[RPG] Young, forever #1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 dec 2011 - 16:38 ]

I've fallen for your eyes, but they don't know me yet

[Voor we echt beginnen nog 1 vraag; Hoe en wanneer ontmoeten onze personages elkaar? Is het in Neverland of gewoon op straat ergens?]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Neverland ^-^ Daar word iedereen gewoon eh.. Wakker ;p]

I've fallen for your eyes, but they don't know me yet

[Ok, dan zal ik alvast maar beginnen Slecht stukje, maar dat is altijd in het begin :')]


Diana McGregor

Versuft opende ik mijn ogen en keek verbaasd om me heen toen ik tot de conclusie kwam dat dit niet bepaald mijn kamer was.
"Waar ben ik?" Schoot er door mijn hoofd terwijl ik recht ging zitten.
Het enige wat ik zag waren bomen van enkele meters hoog en hoorde het geluid van de zee.
In paniek liep ik richting het geluid van de zee en kwam uiteindelijk aan op een groot, wit strand.
Hoe was ik hier in hemelsnaam gekomen?
Voor alle zekerheid kneep ik hard in mijn arm om zeker te zijn dat ik niet droomde.
Maar aangezien ik de pijn dus werkelijk voelde, sloeg de angst me om het hart.
Ik was niet aan het dromen.
"Hallo?" Riep ik hoopvol over het witte strand. "Is hier iemand?!"
Ik riep zo hard ik kon, in de hoop dat toch iemand me kon zeggen waar ik was.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

June 'Belrose Kingsley
Mijn ogen opende geschokt toen mijn rug de bodem van een helder zee raakte.
De longen in mijn kwetsbare lichaam smeekten om zuurstof in plaats van al het water om mijn gezicht.
Hulpeloos probeerde ik me af te zetten tegen de sompige bodem, maar dat bleek tevergeefs, en dus voelde ik mijn lichaam opnieuw naar de diepte glijden.
Waar the hell was ik?

I've fallen for your eyes, but they don't know me yet

Janice Smiths

Langzaam opende ik mijn ogen. Direct voelde ik dat ik hoofdpijn had. Een kloppende, zeurende pijn bij mijn rechter hersenhelft. Ik zuchtte, en versuft kwam ik overeind. Ik keek om me heen. Hoe kon het dat ik niet thuis was?! Plotseling hoorde ik iemand vaag 'Hallo?' roepen, maar ik was te zwak om terug te antwoorden. Ik wist dat het geen zin had. Ik streelde het zand met mijn handen. Ik deed een poging om te staan. Daar zag ik een meisje. Dat was dat meisje die aan het roepen was. 'Hier! Hier ben ik!' riep ik schor. Alsjeblieft, ik hoopte vurig dat ze me had gehoord.

[ bericht aangepast op 26 dec 2011 - 17:36 ]

Merlin Minerva Johnson

Na een lang kussengevecht tussen de meiden en ik, was madame Leroux uiteindelijk gekomen om de lichten uit te doen en ons goede nacht te wensen. 'Welterusten, meisjes.' Zei ze. 'Welterusten, madame Leroux.' Zeiden we in koor waarna ma'm Leroux de lichten uit deed en vertrok. 'Welterusten, Nora. Welterusten Merlin. Welterusten, Madeline. Welterusten, Charlotte.' Klonk de zachte stem van Angelique door de slaapzaal waarna wij ons allen ook welterusten wensten en uiteindelijk viel iedereen in een rustige slaap.

Ik werd wakker, maar in plaats van mijn zachte bed onder me te voelen, voelde ik, voelde ik nat zand? En in plaats van mijn warme, katoenen deken, voelde ik water dat zich steeds terugtrok om vervolgens weer over me heen te plenzen. Ik opende mijn ogen en schoot recht overeind en keek verwoed om me heen. Waar ben ik?! Waren direct mijn eerste gedachten. Mijn haar en nachtpon waren doorweekt, en ik kwam tot de conclusie dat dit gewoon een droom moest zijn. Ik liet me weer in het zand vallen en voelde iets hards tegen mijn hoofd; een steen. En verdomd! Het deed pijn, dus dit kon geen droom zijn... Ik stond op. 'Hier! Hier ben ik!' Hoorde ik iemand roepen. Ik keek om me heen en zag een eind verderop een meisje liggen. Een glimlach van opluchting vormde zich rond mijn lippen en ik rende, sprintte naar het meisje toe. Blijkbaar verwachtte ze dat iemand anders vanuit een andere hoek zou komen opdagen, want ze schrok zich een hoedje toen ik vanachter haar 'Hallo' zei. 'Weet jij waar we zijn?' Vroeg ik meteen, ik was zo wanhopig dat ik mijn manieren totaal vergat.

