Doen of niet?
Dromen, zo realistisch
Nachtmerries, niet aan te ontkomen
Het is te laat, het is afgelopen.
- Nul7Negen
De geur en voelbare druk van hoop die eerder nog in de lucht hing was al lang verdwenen, om een angstaanjagende en abnormale leegte achter te laten. Het was als stilte voor de storm, lang nadat het natuurgeweld zich daadwerkelijk uitgeleefd had. Bijna alsof het de stilte zelf was die zich verward voelde, in plaats van de mensen die in alle talen zwegen. Beduusde gezichten, toebehorend aan wanordelijke mensen kwamen langzaam tevoorschijn en de enkeling die zich naar buiten waagde, leek verdoofd alsof hij niet wist wat er gebeurd was. Het leek alsof de lucht in brand stond en het zicht was onnatuurlijk, ronduit storend. Niemand leek te begrijpen wat er nu zojuist gebeurd was, maar steeds meer mensen kropen uit hun schuilplaatsen tevoorschijn om zich in stilte bij elkaar te voegen. Het was altijd beter dan helemaal alleen achter te blijven. Er werd gezocht naar overlevenden, maar er was weinig over van wat eerder die ochtend een relatief drukke winkelstraat was geweest. Hetzelfde gold voor de de meeste lichamen die er nog lagen en geluidloze tranen die opkwamen bij het vinden, of juist niet vinden van bekenden voegden zich toe aan de al o zo zware atmosfeer. Het normale leven zo plotseling van hen weggenomen, ontstond er al vrij snel een groep die even niet aan de vooroordelen dacht die ze normaal hadden over elkaar. Sommigen zochten verder in kleine groepjes, maar het meerendeel vertrok. De een angstig en met haast, een ander langzaam door verwondingen of de mentale verdoving. Ik? Ik bleef in uiterste stilte achter, terwijl ik met mijn handen om mijn benen heen geslagen toekeek naar het slagveld voor me. Zachtjes wiegde ik mezelf heen en weer, terwijl ik de wacht hield over het lichaam achter me.
[ bericht aangepast op 19 jan 2012 - 14:47 ]
Bloedspetters besmeuren de muren van de ruïnes, van iets wat men ooit een beschaving noemde maar al lang is vernietigt.
