• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 15 maart 2012 - 17:19 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    Ik bleef haar tegen me aan klemmen, terwijl ik Alex uit mijn ooghoeken dichterbij zag komen. Zijn hele lichaamshouding straalde bezorgdheid uit.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Nathan gaf warmte af. Waarom weet ik ook niet maar op dit moment was dat wat ik nodig had, Nathan's warmte. Ik klopte naast me zodat Alex daar kon liggen en begon hem rustig te kriebelen achter zijn oor. Ik snikte nu heel af en toe nog en ik voelde hoe het blaadje begon te werken.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Ik maak morgen een rol. Ik ben nu eigenlijk bezig met een boek verslag.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alec Bradley
    Ik liep snel achter Laurel en de verdelger aan. Hier had ik dus helemaal geen zin in.

    I'm back en morgen lig ik knock out


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Nathan Sadler
    Ik verplichte mezelf om wat achteruit te gaan en haar aan te kijken.
    "Gaat het beter?" mijn stem klonk bezorgd en doodmoe op hetzelfde moment.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Een beetje,' zei ik zacht. 'Je mag wel gaan slapen hoor.' Ik keek hem aan. 'Je bent niet verplicht om wakker te worden.' Ik glimlachte naar Nathan. Ik zag gewoon aan hem dat hij dood moet was.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik schudde mijn hoofd. Ik wou niet slapen. Koppig ging ik naast haar zitten en probeerde het mezelf zo oncomfortabel mogelijk te maken.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Jij bent gewoon te koppig,' grinnikte ik. Ik glimlachte naar Nathan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Eigenlijk had ik een goede reden om niet te gaan slapen. Ik probeerde terug te glimlachen, maar had het gevoel dat dat niet zo goed werkte.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Gaat het wel?' vroeg ik zacht en ik pakte voorzichtig zijn hand. Nu was het mijn beurt om bezorgd te zijn. Hij leek zo ongelukkig. Ik wilde hem graag helpen maar ik wist niet hoe. Ik keek even naar het vuur dat nog vol op laaide maar keek daarna gelijk weer Nathan aan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Ik weet het niet." gaf ik toe. "Het is de laatste tijd gewoon zo veel. Deze plek." ik haalde mijn schouders op. "Ik ben hier gelukkiger dan in een lange tijd, maar tegelijkertijd word ik hier zo vaak met mijn verleden geconfronteerd. Ik dacht dat ik het achter me had gelaten, maar blijkbaar kan ik het toch niet los laten."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik weet het,' zei ik met een klein glimlachje. 'Als je wilt kan ik wel over de eerste ontmoeting van Alex en mij vertellen.' Ik keek even naar Alex maar focuste daarna mijn blik weer op Nathan. 'Want ik voelde me precies zo in het begin.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik knikte. Waarom ook niet?


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik glimlachte en ging goed zitten zodat ik Nathan kon aan kijken.
    'Het is morgen precies twee jaar geleden en toen sneeuwde het ook. Niet zo hard als nu maar het was wel ijskoud. Ik kwam net van de markt vandaan en met het kleine beetje geld wilde ik wat brood kopen. Om niet te bedrijgend over te komen had ik mijn pijl en boog verstopt. Ik was net onderweg naar de bakker toen ik tegen Alex op botste. Ik was extreem mager en ik was heel erg klein voor mijn leeftijd. Ik wist niet wat Alex toen dacht maar hij sleurde me mee naar zijn huis. Ik was bang en stribbelde tegen maar ik was er zo slecht aan toe dat het niks uit maakte. Alex stelde zichzelf voor maar ik weigerde mijn naam te zeggen. Ik had het plan bedacht dat ik s'nachts makkelijk weg kon lopen. Alex had daar ook aangedacht en sliep voor de deur. Ik trapte hem heel hard maar hij bleef liggen. Ik wilde hem neer steken maar hij trapte me er onder uit.' Ik glimlachte even kleintjes.


    Moet eten. Bye. X.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Dat zie ik hem wel doen." zei ik glimlachend. Ik wierp een blik op de wolf die naast Stephanie lag en haar met een wolvengrijns aankeek.
    Ik zuchtte en besloot om ook maar eerlijk te zijn. Ik besloot om de waarheid te zeggen over waarom ik niet wou slapen.
    "Ik ben bang voor de nachtmerries" gaf ik toe.


    “To live will be an awfully big adventure.”