[RPG] Gifts of doom ~2~ - Speeltopics

Topic 1


Deze RPG is gebaseerd op het boek 'De gave van Katsa'.
De omgeving en het verhaal er rond is zelf verzonnen, maar het idee van de gaven heb ik uit het boek.

In een ver rijk heerste er eens grote welvaart. Dat veranderde op de dag dat de koning stierf. Zijn drie zonen, Roberto, Rover en Jonas geraakten er niet over eens wie het koninkrijk moest leiden. Uiteindelijk kozen ze ervoor het land in drie te splitsen. Zo ontstond er:
Elak, waar Roberto -die ook wel de slechte werd genoemd- de leiding had.
Aslkat, waar Rover -ook wel de goede genoemd- heerste
en Gallardia het rijk van Jonas -de dappere-.
Al deze koninkrijken hadden 1 ding gemeen. Er werden speciale mensen geboren. Mensen met een gave.
Gaven kunnen verschillende vormen hebben. Het kan gaan over dansen, zingen, koken, borduren, vechten....
De bijnamen van de koningen zijn wel duidelijk denk ik. Roberto probeert steeds land, geld,... af te pakken van zijn broers. Hij zit niet verlegen om een oorlog te ontketenen.
Rover probeert hem bij zinnen te brengen, tevergeefs.
Jonas heeft het beste leger. Hij is niet bang om mee te vechten en vindt dat zijn broer het zelf gezocht heeft. Ook al wil Rover Roberto wel nieuwe kansen blijven geven. Volgens Jonas verdient hij die niet meer.
Zo leeft het land al 15 jaar in tweestrijd. Zelfs Rover ziet zich soms genoodzaakt om zich te verdedigen. De begaafden spelen een grote rol in deze strijd. Door hun gaven kunnen ze hun koning dienen. De begaafden hebben twee verschillende ogen.
Vanaf dat er een baby geboren wordt met twee kleuren ogen, moeten de ouders die naar hun koning brengen. Zodat de begaafde op het paleis kan opgroeien en zijn gave kan leren gebruiken in dienst van zijn koning.

Zo jullie kennen nu het verhaal. Pik maar in!

-Elak:
Zoey Carroll (Pijn bezorgen)
Erik Marshall (vuur)
Liam Oliver Sanz (tijd bepalen)
Dean Robin Marias (waanbeelden opwekken)
Esther Bradley (van uiterlijk veranderen)
Jack Starbright
-Alskat:
Chase Young (beïnvloeden)
Alice Redbird (gedachten lezen)
Shireen Lily Homers. (hypnotiseren)
Loren Redcliff (natuur)
-Gallardia:
Damian Green
Amy Jackson (vechten)

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 19:58 ]

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
"Ja, maar ik vind het belangrijker dat jij je goed voelt." bekende ik.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik keek Loren verbaasd aan en zuchtte. 'Laat met het nou maar gewoon vertellen. Dan kan jij verder met jouw missie. Ik red me wel. Oké?'

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
"Ok." gaf ik toe. "Wat ben je te weten gekomen?" ik kon de nieuwsgierigheid niet meer uit mijn stem bannen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik glimlachte even. Ik wist wel dat hij het graag wilde weten. 'Het meisje heet Zoey. Ze kan niet alleen iemand anders pijn geven maar ook iemands pijn voelen. Ze ha gevoelens voor een van de bewakers, daarom had ze denk ik ook zoveel pijn.' De rest was denk ik niet echt interessant om te vertellen.

"Ignite, my love. Ignite."

Alice Redbird
Aandachtig luisterde ik naar Shireen en tegelijk naar de gedachten van Zoey. Je wist nooit dat ze niet iets van plan was.

[ bericht aangepast op 2 maart 2012 - 19:54 ]

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Loren Redcliff
Ik keek bezorgd van de een naar de ander.
"Alice, let jij op Zoey?" vroeg ik om toch maar iets te doen te hebben.

“To live will be an awfully big adventure.”

Alice Redbird
"Ben ik aan het doen ja."

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Loren Redcliff
"Ok." mompelde ik.
"Dus als we het samen vatten. Ze geeft niet alleen pijn, maar ze voelt die van anderen ook. Dus buiten de pijn van het verliezen van iemand waar ze gevoelens voor had, voelde ze hun pijn voor ze stierven?"

“To live will be an awfully big adventure.”

Chase Young
'Zoiets denk ik , ja.' mompelde ik terwijl ik Zoey nog steeds voor alle zekerheid in bedwang hield met mijn gave.

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Loren Redcliff
"Dat moet heftig geweest zijn." bedacht ik.
"Ik bedoel: haar pijn, met zijn pijn en dan nog meer pijn. Je snapt wel." stamelde ik wat.

“To live will be an awfully big adventure.”

Zoey Carroll
Ik trok me terug in mezelf, sneed me van de rest af. Ik huilde niet. Huilen was een teken van zwakte, dat had de koning me verteld. De koning...
Hij was al vanaf mijn tiende als een vader voor me.
Toen mijn ouders mijn verschillende ogen hadden gezien, die pas waren gekomen toen ik drie jaar oud was, wilden ze me houden. Ze hielden me verborgen en deden alsof ik te ziek was om buiten te komen. Ik vond het vreselijk om steeds binnen te zitten en op een dag ontsnapte ik. Ik rende naar buiten. Een man zag mijn ogen en rende verschrikt weg. Mijn ouders trokken met terug naar binnen, maar het kwaad was geschied. De soldaten kwamen en ik amper tien jaar toen ik mijn ouders voor mijn ogen zag vermoord worden. Mijn gave had zich toen nog niet geopenbaard en de soldaten brachten me naar het paleis. De koning had naar mijn betraande gezicht gekeken.
"Tranen zijn een teken van zwakte." zei hij. Ik keek naar hem op, terwijl hij daar hoog op zijn troon zat en had mijn tranen afgeveegd. Naast het verdriet was er ook een soort uitdagende blik in mijn ogen verschenen. Hij had glimlachend de trappen afgelopen en zijn hand op mijn hoofd gelegd.
"Goed zo!" Toen wendde hij zich tot zijn soldaten. "Breng haar bij de kindermeisjes, leg uit wat er is gebeurd en zorg dat er goed voor haar gezorgd wordt."
Vanaf dan was hij me elke dag komen opzoeken. Dan vroeg hij of ik al meer wist over mijn gave, wat ik allemaal had geleerd, of ik al vrienden had gemaakt...
Zelf toen mijn gave zicht openbaarde bleef hij langskomen en was hij de enige die in mijn ogen durfde te kijken.
Ik weet het nog goed. Ik was 14 toen het gebeurde. Een bewaker viel me lastig. Hij was dronken.
"Wat heb je toch mooie ogen, meisje. Kom eens hier." hij greep me bij mijn pols en trok me naar zicht toe. Hij luisterde niet naar mijn protesten en drukte zijn lippen op de mijne. Kwaad en bang tegelijk duwde ik tegen zijn borst. Schokkend en schreeuwend van de pijn viel hij op de grond.
Een paar bewakers, die net langs liepen, hadden alles gezien en brachten mij en de soldaat bij de koning. De soldaat werd meteen in de kerkers gegooid en ik kreeg een week huisarrest, maar zelfs dan bleef de koning me opzoeken. Zonder een spoortje angst in zijn ogen. Hij hielp me door de ontdekkingen van mijn gave door te worstelen en wanneer hij dat vroeg, ging ik graag voor hem op missie. Het feit dat ik er lief en klein uitzag, zorgde ervoor dat niemand me serieus nam. Tot ik me een paar keer had bewezen, vanaf dan was ik de schrik van Elak. In die tijd ontmoette ik Roran, hij bracht het beste bij me boven. En ik deed meer mijn best om de mensen geen pijn te doen. Ik wou ze geen pijn meer doen. Maar toen hij stierf sloeg ik helemaal om. Ik wou iedereen zo veel pijn bezorgen als ik had en als het kon meer.
Mijn gave veranderde ondertussen de hele tijd. Geleidelijk aan werd ze krachtiger en op een gegeven moment kon ik mensen ook geestelijk pijn bezorgen. Nu was ze nog meer geëvolueerd en voelde ik ook pijn. Het was helemaal niet leuk en zeer overdonderend. Pijn werd nu een beetje het hoofddoel van mijn leven. Alles draaide rond de pijn.
Ik besefte dat ik me niet mocht laten gaan. Ik bevond me in een vijandige situatie en de koning zou teleurgesteld zijn, moest hij me nu zien. Ik zette mezelf weer in elkaar en recht mijn rug. Ik knipperde met mijn ogen en keek alert om me heen. Ik zag de jongen, waar ik me aan had vastgeklampt, bezorgd naar het meisje kijken. Af en toe wierp hij een blik op mij.
De blik van het ander meisje was ook op mij gericht. Ik keek nog eens goed om me heen en bemerkte de ander jongen. Ook hij keek naar mij. Ik zuchtte verslagen, hier geraakte ik nooit uit.

“To live will be an awfully big adventure.”

Loren Redcliff
Ik keek Zoey nog eens aan. Ze zag er beter uit, opmerkzamer.
"Als jij je goed genoeg voelt, kunnen we gaan." wende ik me tot Shireen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik knikte. 'Het gaat best,' loog ik en ik stond wankelend op. Ik knipperde een paar keer tegen de zwarte vlekken en glimlachte toen kleintjes naar Loren.

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
"Wil je voor me zitten in het zadel? Dan kan je tijdens het rijden wat proberen uitrusten?" vroeg ik bezorgd.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik schudde mijn hoofd. 'We moeten haar in de gaten houden.' Ik knikte even naar Zoey. 'Ik overleef het wel... denk ik.'

"Ignite, my love. Ignite."