Naam: Eva.
Genre waar je het liefst over schrijft: Ik schrijf graag met veel drama. Vaak verwerk ik er ook romantiek en soms ook humor in.
16+: Normaal gezien niet, maar af en toe schrijf ik wel 16+-hoofdstukjes, ja.
Lange/korte hoofdstukken: Dit is afwisselend. Het hangt af van hoeveel inspiratie ik heb en hoe het hoofdstukje moet eindigen. Als ik wil dat het spannend eindigt, kan het zijn dat het hoofdstukje eens extreem kort is, omdat de spanning er anders gewoonweg niet in te voelen is.
Stukje verhaal:
Iets dramatisch
'Ik heb kanker,' vertelde Lisa me.
De lach die ik twee seconden geleden nog had, was verdwenen en had plaats gemaakt voor een ongelovige blik.
'Haha! Kom op, nu even serieus. Wat zei de dokter?' lachte ik het weg.
'Euh, nee, Nina. Ik bén serieus. Ik... heb echt kanker.'
Meende ze dit nu? Zo leek het anders wel. Haar mondhoeken krulden nog geen millimeter omhoog en haar ogen stonden gebroken.
Uiteindelijk drong het tot me door. Mijn beste vriendin was ziek. Ernstig ziek. Kanker. Ja, ze had kanker. Wat? Ze had kanker? Nee! Dat mocht niet! Ze mocht niet ziek zijn! En al helemaal niet kanker. Kanker was dodelijk, nee! Ik wilde Lisa nog niet kwijt!
'Nina?'
Mijn gedachten werden onderbroken door Lisa's krakende stem. Haar zieke stem...
'Je... wat?' kreeg ik er nog net uit geperst.
'Ja, ik weet dat het moeilijk te geloven is. Ik was zelf ook geschokt, maar het is nu eenmaal zo...'
Toen ik merkte dat mijn mond openhing, dwong ik mezelf mijn kaken terug op elkaar te drukken en slikte ik met moeite.
Mijn beste vriendin had... kanker?
Iets mysterieus
Traag liep ik naar boven. Toen ik de krakende zolderdeur opendeed, zag ik veel rommel. Verschillende dozen stonden in een hoekje op elkaar gestapeld en er lag een dikke laag stof op de grond. Ook al was er veel waar ik op kon letten, mijn oog viel direct op een kleine kast die heel oud leek. De groene lak was er bijna helemaal vanaf, waardoor het witgeverfde metaal duidelijk zichtbaar werd. Na even twijfelen, besloot ik te kijken of er iets in lag. Een beetje angstig draaide ik de roestige sleutel om, wat niet zomaar ging.
Een kleine lichtstraal verscheen op de muur toen ik de kast voorzichtig opendeed. Bang voor wat zou komen liet ik de kast los en zette ik een stap achteruit. Waarom was ik toch weer zo'n angsthaas? Dat was altijd één van mijn slechtste eigenschappen geweest, samen met mijn eigenwijsheid en opvliegend kantje.
Na een keer geslikt te hebben, raapte ik al mijn moed bij elkaar en liep ik terug naar de oude kast. Ik haalde nog eens diep adem en gooide de deur toen zo snel mogelijk open, waarna ik die weer losliet. Even werd ik verblind door een fel licht, maar toch wenden mijn ogen er snel aan. Ik bracht mijn hoofd dichter bij het voorwerp dat ik vaag kon zien. Al snel kreeg het onduidelijke ding een vorm. Het was een doosje, een doosje dat openstond en waar licht uit kwam. Ik was verbaasd dat uit zo'n klein ding zoveel licht kon ontsnappen. Met trillende handen reikte ik naar het doosje. Het woog veel meer dan je zou verwachten. Ik zette me op de barkruk die achter me stond en bekeek het zware voorwerp aandachtig.
Wat moet er zeker in zitten: Zoals ik al zei bij het genre, heb ik heel graag drama in een verhaal. Liefde is ook iets waar ik graag over schrijf.
Hopelijk heb je daar genoeg informatie mee.
Laat je me alsjeblieft wel sowieso iets weten, of je mij nu kiest of niet? Dan weet ik het tenminste. (:
"Life is like riding a bicycle. To keep your balance, you must keep moving." ~ Albert Einstein
