• Het gaat over piraten ja, maar zelfs als je er bijna niks van weet kan je gewoon meedoen. Probeer het gewoon eens, ikzelf weet ook niks over die periodes, enkel dingen die ik toevallig heb gezien in POTC. (; En niemand zal je kwaad aankijken als je een klein foutje maakt door je personage bijv. een mobiel te laten pakken.
    Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen er wel wat, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;


    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Cameron Sand, hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Cameron Sand, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijstje
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Bemanning Medusa:
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton – 24
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Leave - Genesis Elisabeth Thrown - 20 (ontvoerd door Ace)

    Sid - Natambu Mmba - 25
    C18 - Ace Franklin Johnson -24


    Bemanning Poseindon's Mermaid:
    Kapitein: C18 - Sygmund Yakov Engel - 28
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Vluuv - Bee - 19
    Nenuphar - Nerissa Dyce - 18


    De Aveloniërs:
    Stamhoofd:
    Zusje stamhoofd: Endure - Ayiana Kateri Chestio - 21
    Leave - Nivera Izil Mazi - 19
    Peyrac - Noémielle Dian Dewi - 19

    Goldenwing - Gavin Sloan Honiahaka - 22

    'Regels'
    Het zijn geen 'regels', meer dingen om jullie even aan te herinneren.

    - We verwachten geen posts van 800 woorden, maar doe liever wel je best om een redelijk stukje te plaatsen.
    - Wil je je personage kwijt of stoppen? Meld het dan, dan brengen we je personage wel om het leven of iets dergelijks.
    - Gelieve geen grote dingen voor andere personages te bepalen.
    - Je hoeft niet dagelijks te posten, maar het is prettig als je je personage niet verwaarloosd.
    - Probeer je een beetje in te leven en je een beetje aan de verhaallijn te houden. Je mag natuurlijk wel een beetje afwijken, maar liever niet te veel.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Vraag even om een korte samenvatting.
    - je mag gerust wat meer personages aanmaken, graag zelfs.

    [ bericht aangepast op 6 april 2012 - 15:00 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    :'].

    Genesis
    Aan de horizon verscheen het schip. Niet snel daarna volgde een bootje met daarin zowel een vrouwelijk bemanningslid als Ace. Ik perste mijn lippen om elkaar om me te kunnen concentreren op iets anders dan het bootje, maar op de een of andere manier vond ik het vrij interessant van wat er zich daarbinnen afspeelde. Het voelde even alsof mijn ogen me bedrogen, toen ik Asilah's dreigende houding zag veranderen in iets dat moest lijken op een versierpoging? Er verscheen een verafschuwde frons tussen mijn wenkbrauwen toen één van de mannen naast me mij aanstootte. 'Jij bent heus niet de enige voor Ace, als je dat soms dacht, juffie. Genoeg anderen.' Hij bulderde van het lachen, waarop ik een steek voelde. Was dat waar? Ik keek op, en kon toen nog net zien hoe de blondharige vrouw een kus in zijn nek plaatste, voor ik mezelf omdraaide en richting de bomen liep. Het kon me niet schelen wat de rest zei. Ik voelde me gebruikt en wanhopig. Er rolde een ingehouden snik over mijn zachtroze lippen, waarna ik de zon mijn hoofd binnen voelde sijpelen. Uit pure uitputting voelde ik ineens gras onder mijn hoofd, en de brandende zon op mijn gezicht.
    - passed out -

