Ik realiseerde me dat pas toen hij jaloers ging doen tegenover jongens met wie ik omging: ik ken hem al sinds ik een heel klein meisje ben (lees: ik was acht, hij elf ofzo) en ik had het nooit verwacht. Maar heel eerlijk gezegd, is het altijd een beetje zo geweest. Alleen was het zonder de lichamelijke aspecten. Ik ben pas een kort tijdje met hem samen en het voelt helemaal niet anders dan voorheen, al ben ik me nu er wel van bewust dat ik toen ook al écht écht écht veel van hem hield. En ik krijg gewoon vlinders in mijn buik als ik hem ergens mee bezig zie, gewoon de normale dingen van het leven, of als hij zachtjes meezingt met zijn iPod ofzo, of zachte knorgeluiden maakt als 'ie slaapt - nog net geen snurken, meer hummen. Tja... Het is anders dan in jouw geval, maar ik ben er pas láátst achtergekomen dat ik het al zeven jaar lang wist, zegmaar. Ik merk het wel, hij is veel minder... Nou, vroeger tikte hij eerst tegen mijn hand aan als hij daar zin in had en hadden we een soort codetaal ontwikkeld - met knijpen in elkaars hand als we door de stad liepen - en nu is hij heel erg... aanrakerig. Soms wel vervelend als je haar net goed zit, maar ergens is het best wel schattig. Het valt mensen wel op dat we nu een koppel zijn, al werd ik vroeger ook al wel gevraagd naar mijn "vuurtorenvriend" of "die sproetenkop met die vlotte babbel", hoe het nou zat tussen ons.
Ik ben gewoon gelukkiger dan ooit en dat heb ik nooit eerder gehad met iemand. Ziezo. Dán merk je dat je verliefd bent / van iemand houdt.
Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!
