voor mij is dat normaal. oke dat kwam er beroert uit want mijn moeder is natuurlijk mijn moeder en ze is echt niet mij en het verwaarlozen ofzo, maar zo voelt het voor mij gewoon heel erg: Alsof mijn moeder en ik niks anders zijn dan huisgenoten. ja, ze geeft me regels en zo, en ze houd van me en ik van haar, maar soms lig ik 's avonds in bed te huilen dat ik mijn moeder zo mis. terwijl ze er gewoon is, en dat gevoel is er zo'n beetje altijd, dat heb ik wel is tegen haar gezegt maar mij zegt dat ze dat ook wel is bij mij heeft en dat dat vanzelf wel weer terugkomt. maar het komt niet vanzelf terug. en ik wil er wel aan werken maar het enige wat we op een dag eigenlijk nog samen doen is gtst kijken en elke vrijdag vd. verder praten we af en toe maar verder is ze voor mijn gevoel alleen maar bezig met haar relatie en met haar adhd, ik mag de hond uitlaten. En ik zei een keer nee over de hond uit laten omdat het niet eens mijn hond is (en zij zelf altijd zegt dat je voor je eigen dieren moet zorgen) en omdat ik knallende hoofdpijn had en zo. en dan word ze boos! ik weet wel dat mijn stiefvader en ik nooit iets in huis doen enzo, en dat de hond uitlaten en afwassen dan het minste is wat ik kan doen, maar ik zou meer doen als zij niet alles deed voor ik de kans kreeg! sorry hoor, dat ik 's ochtends niet mijn was in de wasmand gooi als ik haast heb, en dat ik ht dan 's middags vergeet. maar ik gooi het echt wel in de wasmand, en daarbij gooit ze ook wel is dingen in de wasmand die ik niet eens aan heb gedaan, en dan zeurt ze dat ik dingen teveel in de was gooi. maar ik laat verder wel graag de hond voor haar uit enzo, maar zij is dus niet de enige die soms maar een uur in de nacht slaapt en ze kan het ook best een keer aan mijn stiefvader vragen.
om terug te komen op: en ik wil er wel aan werken maar het enige wat we op een dag eigenlijk nog samen doen is gtst kijken en elke vrijdag vd.
als ik overdag verder een keer gewoon op haar slaapkamerdeur klop om hoi te zeggen dan gaat ze lopen zuchten omdat ik haar serie onderbreek! nou sorry hoor dat ik ook mijn eigen moeder wel is wil zien!
Conclusie: ik mis mijn moeder en zij (zegt) mij ook (te missen), maar we kunnen er niet aan werken omdat mijn moeder voor mijn gevoel helemaal niet daarmee bezig is, alleen met mijn stiefvader en haar adhd.
sinds mijn moeder Kanker had is alles verandert en moest ze naar dat ziekenhuis, en toen ze terugkwam (ze was genezen) nam ze mij halsoverdekop mee naar Amsterdam (weg van de man die voor mij mijn vader was, nu niet meer maar dat is weer een ander verhaal) om daar een relatie te beginnen met de man die mijn stiefvader genoemd wordt, en daaruit zijn (voor mij) alleen maar slechte dingen ontstaan, en nu word het eindelijk wat beter (ookal heb ik nog steeds een barre realtie met mijn moeder, ze word wel gelukkig nu geloof ik...) en word is 's avnds gewoon emotioneel om alles wat er gebeurd is de afgelopen twee jaar, en daar lijdt mijn schoolwerk onder (ik was altijd een boven gemiddeld leerling op mijn oude school, nu ben ik een ondergemiddelt-gemiddelt), en nee, dit heb ik haar niet vertelt, want dan zet ze me toch maar weer voor gek door het aan mijn stiefvader te vertellen, die in zijn hoofd nog 2 is en denkt dat elke dag 1 april is ofzo (ik mag hem natuurlijk wel anders zou ik hem niet eens mijn stiefvader noemen maar wees eerlijk, zonder hem zat ik nu nog op mijn oude school, waren de afgelopen 2 jaar gewoon fijn en geen hel -om andere redenen- en hoefde ik dit hele klote toppic niet te schrijven!) dus dat is eigenlijk alles waar ik mee zit en ik hoop dat ik nu ik het hier gezet heb ik gewoon verder kan.
goed, dit was eigenlijk een beetje omdat ik het gewoon kwijt moest, want ik ben verder ook niet boos ofzo op wie dan ook, alleen heel verdrietig omdat ik mijn leven zoals ik gelukkig was (ookal was mijn moeder dat niet, en denkt ze nu aan haarzelf wat ik voledig snap, maar ik moet ook aan mezelf denken, ik had altijd een leuk kleurtje en mooi krullend haar, en nu ben ik zo bleek als maar kan, en is mijn haar dof en pluizig en dat allemaal omdat ik de laatste 2 jaar aan mijn moeder heb gedacht en niet aan mezelf -al denkt mijn moeder dat niet want als je het haar zou vragen heb ik alleen maar aan mezelf gedacht-.) dus kwijt ben.
ik snap het wel als mensen dit topic al na de eerste zin hebben weg geklikt en het is ook niet om zielig te doen, ik moest het gewoon kwijt. dat was het dus.
Grappig hoe het ene moment jullie beiden onafscheidelijk waren. Nu zijn jullie 2 mensen die elkaar proberen te vergeten.
ik zou idd de raad van de mensen boven mij opvolgen.