    Chaluwen - Stamhoofd
    Ik herken Aiyana's stem, en glimlach, waarna ik me excuseer bij Jhevo, een krijger en vriend. 'Aiyana.' Met een trotse glimlach keer ik me naar mijn jongere zus.'Je hebt je taken goed uitgevoerd, heb ik gehoord. Maar ik heb ook slecht nieuws vernomen.' Mijn ogen werden iets killer, en ook de frons tussen mijn wenkbrauwen verscheen. 'Ik wil alles weten. Als ze op zoek zijn naar wat ik - en jij waarschijnlijk ook denkt, denk ik dat we geen tijd te verliezen hebben. Ik heb de schepen gezien, en de blanken. Maar de meeste informatie is rommelig.' Knik ik. Zo, recht voor zijn raap zoals ik zoiets altijd aanpakte. Mijn vingers gleden een moment door mijn gitzwarte haar. Ik zou het meteen gaan wassen als ik de tijd kreeg. Na de beroerte van de afgelopen dagen voelde even baden goed.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Asilah - rechterhand Captain Oliver
    Eindelijk zweeg hij. Eindelijk was hij een keer verstandig en niet een koppige ezel. Ik merkte een meisje op die naar ons zat te kijken en ik was blij dat ik dit bij Ace gedaan had, misschien kon ik toch nog wat kapot maken. Weten ze gelijk hoe het voelt, vooral die meid.
    Ik rolde mijn ogen en grijnsde toen we het strand naderden, waarna ik snel op het strand stapte. Voor een keer negeerde ik wat iemand tegen Ace zei, maar ik schoot hem wel een dodelijke blik toe en stapte gelijk naar de kapitein door. Dit echter niet zonder Ace mee te trekken aan zijn pols. "Als je iets probeert te doen, vermoord ik je," Grijnsde ik, terwijl ik nog steeds recht voor me keek. "Maar bedankt voor het aanbod van je vermaak," Ik pauzeerde even en keek Ace met een onschuldige glimlach aan, maar in mijn blik was er veel leedvermaak te zien. "Ik denk eigenlijk niet dat je vriendinnetje de voorstelling zo leuk heeft gevonden." Veel tijd had hij niet om te antwoorden, want ik duwde hem voor de kapitein en hield mijn zwaard zo tegen hem aan dat hij niets kon proberen of weg komen. "Kapitein," Sprak mijn stem op een serieuse, maar dodelijke toon weer. "Ik heb je schip gevonden, zoals u kunt zien," En ik wees even naar de zee, waar het schip van de kapitein weer was. "Maar toen ik je schip doorzocht, vond ik deze rat in je bed." Ik knikte kort naar Ace en keek de kapitein weer aan. "En ik betwijfel dat hij ook maar überhaupt in je kamer, of je bed, mocht komen." Ik grijnsde even bij het idee en ik wachtte het antwoord van Oliver af.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Aiyana Kateri Chestio
    Zijn compliment doet me kort glimlachen, maar het feit dat er inderdaad ook slecht nieuws is vaagt die glimlach al gauw weer weg. "Klopt," zeg ik hem, "laten we ergens heen gaan waar we even niet gestoord woorden," voeg ik er aan toe. Sygmund kan wel even wachten. Samen loop ik me Chaluwen naar zijn hut en zeg de bewaker dat hij er voor moet zorgen dat niemand ons komt storen. "Al heb je het waarschijnlijk al opgevangen, Phani is overleden, het is nog onduidelijk waar aan, maar tot nu toe blijkt het geen epidemie te zijn," vertel ik hem, nadat ik in mijn hoofd het besluit heb genomen met het -hoe erg het ook klinkt- minst verontrustende nieuws te beginnen. "En Sygmund vertelde mij dat de mannen die onderweg zijn naar hier gevaarlijk zijn, dat ze net zoals Sygmund een schat zoeken en waarschijnlijk van plan zijn om.. om het hele volk af te slachten en het dorp plat te branden. Sygmund lijkt mij te vertrouwen en ik vrees dat hij de waarheid spreekt. Hij lijkt trouwens ook bij ons in het krijt te staan, al komen zijn mannen soms nogal chaotisch op me over, maar misschien zullen ze in het heetst van de strijd mijn verwachtingen wel overtreffen." Ik slik even. De gedachte aan nog meer doden, bange kinderen, mannen die vechten voor hun leven en vrouwen die hun kinderen proberen te beschermen doen me koud voelen, maar ik voel ook de haat jegens de mannen die dat van plan zijn. Áls dat werkelijk is wat ze van plan zijn, want dat is nog altijd niet zeker. "Sygmund raadde me aan het dorp te ontruimen, maar waar zouden we ze veilig onder kunnen brengen? Het lijkt me in ieder geval wijs een aantal man op onderzoek uit te sturen en ons te laten informeren over waar de mannen zijn. Met een beetje mazzel weten ze ook wat gesprekken en de desbetreffende informatie op te vangen," sluit ik mijn verhaal af. Afwachtend kijk in mijn broer aan, nieuwsgierig naar zijn mening over dit alles en natuurlijk ook naar wat hij van plan is te doen.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ace - Piraat.

