[RPG] The Habit [6] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 jan 2012 - 20:49 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Ik zie Spencer voor mijn neus barsten. Hij heeft begrepen wat hij gedaan heeft. Gehoorzaam stap ik een paar stappen naar achter en Valerie neemt het over. Snel loop ik naar Valerie en houd mijn stem netjes en rustig.
'Moet ik wat kleren regelen, hij heeft dezelfde maat,' zeg ik zacht. Ik krijg te horen dat ik weer kan gaan. Ik had me ingehouden. Netjes zonder iets te zeggen. Ik vond het best knap. Rustig wacht ik op Valeries antwoord. Ze heeft Spencer zover als ze hem wou hebben. Gebroken en kwetsbaar. Nog steeds wou ik hem in zijn haren vliegen, maar ik wist me tegen te houden. Ik loop naar de deur terwijl ik op antwoord wacht.

Do it scared, but do it anyway.

Valerie Savarin

Vanop het bed draaide ik mijn bovenlichaam helemaal naar opzij zodat ik Cedric recht kon aankijken. 'Het zit wel goed zo, ik ga morgen wel een pakketje kleren halen uit het opslagcentrum, bedankt,' Ik zweeg even en wachtte tot hij weg zou gaan maar nog voor hij die kans kreeg, gooide ik er nog iets tussen. 'Alhoewel een shirt wenselijk zou zijn.' Ik glimlachte even naar hem en draaide me dan terug op, erop vertrouwend dat hij weg zou gaan.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Valerie zegt dat ze morgen wel wat zou regelen. Nog voordat ik de deur uit kon lopen vroeg ze om een shirt. Ik knik en loop de kamer uit. Snel loop ik naar mijn eigen kamer. De weg ken ik nu. De kamer van de kapitein is hier ook in de buurt. Mijn kamer is alleen een beetje stoffig. Ik ga even op mijn bed zitten om mezelf weer rustig te krijgen. Als dat niet lukt loop ik naar de muur en sla er een keer tegen. Het lucht op. Ik loop naar de badkamer en veeg het kleine beetje bloed eraf. Ik zoek in de kast naar een iets te groot shirt en pak een oud sportshirt eruit. Het is niet echt iets, maar het beste dat ik nu heb. De rest is wat klein of erg vies. Ach dat shirt kan ik wel missen. Langzaam loop ik weer terug. Snel klop ik op de deur en doe hem zacht open. Ik leg het shirt in de kamer en loop dan weer weg. Volgens mij kon Valerie niet echt tegen het aanzicht van Spencer zonder shirt. Ik loop naar buiten. Gelukkig kom ik niemand tegen en ik ga weer verder waar ik gebleven ben voordat Valerie me kwam halen.

Do it scared, but do it anyway.

Valerie Savarin

Het deed me plezier dat hij in de verleden tijd sprak, het klonk alsof zijn loyaliteit lichtelijk verschoven was. Ik kon het niet laten om even te snuiven als hij zijn verhaal vertelde. 'gebrainwashed, ontvoerd, vechtmachines, burgers vermoorden.' mompelde ik woedend in mezelf als hij het shirt aantrok. Eerlijk gezegd wist nu niet goed of teleurgesteld of opgelucht moest reageren dus reageerde ik gewoon niet en bleef voor me uitstaren tot hij terug zou komen zitten. Verschillende gedachten schoten door me heen, maakten een lijstje over wat ik wist over de man voor me. 'Hij had een zoon, Tommy, een schots accent, een zwak voor kinderen en verschrikkelijk irritant koppig karakter met een bijdehand kantje. 'Nu we dat weten, is de vraag natuurlijk...Wat gaan we met je doen?' begon ik minzaam.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Valerie Savarin

Onbewust tekende ik met mijn vinger figuurtjes op het dekbed en staarde ernaar, in gedachten verzonken. 'Als ik jou was...' Ik keek geïnteresseerd op, wat ging hij nu komen vertellen. Zijn donkere ogen boorden zich kil en hard in de mijn waardoor ik even kort mijn wenkbrauwen optrok maar niet wegkeek. Survival 101, als iemand in je ogen kijkt, kijk je niet weg, zo toon je alleen maar zwakheid. 'Dan zou ik me doden.' Verbaasd hield ik mijn hoofd een beetje schuin terwijl ik hem bleef aankijken, zoals ik al zei, ik zou niet de eerste zijn die wegkeek. 'En waarom zou ik dat doen? Buiten de voor de hand liggende redenen dan?' Mijn vingers, die even gestopt waren met tekenen begonnen weer aan hun eindeloze en onzichtbare patroon.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Valerie Savarin

Hij deed zijn best om dapper te klinken en zijn eigen dood als iets normaals te beschouwen maar het enige wat ik hoorde was angst. 'En juist daarom.' Begin ik op een zachte maar vurige toon. 'Hoe moet het wel niet zijn om zo te leven? Om te leven terwijl je wéét dat je onschuldige kinderen hebt vermoord, en Prixor,' Ik verstarde even om mijn eigen domme woordkeuze en voegde er snel 'en lily, en nog zovele andere mensen.' aan toe.
'Lijkt je dat niet vreselijk?' Mijn glimlach zag er vast angstaanjagend en vooral gestoord uit maar dat interesseerde me niet.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Valerie Savarin

