Ik fietste daarstraks naar huis en daar zag ik d'r. Mijn vriendin van vroegernwaar ik me regelmatig zorgen om maakte. Ze stond achter me bij het stoplicht, ik keek kort achterom om te zien wie er zo veel lawaai achter me maakte. Was zij het, ik moest twee keer kijken maar ik herkende haar, en ze herkende mij ook. We glimlachte vriendelijk naar elkaar, na dat anderhalve jaar waarin we géén contact hadden was ze me niet vergeten. Ze leek zelfs blij me weer te zien.
Ookal zeiden we niets omdat 't lullig was voor het meisje wat tegen haar stond te praten als een bezenten, ik wist gewoon dat het een lieve 'hallo' moest voorstellen. Het doet me goed te zien dat het beter met haar gaat, hoewel ze nog wat verder vermagerd is, ziet ze er vrolijker en gezonder uit. Toen ik wegfietste heb ik een beetje zitten 'wenen' van blijdschap. Het voelt alsof ik toch heb bijgedragen aan de verwerking van alle ellende die ze zo jong al moest meemaken. Ik wil echt iedereen héél erg bedanken al één ding anders was geweest was deze volledige timing verpest, dus iedereen bedankt, hoe stom het ook klinkt. Het is voor mij nu eenmaal helder.
Ondanks dat mijn dag verschrikkelijk beogn is nu alles helemaal goed, en heb ik weer goede hoop voor mijn eigen 'verwerking' van dingen. Het is toch een soort bevestigen dat zelfs het onmogelijke mogelijk is. Plus, mijn kraqlen zijn binnen, maar ze zijn besteld op naam van mama, maar die is pas half 7 thuis dus moet ik even wachten voordat het pakker open mag.. Maar dat boeit me even werkelijkwaar niets. Ik ben gewoon echt heel blij.
Wie deelt mijn vrolijkheid vandaag?
(Ze had overigens geen Anorexia ofzo, maar vond zichzelf wel 'dik' en shit, wat niet zo was door haar verschrikkelijke zelfbeeld en ontevredenheid.)
[ bericht aangepast op 15 dec 2011 - 17:15 ]
Let it come and let it be
-