    Ik heb nog niet de kans om wat te zeggen of mezelf te verdedigen in deze beroerde situatie, als ik door Asilah aan mijn pols word meegetrokken naar het Beest zelve.
    'Als je iets probeert te doen, vermoord ik je,' hoor ik haar sissen, op een toon die alleen ik kan horen. 'Maar bedankt voor het aanbod van je vermaak.'
    'Ik heb niks aangeboden,' sis ik rauw terug. 'Het enige wat ik aan zou bieden, is jouw kop aan mijn zwaard.' Tot mijn grote ellende ligt dat zwaard nog in de kapitein zijn kamer, naast zijn bed. Ze neemt de moeite er niet voor om erop in te gaan en haalt nu een heel ander onderwerp naar boven.
    "Ik denk eigenlijk niet dat je vriendinnetje de voorstelling zo leuk heeft gevonden." 'Mijn vriendinnetje? Waar heb jij het in godsn-' Jezus Christus, ze bedoelt Genesis! Mijn ogen flitsen paniekerig in het rond. Waar is ze? Ik zie niemand, behalve de bemanning van de Medusa. Heeft hij haar vermoord?
    'Dalton! Waar is Genesis!' brul ik. Maar Asilah besteedt al geen aandacht meer aan mij. Ze duwt me in Daltons richting en wendt zich tot hem.
    'Kapitein, ik heb je schip gevonden, zoals u kunt zien.' Ze wijst losjes naar het vaartuig en de blikken van de bemanning bevestigen het.
    'Ace, wat ben je in godsnaam met dat schip gaan doen? Waarom breng je ons allemaal in de problemen,' sist iemand me toe op lage toon. Ik krijg de kans niet om te antwoorden. 'Maar toen ik je schip doorzocht, vond ik deze rat in je bed,' gaat ze verder. Verbijsterd staart de bemanning me aan. 'En ik betwijfel dat hij ook maar überhaupt in je kamer, of je bed, mocht komen.'
    'Nee, die positie is alleen voor jou weggelegd, of niet soms?' gooi ik eruit. Onder de bemanning ontstaat een mengeling van ontzetting en bewondering. Iemand haalt het zich zelfs in zijn hoofd om te fluiten naar Asilah. Even voel ik me euforisch. Misschien denken ze er zelfs zo over als ik en als mijn lot vandaag bezegeld is, is dat van Dalton morgen bezegeld.
    Ik grijp de tumult die is ontstaan aan om de omgeving af te zoeken naar Genesis. Maar ik zie niemand, behalve een verlaten strand.
    Oh nee. Stel dat ze.. dat ze hét heeft gezien! Verdomme, dan zal ze denken dat ik- Dáár deed Asilah het om!
    'Waar is ze!' schreeuw ik naar Dalton.


    No growth of the heart is ever a waste

    (Wie moet er nu eerst reageren? Ik wacht op Vluuv. 8D)


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Els zou vandaag reageren [:


    De Aveloniërs en PM'ers mogen wel wat meer tot leven komen.
    Voelt er iemand er trouwens wat voor een mannelijke Aveloniër te maken? We hebben namelijk wel wat krijgers nodig ;o


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ik heb Sygmund iedereen al op het plein laten verzamelen :].


    No growth of the heart is ever a waste

    Ik denk eigenlijk niet dat het vandaag nog gaat gebeuren, no offence though. :'D


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Ich weiss, ik heb d'r ook de volgende comment bij de post gezet:

    Oke guys, aangezien ik geen idee heb waar iedereen van de Poseidon uithangt, zet ik de hele bemanning voor het gemak neer op het dorpsplein zodat ze met de Aveloniers kunnen vechten. If anybody objects, please say so.

    Want anders vrees ik dat je letterlijk twee weken kan wachten voor d'r wat gebeurt :'D. En als mensen 't niet willen, dan hoor ik 't wel.


    No growth of the heart is ever a waste

    Volledige naam: Emely Gwenhild
    Leeftijd: Net 18 geworden.
    Uiterlijk: plaatje
    Innerlijk: Het is een erg in zichzelf gekeerd meisje dat weinig zelfvertrouwen heeft. Ze is slim maar ziet dat zelf niet in. Emely hou er van om mensen te vermaken en kookt ook erg graag.
    Rol+rang:Ze is bemanning van de Poseidon's Mermaid, ze zorg voor het eten omdat het haar passie is.
    Extra:Ze heeft een ketting met een bedeltje wat van haar moeder is geweest. Het is haar zeer dierbaar en ze zou het echt niet meer weten als ze het kwijt zou raken. Ze kreeg het op het sterfbed van haar moeder. Het is het laatste wat ze van haar moeder heeft.


    yeaaaahh!

