ik voel me enorm uitgesloten op school. Om de reden dat ik slecht ben in grote groepen te zijn, en nu zijn de meeste van mijn vriendinnen deel van zo'n groter kliekje... Ik heb stilzwijgende ruzie met wat vroeger mijn beste vriendin was, om heleboel misverstanden en het feit dat we beiden slecht zijn in praten gaat het niet meer goedkomen vrees ik... en ik zeg dan tegen mezelf van, 'maak je niet druk, volgend jaar is het laatste jaar dat je ze ziet,' maar eigenlijk vreet het enorm aan mij.
Mijn andere beste vriendin woont vreselijk ver weg en het begint nu ook zo stiller te worden.. al kan dat aan haar studie liggen.
Ik mis mijn vriendje voor dood. Enkel op skype kan ik hem zien, en de helft van het weekend in person. Y U LIVE IN HOLLAND?!
Ik hou van schrijven, maar als ik iets af heb ben ik tevreden. lees iki het opnieuw, denk ik, 'wtf is this crap?!'. Ik kan nooit tevreden zijn met mijn prestaties omdat ik bang ben om het feit dat de meest evan mijn vrienden ouder en dus meer ervaring (=beter) zijn dan mij op theater. Damn you perfectionism.
Eigenlijk ben ik enorm, diep gekwetst en teleurgesteld dat zowel vader als zus niet gebeld hadden op hun verjaardag met de hoop mij te horen... van mijn zus had ik het echt verwacht. En nu steekt het om te weten hoe weinig ze precies om me geven.
Ik heb het gevoel weet dat ik de minst geliefde van ons drie kinderen thuis ben.
mijn moeder vind mij associaal.
Ik zou nu niets liever willen dan alles achterlaten en in NL te komen wonen, bij mijn vriend.
Maybe we should doubt our fears instead our dreams.