Het bleef stil, heel lang stil zelfs. 'Het spijt me voor de dood van je man' Hij keek weg en ergens verbaasde me dat maar dat op dat moment had ik het iets te druk met hard te beginnen lachen. 'Mijn man?' Ik verslikte me bijna. 'Het spijt me voor hen allen. Je ziet maar wat je doet. ik leg me neer bij wat je beslist.' Ik slaagde erin om mijn lach onder controle te krijgen en keek hem recht aan. 'Om het even duidelijk te maken. Hij was mijn man niet, hij was mijn mentor,' Mijn stem verzachtte en ik merkte dat ik kleine bewegingen met mijn handen begon te maken. 'Ik hield van hem, veel zelfs maar als een vader. En hij -' Abrupt brak ik mijn zin af als ik besefte wat ik aan wie ik dit alles aan het vertellen was. Dit keer was het mijn beurt om mijn blik af te wenden. Heel kort sloot ik even mijn ogen. 'Het is maar best dat het je spijt maar ik zal je niet doden. Of toch nu nog niet. Straks vermoord Heather mij nog omdat ik jou vermoord heb nadat ze al dat werk aan je heeft gehad.'

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Valerie Savarin

Ik haatte het om geen antwoord te hebben op vragen, of die nu van mezelf uitkwamen of van een ander. Ik haatte het dat ik hier geen antwoord op wist. Onbewust keek ik naar beneden en volgde het onzichtbare spoor dat mijn vingers achter lieten op het deken. 'Dat, Spencer, is voor mij een weet en voor jou een vraag.' Oh god, ik kon echt niet liegen. Zeg wat je wilt over mij, zeg dat ik een kille, afstandelijke, sadistische vrouw ben maar liegen kan ik niet. Niet dat dit echt een leugen was, eerder een afleiding of hoe je zoiets ook mocht noemen.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Van inspanning parelen er zweetdruppels op mijn voorhoofd. Er zijn nog maar drie mensen langs geweest, en ik ben al afgepeigerd. Toch gun ik mezelf geen rust. Ik kan nu niet stoppen. Ik mág nu niet stoppen. Ik stop pas als ik iedereen heb geholpen. Ik veeg mijn bebloede handen af aan mijn rok en loop naar de wastafel om ze met desinfecterende zeep te wassen. Dan kijk ik op, en buiten zie ik dat de volgende gewonde hier al heen wordt gedragen. Of wat er van haar over is, in ieder geval. Ik slik en loop naar de deuren toe om ze te openen. Dan zie ik wie haar dragen. Een verpleegster, geholpen door Sasha. Wat doet hij hier? Waarom is hij hier? Kende hij die vrouw soms? Waarom is hij niet bezig met puin opruimen? Hebben ze alle lichamen soms al gevonden? Ik staar even en open dan met een trillerig glimlachje de deur. "Hoi." Oh, wat dom. Wie zegt er nou hoi op zo'n moment? Hoi. Wat een dom woord. Waarom zeg je in godsnaam hoi als er net tientallen, zo niet honderden mensen zijn omgekomen? Ik kijk naar de vrouw die op de brancard ligt. Haar buik is opengereten en haar ingewanden liggen meer buiten dan binnen haar lichaam. Ik sla beide handen voor mijn mond en sluit even mijn ogen. Hoe kon dit gebeuren? Ik haal diep adem, maar adem slechts de geur van bloed in, dus meteen adem ik bevend weer uit. Rustig, Heather, rustig. Kalm blijven. Doen wat je moet doen. Ik stap de praktijk in en laat Sasha en de verpleegster binnen. Ik kijk naar de vrouw, leg weer een hand voor mijn mond, veeg met mijn andere hand ruw een traan weg die over mijn wang glijd en sluit de deur. "Het spijt me." zeg ik zacht, zowel tegen de vrouw als tegen Sasha en de verpleegster, als tegen mezelf. Ik schud zacht mijn hoofd, nog steeds mijn hand voor mijn mond, als ik merk dat mijn rug begint te schokken en er tranen over mijn wangen lopen. "Het spijt me echt. Ik.. Ik kan haar niet meer helpen." Ik sla mijn vrije arm om me heen, in een poging het schokken onder bedwang te houden. Met een snotterend geluid haal ik mijn neus op, en beschaamd houd ik mijn hand voor mijn gezicht en wend me half af. "Sorry, ik zou me in moeten houden, ik.." Dat klopt, Heather, houd je verdomme in! Jij bent niet degene die halfdood op die brancard ligt, jij bent niet degene die een dierbare heeft verloren! Verman jezelf en ga verdorie aan het werk. Ik haal diep adem, knipper nog een paar keer met mijn ogen en bijt op mijn lip. Dat klopt. Ik moet me inhouden. Ik loop naar de vrouw en pak haar pols, om te voelen of haar hart nog klopt. Na een halve minuut verwoed naar een hartslag te hebben gezocht schud ik mijn hoofd. "Het spijt me. Echt. Maar ze is overleden." Misschien als je niet zo had staan janken, dat je nog wat voor haar had kunnen doen. Terwijl ik de tranen uit mijn ooghoeken veeg kijk ik op, en vang de blik van de zuster op, die een troostende hand op mijn schouder legt en me begripvol aankijk, waardoor het alleen maar erger wordt en mijn onderlip weer begint te trillen.

