• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson
    Alec Bradley
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 14:48 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    Ik nam haar hand vast en trok haar naar boven. Op een of andere manier lukte het me om ons naar het ondiepe gedeelte te sleuren. De tranen van paniek en angst stroomden over mijn toch al kletsnatte wangen en ik probeerde Stephanie boven water te houden. Ik was verzwakt door het jarenlange voedseltekort en mijn spieren trilden, maar ik gaf niet op. Ik zou haar niet laten verdrinken al moest ik hier nog dagen staan.

    Alex Thompson
    "Rustig, rustig." grinnikte ik. Ik ging rechtstaan en bleef haar in mijn armen houden.
    "U taxi staat klaar, mevrouw." grinnikte ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik zag mijn leven aan me voorbij flitsen. Eerst mijn ouders, Tyler, Jordy mijn buurjongen. Daarna hoe ik Alex ontmoette en familie van hem werd. De eerst ontmoeting van Pablo en mij. En als laatste Nathan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik hield haar met 1 arm vast, terwijl ik met de vingers van mijn andere op haar hals drukte. Ik was opgelucht toen ik nog een hartslag voelde, maar ademhaling klonk verkeerd. Ik besefte dat ze water moest binnengekregen hebben. Ik draaide haar zo, zodat ze nog steeds niet in het water kwam maar een beetje voorover gebogen stond.
    "Het spijt me." mompelde ik, voor ik hard op haar rug begon te kloppen. Met een opwaartse beweging, zodat het water eruit zou komen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik spuugde zonder het door te hebben het water uit. Toch ging mijn hartslag langzamer en werd bang dat mijn laatste minuten geslagen waren. Ik wilde nog niet dood.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Verdomme doe me dit niet aan." mompelde ik, maar er zat niets anders op. Ik zette me af en trok haar op een of andere manier naar de kant. Ik ging eerst zitten voor ik haar uit het water hees.
    "Wordt wakker." ik klopte lichtjes met mijn hand op haar wang.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    moet gaan, bye (doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Alles maakte ik vaag mee maar toch ging het slechter. Ik voelde hoe mijn ademhaling nog langzamer ging. Toch bracht de stem van Nathan me een klein beetje terug.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Mijn paniek ging weg, we waren uit het water, nu had ik alle kaarten in handen.
    "Goed." voorzichtig deed ik haar hemd een beetje open. Ik legde mijn handen op haar hart en duwde hard.
    "Je blijft hier. Laat me niet achter, Steph. Hoor je me, het is nog veel te vroeg voor jou."
    Ik pompte het voorgeschreven aantal keer en nam toen haar neus vast. Ik ademde diep in en terug uit in haar mond. Dit deed ik opnieuw een paar keer en toen begon alles terug van in het begin. Ik zou haar niet laten sterven.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik voelde weer lucht in mijn longen. Dankbaar ademde ik het in. Mijn hart begon weer zacht te kloppen en langzamerhand kwam mijn lichaam weer tot leven. Ik voelde hoe mijn hart steeds sneller begon te kloppen totdat het normaal werd.

    [ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 9:59 ]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Dankbaar legde ik mijn hoofd op haar borst.
    "Ik dacht dat je dood was." snikte ik.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik knipperde verdwaas met mijn ogen. 'Rustig,' mompelde ik. 'Ik leef nog… Althans, dat denk ik.' Ik knipperde nog een paar keer. Met volle tuigen ademde ik de lucht in door mijn neus en weer door mijn mond uit. Dat herhaalde ik een paar keer en daarna focuste ik me op Nathan. 'Ik leef nog,' herhaalde ik op hoop hem iets kalmeren. Hoe het precies is gegaan wist ik niet maar ik leefde nog. Ik ben niet dood. Ik bewoog langzaam mijn armen en sloeg die om Nathan heen. Ik sloot even mijn ogen. Daarna liet ik Nathan weer los. 'Wat... Hoe...' Ik fronste even mijn wenkbrauwen. 'Hoe heb je me gered?'

    [ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 21:59 ]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik greep haar hand vast. Ik moest haar gewoon vast houden om mezelf ervan te overtuigen dat ze nog leefde.
    "Ik heb gezwommen." ergens hoorde ik wat trots in mijn stem. "En dan heb ik je gereanimeerd."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Je hebt gezwommen?' vroeg ik. Ik keek Nathan verbaasd aan maar glimlachte toen breed. 'Dat is geweldig!' Ik ging recht op zitten en ik bleef Nathan aan kijken. 'Dankje,' zei ik zacht.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Zonder er verder nog bij na te denken trok ik haar in mijn armen. Ik begroef mijn gezicht in haar haar en mijn handen lagen trillend op haar rug.
    "Ik was zo bang." fluisterde ik gesmoord, op zoek naar wat troost.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik verstijfde even maar ontspande toen. 'Rustig maar. Water is water.' Ik wist me gods niet hoe ik iemand kon troosten.


    "Ignite, my love. Ignite."