[ bericht aangepast op 27 dec 2011 - 0:09 ]

Janice Smiths

Ik schrok van het onverwachte moment dat er een meisje naar me toe liep. 'Weet je waar we zijn?' vroeg ze aan mij. 'Nee, ik heb geen idee,' zei ik wanhopig tegen haar. 'Ik vrees dat we dat moeten uitzoeken..' Ik keek om me heen. 'We zijn op een strand, dat is wel duidelijk,' zuchtte ik. 'Kom, we moeten het uitzoeken. Ga je mee?' vroeg ik aan haar.

Hailey Jane Nights

Langzaam opende ik mijn ogen. Ik verwachtte het plafond van mijn kamer te zien, maar daarentegen staarde ik naar de lucht. Het duurde even voordat het tot me door drong dat dit niet zo hoorde te zijn. Langzaam kwam ik overeind en keek om me heen. Ik zag een mooi strand aan de ene kant, en een groot bos aan de andere kant. Ook lag ik niet meer in mijn bed, ik lag op een grote rots naast de zee. Waar was ik? Ik moest dit dromen. Ik kneep mezelf even om uit mijn droom te ontwaken, maar het hielp niks. Ik zat nog steeds op de grote rots. Ik haalde een hand door mijn haren en keek nog steeds verwoed om me heen. Waar was ik?

Keith Lancaster

Ik was al een tijdje wakker, maar had nog geen idee waar dat ik in hemelsnaam was.
Alles was hier zo mooi, zo stil, alsof ik net in een sprookje was gestapt.
Al enkele uren was ik het eilandje aan het verkennen, toen ik plots twee meiden met elkaar zag praten.
Ik wandelde op een rustig tempo naar hen toe en begroette hen vlak voor ik er echt was.
"Damens." Zei ik met een scheve grijns op mijn lippen. "Jullie weten per toeval niet waar we zijn?"
Allebei schudden ze hun hoofd.
Fijn, nu wist ik nog steeds niet waar ik was.
"Ik ben al enkele uren aan het ronddwalen en jullie zijn de eerste mensen die ik tegenkom." Zei ik terwijl ik mijn borst een klein beetje vooruitstak. "Ik ben Keith trouwens."
Vlak voordat ik de namen van de twee dames had gescoord, hoorde ik vanuit het water een kreet die veel weg had van iemand die om hulp riep.
Mijn blik schoot naar de zee en al snel had ik door dat er nog iemand was.
Ik liep zonder iets te zeggen naar het heldere water en sprong er zonder na te denken in om het meisje hulp te bieden.
Gelukkig was ik getraind en had ik wat spieren, dus kon ik zo zonder moeite het meisje uit het koele water sleuren en op het witte strand neerleggen.
"Alles ok?" Vroeg ik terwijl ik boven het meisje hing met mijn gezicht.
Je kon zeggen wat je wou, voor een 15 jarige had ik verdomd goede reflexen.