Wat wil jij eigenlijk dat er met Spencer gebeurt? We kunnen denk ik wel een extra trainer gebruiken, of hem vermoorden of hem een tijdje opgesloten houden of zo?

Valerie Savarin

Ik gebruikte even een van mijn broers meest uitgelezen vloeken voor ik antwoord gaf. 'Ik ben niet de enige die daarover beslist, alhoewel ze er waarschijnlijk niet zoveel problemen mee zouden hebben.' Op mijn tenen getrapt en geënerveerd stond ik op en greep het lege glas uit zijn handen om het bij te vullen, alleen zette ik er dit keer een opgevulde glazen fles bij zodat hij zelf nog kon bijschenken. Zijn haren zagen er redelijk droog uit dus haalde ik de handdoek weg zodat hij kon gaan liggen. Hij had zijn ogen gesloten en een gekwelde uitdrukking gleed over zijn gezicht waardoor ik moest glimlachen. Schuld was een vreselijk gevoel om mee te moeten leven.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cherie Beth Jones ~ Kat

Ik was een kort moment volmaakt gelukkig in Gawains armen. Met mijn hand ging ik zacht over zijn rug, tot ik iets warms en nats voelde. 'Gawain. Sta op. Nu,' zei ik gebiedend. Ik kwam omhoog, en trok hem met me mee. Toen hij rechtop stond, deed ik aan de achterkant zijn shirt een stuk omhoog, om zo tot de ontdekking te komen dat hij bloedde. 'O nee, o nee, o nee, Gawain. Je bloedt, en niet zo'n beetje ook niet,' riep ik uit, gelijk compleet in paniek. 'Kom mee, we moeten Heather gaan zoeken, die kan wel helpen.' Ik pakte hem bij zijn hand vast, en begon hem gelijk mee te trekken. Waarschijnlijk stomverbaasd stond hij daar maar, terwijl ik aan zijn arm hing.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Oké, faal, even een nutteloos berichtje voor abo. Aangezien ik dat net vergat. :'D

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Gawain
Cherie gaat met haar hand over mijn rug, maar trekt die al snel terug. Ze wil dat ik op sta en nog voordat ik kan reageren trekt ze me al omhoog. De snelle beweging laat me even duizelen en ik leg mijn hand op haar schouder om te voorkomen dat ik weer val. Ze trekt mijn shirt bij mijn rug omhoog en begint een beetje paniekerig te doen. Ze wil me al meetrekken, maar ik houd haar tegen. Ik leg mijn beide handen op haar schouders en hou haar voor mijn neus stil. 'Cherie rustig, niks aan de hand,' zeg ik op een rustige toon. 'Ik had al zo'n idee dat ik wat schrammen op mijn rug had. Ik heb vaker gebloed hoor, er is niks aan de hand dat is menselijk.' Ik ga nog even met mijn hand langs haar wang en loop dan gewillig met haar mee naar Heathers praktijk. Daar kom ik echt veel te vaak, denk ik bij mezelf.

Do it scared, but do it anyway.

Cherie Beth Jones ~ Kat

'Nee, dit is bijna niet menselijk, je bloed als een rund!' Ik gooide mijn ene arm in de lucht, met de andere bleef ik aan Gawain trekken. 'En weet jij waar Heather is, ik heb namelijk geen idee. En het lijkt me wel handig, anders moet ik die wonden gaan verzorgen, en dat lijkt me geen goed idee.' Ik wist amper hoe ik een pleister moest gebruiken, laat staan dat ik wist hoe ik een wond schoon moest maken. Peinzend keek ik in het rond, niet wetend welke kant ik op moest.
Op de gok ging ik toen maar rechtsaf, daar kwamen de mensen voornamelijk vandaan. Iemand zou vast wel weten waar Heather was.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Gawain
Cherie zegt dat het niet meer normaal is, en ik moet haar maar op haar woord geloven. Langzaam voel ik hoe mijn shirt tegen mijn rug aan begint te plakken. Zo te merken heeft ze gelijk. 'Kom maar mee, ik ben al vaak genoeg bij Heathers praktijk geweest dus ik weet de weg wel,' zeg ik nog steeds rustig. Ik pak Cherie bij haar hand en begin rechtsaf te lopen. Veel mensen met verbonden plekken kwamen daar van af, dat was een extra bevestiging dat ik de goede kant op loop. 'Ik hoop trouwens dat je het niet erg vind als ik mijn shirt uit trek, het plak namelijk erg,' zeg ik en ik trek onder het lopen mijn shirt uit. Het voelt als een verlichting als het plakkerige gevoel weg is.

Do it scared, but do it anyway.