    Shallowx schreef:
    Ik denk eigenlijk niet dat het vandaag nog gaat gebeuren, no offence though. :'D


    Je had gelijk! Bijna een uur over tijd :c Hoop toch dat jullie me kunnen vergeven c:
    En o my god, ik lachte me echt kapot om Ace en zijn schuine moppen :’D En dat gekibbel tussen hem en Asilah _O_ Ace die seksueel geïntimideerd wordt _O_ O my o my, echt geweldig om te lezen _O_
    En Simone, Josephine staat nog niet in de beginpost en Bee mag er uit c: Ik zal de uitgebreide beschrijving van Josephine binnenkort even naar je pb-en. En over Bee’s dood.. Tsja, heeft iemand nog ideeën? Iemand die evil wil zijn en haar wil vermoorden ofzo? Anders laat ik haar wel op een giftig beest staan :x

    Josephine Bellafonte
    “Waarom denk je hem trouwens hier te vinden?” Ik haal mijn schouders op, omdat ik niet sta te popelen met een vreemdeling over Ace te praten. Zeker niet met een vreemdeling als zij. “Ik heb rondgevraagd.” antwoord ik dus vaag en kortaf. Erg veel zin heb ik niet om een gesprek aan te knopen en mijn slechte humeur zorgt er voor dat ik even niet aan de etiquette denk. De wilde lijkt mijn verzoek om weg te gaan niet te kunnen waarderen en kijkt me hooghartig aan. Ik kijk echter onverschrokken terug, aangezien ik er genoeg van heb gehad haar de baas te laten spelen. “Ik ben Aiyana Kateri Chestio en zolang mijn broer ziek is ben ik tevens de leider.” Ik trek even een wenkbrauw op. Aha. Ze is dus echt de baas. Niet dat dat haar arrogante gedrag goedpraat in mijn ogen, maar het geeft in ieder geval wel een verklaring. Net als zij haal ik minachtend mijn neus op als ze klaar is met praten, en kijk de andere kant op. Ik deel geen bevelen uit, ik verzocht haar slechts wat. Dat kind is nog opvliegender dan ze bazig is. En dat zegt wat. “Ik verwacht je straks in het dorp, als je het weet te vinden tenminste.” Ik kijk haar aan als ik merk dat haar stem zachter klinkt, maar op haar gezicht staat niets dan spot. “Maakt u zich maar geen zorgen, miss Chestio. Ik red me wel.” zeg ik in een poging beleefd te zijn, al klinkt er duidelijk woede door in mijn stem. Zodra ze weg is schop ik boos tegen een steen aan, maar heb meteen spijt. Met mijn gezicht vertrokken van pijn grijp ik naar mijn voet en hink onhandig rond. Ik bijt op mijn lip en houd alle slechte woorden en vloeken die ik ken binnen, wat enorm veel moeite kost. Zodra de pijn enigszins is weggetrokken tuur ik nog een keer de omgeving van het meertje af, en dan loop ik naar de oever. Ik voel me niet op mijn gemak, maar ben moe en wil hier snel mee klaar zijn, dus trek ik vlug het overhemd, de mannenbroek, laarzen, het ondergoed en hemd uit en stap naakt in het water. Het is frisjes, maar daar stoor ik me totaal niet aan omdat de rest van de jungle zo ongelofelijk warm is. Ik zak meteen tot aan mijn nek in het water en schuif de kleren van de kant het water in, zodat ik ze kan wassen.

    Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
    Tevreden zie ik hoe Asilah Ace achter na loopt en ik wil mijn blik al weer op de zee richten als ik een naar, storend geluid hoor. Tristans stem. Ik draai me om en kijk hem met een kille blik aan. “Het plan, mister Wright, zal ik met u en de rest van de bemanning delen zodra we weer compleet zijn.” Ik spreek duidelijk maar lijzig en zorg ervoor dat ik mijn stem niet verhef zoals hij. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dan de Medusa aan komen varen en stijfjes draai ik me weer om. Met mijn armen over elkaar geslagen kijk ik toe hoe Asilah het anker neer laat en vervolgens verdwijnt, waarschijnlijk om Ace te halen. Ik vraag me af wat dat nutteloze stuk schurft uit heeft gevreten. Ik wacht ongeduldig tot ze in de kleine sloep zijn gestapt en hun tocht naar de oever begint. Ik trek een wenkbrauw op als ik zie hoe Asilah zich naar hem voor over buigt en hem.. kust..? Met vernauwde ogen tuur ik naar de twee figuurtjes in de boot. Wat is hier de bedoeling van? Ik klem mijn kiezen op elkaar en blijf bewegingloos staan, ook als de sloep aanmeert. Ik hoor Ace iets naar me schreeuwen maar ontwijk zijn blik en wacht tot ze voor me staan. Zodra ze er zijn knik ik naar Asilah als teken dat ze haar verhaal mag doen. “Kapitein, ik heb je schip gevonden, zoals u kunt zien. Maar toen ik je schip doorzocht, vond ik deze rat in je bed.” Ik laat mijn ogen van Asilah naar Ace glijden en kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Verachtelijk gedrocht. "En ik betwijfel dat hij ook maar überhaupt in je kamer, of je bed, mocht komen." Ik blijf even stil en kijk schattend richting Ace. Dat onderkruipsel heeft meer lef in zich dan ik had gedacht. Dat kan een mogelijk gevaar zijn. Zal ik hem nu gewoon maar meteen een kogel door zijn kop geven? Ik kijk even op en merk hoe rumoerig de bemanning is. Ze lijken haast.. blij te zijn. Blij dat Ace tegen me in is gegaan, mijn macht heeft uitgedaagd. Ik voel de kille woede als zuur door mijn lichaam trekken. Het feit dat Ace om zijn meisje begint te schreeuwen maakt het niet veel beter. Mijn handen jeuken om iemand te slaan, of te wurgen, of desnoods gewoon neer te schieten, maar ik onderdruk die neigingen. “Ik weet niet waar ze is.” antwoord ik op zachte toon, en zodra de bemanning door begint te krijgen dat ik mijn mond heb geopend verstomd het geroezemoes. “Ze is een volwassen vrouw, ze heeft toch zeker geen oppas nodig?” Ik snuif en kijk opzij, naar de Medusa. Hoe durft die hond.. Hoe haalt hij het in zijn hoofd. “Captain!” hoor ik iemand roepen en ik wend mijn hoofd naar hem toe. Het is John, een van de oudere piraten, die met het meisje in zijn armen op ons af komt gelopen. “Ze lag bewusteloos bij de bomen.” zegt hij zacht. Ik knik en gebaar naar de grond. “Leg haar maar neer.” Hij kijkt me even verbaasd aan, maar legt dan voorzichtig het meisje in het zand, waardoor er zandkorrels tussen haar donkere lokken komen en haar jurk vuil wordt. Ik zie John richting Ace kijken en verontschuldigend zijn schouders ophalen. Fronsend kijk ik even naar het meisje, dan richt ik me tot Ace. “Zoals je hopelijk kunt begrijpen, Ace, kan ik dit niet zomaar door de vingers zien. Luiheid en het verzuimen van je taken is één ding, maar dit soort brutaliteit..” Ik leg mijn handen op mijn rug, blik nog een keer richting de Medusa en kijk dan richting mijn bemanning. Iedereen ziet er moe en afgemat uit. Ik kijk weer naar Ace. “Ik denk dat er niets anders op zit..” zeg ik dan, en ik haal mijn pistool tevoorschijn. Langzaam doe ik kruit en een kogel in de loop, en druk ze aan. Dan ga ik rustig goed staan, richt mijn pistool omhoog en zet de loop tegen Ace’s voorhoofd. Ik kijk hem in zijn ogen en houd mijn hoofd een beetje schuin. Zou hij bang zijn? Ik hoef alleen de trekker over te halen en hij is er geweest, dat weten we allebei. “Ik vraag me af, Ace.. Of de dood wel een gepaste straf is.” Nog een paar seconden blijf ik staan, met het pistool op zijn hoofd gericht, dan laat ik mijn arm weer zakken. “Ik denk dat ik een betere manier weet om je te straffen. Om je in te laten zien dat dit onacceptabel is.” Ik steek mijn pistool in mijn wapengordel en kijk naar mijn crew. Iedereen is stil, met hier en daar een enkeling die vluchtig iets fluistert. “John,” onderbreek ik de stilte. “Kom naar voren.” De man kijkt me even aan, en weet duidelijk niet zeker wat hij moet doen, maar zet dan een paar stappen in mijn richting. Het meisje ligt, nog steeds bewusteloos, naast zijn voeten. “Ik ga je laten kiezen, Ace.” zeg ik zacht, met mijn ogen op het liggende figuur gericht. “John of Genesis. Genesis of John.” Ik slik en kijk John even in zijn ogen. Dan draai ik mijn hoofd en kijk Ace recht aan. “Jij kiest welke van de twee er sterft. Als je niet kiest, sterven beiden, met jou erbij.” Ik wend mijn blik weer af, glimlach naar John en leg een hand op mijn pistool. “Kies verstandig, mijn vriend. Want dit wordt de keuze waar je de rest van je miserabele leven nog spijt van zult hebben, wat je ook doet.”