Diana McGregor

Ik hoorde een heleboel kabaal van ergens achter me komen, dus besloot ik om het geluid te volgen.
Ik kwam uit bij een groepje van twee meisjes en een jongen.
De jongen liep plotseling naar het water en sprong er in, pas nadat hij even onder was gegaan, snapte ik al waarom.
Hij haalde een meisje uit het water en legde haar op het witte strand.
In een klein looppasje, liep ik dichter naar het viertal toe terwijl mijn lange blonde lokken vrolijk achter me dansten.
"Kan ik helpen?" Vroeg ik behulpzaam. "Ik kan wat van EHBO."
Dat was een feit, ik moest wel EHBO kennen aangezien mijn ouders me beiden altijd mishandelden.
Ik verzorgde mezelf altijd als het nodig was, wat dus vaak het geval was.
Ik knielde neer in het zand bij het meisje en de jongen en bekeek haar even.
Ze zag er nog ok uit, behalve dan dat ze wat geschrokken en uitgeput was.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Hailey Jane Nights
Terwijl ik rond keek, zag ik in de verte een groepje mensen. Een zucht van opluchting verliet mijn mond. Ik was blij dat ik hier niet helemaal alleen was. Ik wist niet wat ik dan had gedaan. Ik klom de rots af en liep richting het groepje. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat ze vermoedelijk net een meisje uit de zee hadden gered. Ik rende het laatste stukje en knielde bij hun neer. 'Wat is er gebeurt?' Vroeg ik maar gewoon. Ik had geen idee wie het waren, en of hun wisten waar we waren, maar ik vond dat op dat moment niet zo belangrijk meer.

Merlin Minerva Johnson

Net toen ik antwoord wilde geven aan het meisje kwam er een jongen op ons aflopen. Blijkbaar had hij -net als wij- geen enkel idee waar we waren. Er klonk een gil die vanuit het water kwam, de jongen sprong in het water en kwam even later terug met een meisje in z'n armen waarna er een heel schouwspel optrad; er kwam nog een meisje aanhollen, die blijkbaar bekend was met vaardigheden van de EHBO. Nog geen minuut later kwam er nog een meisje aanlopen. Iedereen deed een poging om het bewusteloze meisje te helpen, en wonder boven wonder kwam ze na korte tijd bij. Ik schoof dichter naar haar toe en vroeg voorzichtig met een bezorgde ondertoon in mijn stem: 'Gaat het? Hoe voel je je?' Ik besloot maar niet te vragen of zij wel wist waar we waren beland. De ene rede was omdat ik waarschijnlijk het antwoord al wist, de andere omdat ik niet meteen druk op haar schouders wilde leggen aangezien haar situatie.

[ bericht aangepast op 27 dec 2011 - 18:26 ]

Puck Kilian Dylan Noway
Met bonkende hoofdpijn werd ik wakker. Langzaam probeerde ik mijn ogen te openen, en meteen kwam de velle zon me tegemoet.
Ik rijkte mijn hand naar mijn hoofd om in mijn ogen te wrijven. iets wat ik beter niet had kunnen doen, want ik nam allemaal zand mee.
Snel knipperde ik het zand eruit en keek verbaast om me heen om te kijken waar het zand vandaan kwam.
Dat werd al snel duidelijk, toen ik zach dat ik me op het strand begaf.
Hoe kwam ik hier in gondsnaam.
Snel keek ik heen en weer om te kijken of ik hier alleen was of niet mar het strand was op mij na leeg.
Alowel. Ik zag wel een paar schimmen hellemaal aan de andere kant van het strand.
Snel krabbelde ik overeind en rende over het strand heen.
'Hallo?' Gilde ik, terwijl de schimmen steeds groter werden en ik steeds beter beeld kreeg van een groepje mensen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Diana McGregor

Ik stond op toen ik nog iemand hoorde roepen en zag dat er iemand onze kant opkwam.
"Hallo?" Riep ik twijfelend terug.
Het was misschien niet het beste om terug te roepen, maar op dat moment wist ik niet beter.
Ik begon in zijn richting te wandelen om een beter beeld te krijgen van hem zodat ik zeker zou zijn dat het veilig was.
Ik schatte de kerel rond de 18 jaar en bekeek hem van top tot teen met mijn felblauwe ogen.
"Laat me raden." Zei ik toen ik enkele meters van hem af stond. "Je bent hier plots wakker geworden en je weet niet waar je bent?"
Het was eerder een vaststelling dan een vraag maar ik kon zijn antwoord al ongeveer raden.
Ik vond het absoluut geen toeval dat we allemaal hier wakker werden zonder echt te weten waar we waren.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Janice Smiths

Ik stond over de jongen heen gebogen. Hij wist ook niet waar hij was. Niemand wist waar die zich bevond. Wat was dit vreselijk...

( geen inspiratie. )

[Over wie sta jij gebogen? :')]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.