Ik heb een tijd geleden (voor NaNoWriMo om precies te zijn) een verhaal geschreven. Het is zo goed als af en ik vroeg me af of er mensen in geïnteresseerd zouden zijn. Ik krijg graag feedback en zet daarom verhalen online; maar als niemand het zou lezen, ga ik de moeite niet nemen.
Zouden mensen dit lezen?
Eerlijk gezegd kon ik de Brantley's nooit uitstaan en toen ik voor ze ging werken kwam ik erachter dat rijke mensen saai en naar zijn. Ik had nog de grootste hekel aan hun zoon, Oliver, een arrogante, verwende eikel die een te grote bek voor zijn status had.
Maar nooit had ik gedacht dat alles zomaar veranderen kon. Ik had een hekel aan mijn oude leven en ook al schrok ik van de verandering, ik omarmde het niet veel later. Plots realiseerde ik dat ik alles zou doen voor de Brantley's; ik was ze trouw. Al kon één verkeerde gebeurtenis er net zo goed voor zorgen dat ik er alles voor over zou hebben om hun ondergang te ondertekenen.
Mijn naam is Finn Hewitt, het is het jaar 1851 en ik vertel je het verhaal van een jonge sloeber die zijn dagen met een poëtische bitterheid door probeert te komen, terwijl hij een hopeloos gevecht voert met zichzelf; een wals van angstaanjagende beledigingen, moeiteloze beschuldigingen en het vinden van geluk in een zwaar leven.
'Je zou het niet zeggen. Je zou niet,' zei hij en hij stapte achter me aan de regen in, 'Je kunt opgesloten worden. Ze zullen je opsluiten.'
'Misschien is dat het waard om die rotkop van jou te zien verdwijnen,' riep ik over mijn schouder.
'Ik houd van je,' riep hij.
Zijn woorden braken nauwelijks door het kletteren van de regen heen, maar ik verstond het luid en duidelijk.
Ik draaide me naar hem om en bekeek hem goed. Ik wilde weten of hij het meende; hij moest echt van me houden. Maar in het trieste beeld van de regen kon ik niet bepalen of zijn natte kleren en de tegen zijn voorhoofd geplakte haren hem zo zielig deden lijken, of dat het verdriet in zijn ogen was.
I can't even think straight.