    Mag Natambu Bee vermoorden? Please? (:

    Leopold Smith - Scheepsarts, PM.
    Nu Josephine zich is gaan wassen, heb ik eigenlijk niets meer om handen. De medicijnkist is zo goed mogelijk aangevuld en de zielige haas die Engel me in handen had gegeven, heb ik doorgegeven aan iemand die me gepaster leek voor de klus dan ik.
    Ik heb helemaal geen zin om een gevechtscursus te krijgen van die Ayiana. De kapitein mag dan wel helemaal betoverd zijn door haar mooie vormen, ik ben nog niet vergeten hoe haar vorige 'les' is afgelopen. Ze heeft een grote bek, maar als het er op aankomt...
    Gelukkig sleept mijn redding zichzelf naar me toe. Sygmund heeft na zijn briefing enkel oog voor de vangst, een zwijn en een paar kip-achtige beesten, maar ik zie dat ze achterin de groep een gewonde piraat ondersteunen. Hoewel, gewond... Zijn ogen kijken in het niets en zijn gezicht is wasbleek. Zonneslag, concludeer ik.
    Opgelucht om aan Engels plan ontsnapt te zijn, loop ik snel op de mannen toe. 'Leg hem in onze hut,' zeg ik. Ik volg hen naar binnen, stuur hen dan kortaf weg en begin met kompressen maken en water toedienen.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Sure, go ahead! Maak er wat moois van c:

    Yes! Ik zal mijn best doen :Y)


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Tristan - Piraat, Medusa, verrader.
    'Het plan, mister Wright, zal ik met u en de rest van de bemanning delen zodra we weer compleet zijn.'
    Ik weersta de neiging om met mijn ogen te rollen. Ik heb sowieso al niet veel geduld en dat die arrogante rotkop ons nu nog wat langer in de brandende zon laat wachten, maakt het er allemaal niet beter op. Ik bijt mijn tanden en knik zogenaamd rustig. Dan begin ik te dromen, pas wanneer ik het klikken van een revolver en een collectief adem-inhouden hoor, wordt ik me weer bewust van mijn omgeving. Oliver staat met een revolver te zwaaien en ik volg de richting van de loop. 'John of Genesis. Genesis of John.'
    Ik voel me vreemd misselijk worden. Er gaat vanalles door me heen. Het is gedaan met John, Ace gaat dat kind met haar grote bek nooit overhoop laten schieten. We moeten iets ondernemen, bedenk ik revolutionair. Dit gaat zomaar niet. Voor zoiets onbenullig kan je iemand niet afschieten. Iemand alles afnemen wat hij heeft, wat hij ooit zou kunnen hebben, mag je niet zonder grondige reden. 'Misselijke...' mompel ik en ik duw mijn nagels in mijn handpalm. Wat kan ik doen? Ik kan toch niet gewoon op hem afspringen en die verdomde revolver uit zijn handen wrikken? Nee, ik moet iets beter bedenken. Iets intelligent. Iets wat echt kan werken. Kom op, Tristan, denk! Denk verdomme! Al heeft die Ier me dan een blauw oog geslagen, dit lot is wreder dan wat ik hem ooit zou toewensen.
    'Kapitein! U hebt helemaal gelijk kapitein,' begin ik. 'Al zou het misschien ook wel praktisch zijn om Ace op een andere manier te straffen...' Hoe dan verdomme? Denk! 'Misschien kunt u hem als lokaas ofzo gebruiken voor Engel?' Ik heb geen idee waarom ik dit doe, werkelijk niet.

    [ bericht aangepast op 4 feb 2012 - 22:21 ]


    Home is now behind you. The world is ahead!