[RPG] The Host |Part 3| - Speeltopics

Gebaseerd op het boek "The Host" van
Stephanie Meyer.

Zielen zijn buitenaardse wezens die naar
planeten gaan om deze over te nemen. Ze nemen
de lichamen van de inwoners van de planeet
over en leven daar dan in harmonie met elkaar.
De zielen zijn ook op aarde gekomen om beter
gebruik te maken van deze prachtige wereld. Er
zijn een paar mensen die het overleefd hebben
en zich verschuilen in een grote grot. Daar leven
ze samen van de dingen die ze nog hebben. Ze
gaan zo nu en dan naar buiten om vers voedsel
te stelen. Alles gaat om overleven. Natuurlijk
ontstaat er van alles als je constant op elkaars
lip zit. Haat, irritatie maar ook liefde en
vriendschap.

"Ignite, my love. Ignite."

Jij ook

James was op zoek naar dekens en schone kleren voor Zoey. Toen hij na een tijdje bij haar grot kwam was ze weg. Hij zuchtte en maakte haar bed voor haar op en legde de stapel met kleren er boven op. Het was niet veel maar het was voor de afwisseling. Vervolgens ging hij de grot uit om haar te zoeken.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Zoey
Ik kon James nergens vinden. Mijn honger had zijn hoogste punt bereikt en het werd er niet beter op toen ik de eetzaal binnen was gelopen. Toch weigerde ik te eten. Ik ging in de grote grot zitten wachtend totdat iemand die ik kende voorbij zou komen. Hulpeloos rond gaan zoeken had geen zin, dat had ik zelf ook wel door.

"Ignite, my love. Ignite."

James ging in de grote grot kijken en zag Zoey zitten. Hij glimlachte en ging naast haar zitten. "Ik was je al kwijt." zei hij en hij haalde zijn tas tevoorschijn. "Ik heb bruine broodjes voor je bij, heb je honger?"

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Zoey
Ik keek van James naar de broodjes en weer terug. Haastig schudde ik van nee.
'Nee,' loog ik. Mijn stem klonk oprecht. Oprechter kon bijna niet. Ik keek James recht in zijn ogen aan. De meeste mensen die liegen konden de ander niet recht aan kijken. Maar deze leugen had ik al zo vaak gezegd tegen iedereen dat ik het meestal zelf ook geloofde.

[ bericht aangepast op 2 jan 2012 - 2:34 ]

"Ignite, my love. Ignite."

James keek haar onzeker aan. Hij wist niet zeker of hij dat van haar wilde aannemen. "Maar je bent hier al meer dan een dag en je hebt nog niks gegeten." zei bij bedachtzaam. Hij was niet achterlijk, bovendien was ze harstikke mager.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Zoey
Ergens voelde ik me betrapt. Maar dat deed het er niet toe. James zou me niet begrijpen. Dat had hij nooit gedaan. Niet toen we veertien waren en nu ook niet. 'Waarom eet je niet gewoon? Dan ben je weer gezond.' Hij had me die vraag een keer gesteld. Antwoord had ik er nooit op kunnen geven. Ik slikte en keek James aan.
'Ik heb echt geen honger.' James, geloof me nou, alsjeblieft.

"Ignite, my love. Ignite."

James keek Zoey aan en pakte haar hand vast. "Dit is geen plek om je uit te hongeren. We moeten sterk zijn." zei hij zacht tegen haar. Na al deze jaren at ze dus nog steeds slecht. Dat baarde hem zorg. Het was ongezond.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Zoey
'Ik honger me eigen helemaal niet uit,' zei ik verontwaardigd. Ik James boos aan. 'Waarom geloof je niet gewoon dat ik geen honger heb?'
Omdat je ziek bent, zei een stemmetje in mijn hoofd. Ziek in je hoofd. Ik negeerde het stemmetje terwijl ik James dodelijk aan bleef kijken.

"Ignite, my love. Ignite."

"Omdat je hier al langer dan 24 uur bent en niks gegeten hebt, ik ben niet achterlijk. Ik wil er voor je zijn maar dan moet je me niet buiten sluiten." zei James.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Zoey
'Ik sluit je niet buiten!' riep ik boos. 'Ik heb gewoon geen honger.' Ik maakte mijn hand los uit die van James en trok mijn knieën op. Ik legde mijn tas met mijn pijl en boog op mijn schoot en sloeg mijn armen om mijn knieën heen. Ik keek James niet aan. Te boos.
In mijn hoofd ging ik de dagen af hoe lang ik al niet gegeten had. Vijf dagen? Toen had ik een klein beetje van een woestijn rat op. Maar dat had ik er allang afgelopen. Een overwinning ging door me heen maar dat liet ik niet aan James merken.

"Ignite, my love. Ignite."

Dubbelpost.

[ bericht aangepast op 2 jan 2012 - 2:57 ]

"Ignite, my love. Ignite."

James slikte en keek naar haar. Fijn nu was ze boos.. Hij stond op. "Laat het me maar horen wanneer je weer open kaart met me durft te spelen." zei hij. Hij liet de tas met eten achter en liep de grot uit. Het had geen zin zo.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Zoey
Zwijgend keek ik James na en zuchtte. Geweldig. Ik sloot mijn ogen terwijl mijn tranen binnen probeerde te houden. Waarom begreep James het nou niet gewoon? Waarom begreep James nou niet dat hij nooit haar leuk had gevonden als ze dik was, dat hij nooit verliefd was geworden op haar. Ik legde mijn handen op mijn buik en kneep -in mijn ogen- het vet dat er op zat. Daarna keek ik naar de broodjes. Ik schudde mijn hoofd en stond op. Ergens wist ik dat James het beste voor me wilde. Maar zo loste we het niet op. Misschien moest ik naar James mijn excuses aanbieden? Ik schudde mijn hoofd. Hij geloofde mij niet. Een relatie hoort toch opgebouwd te zijn uit vertrouwen.
Ik liep de grot uit. Ik wist niet waar ik heen kon. Sterker nog, ik wist hier helemaal niks te vinden. Al zou ik mijn excuses aan James aan willen bieden zou dat niet gaan omdat ik niet wist waar zijn kamer was.
Verdomme!

"Ignite, my love. Ignite."

Zoey
Aarzelend stond ik voor James' deur. Ik had aan iemand gevraagd waar zijn kamer was. Ik had spijt. Spijt omdat ik boos op hem was geworden. Maar hij moest me gewoon vertrouwen. Ik wist wat ik deed. Voorzichtig klopte ik.
'James?' Mijn stem klonk aarzelend en ik besefte ik dat ik meer terug kon. Ik kon hem niet uitleggen waarom ik niets at. Simpel weg omdat hij het niet zou begrijpen. Maar sorry kon iedereen zeggen.

"Ignite, my love. Ignite."

James zat tegen de muur aan vlak bij de grote grot. Hij staarde somber voor zich uit. Waarom vertrouwde ze hem niet gewoon en vertelde ze hem niet waarom ze zo deed? Hij begreep het niet, hoe kon ze zichzelf zo kwellen door niks te eten? Wat ging er in haar mooie hoofd om? Wat kon hij doen om haar te helpen als ze zich niet geholpen liet worden.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow