Farro schreef:
(...)
Ik zie dat jij ook kinderen hebt? Hoe heb jij het dan opgelost? Hoe heb jij het aangepakt? Hoe reageerden jouw ouders?
Ik heb idd twee kinderen. Ik woonde al op mezelf toen ik zwanger raakte, bewust samen voor gekozen dus hartstikke gewenst. Mijn moeder zag het al aankomen, zij was degene die tegen mij zei dat ik maar eens een testje moest gaan halen omdat ze het gevoel had dat ik zwanger was. Toen daarna bleek dat ik dus ook echt zwanger was was zij natuurlijk helemaal door het dolle heen.
Mijn vader daar integen... Mijn vader had voor mij altijd een heel ander beeld, hij had graag gezien dat ik door zou gaan met school, zou gaan studeren, diploma's zou behalen en een goede baan zou vinden en uiteindelijk ergens aan het einde van dat hele riedeltje zou pas een vriend komen, evt samen wonen, trouwen en kinderen. Ik heb hem door de telefoon verteld dat ik zwanger was, hij reageerde zoals ik zelf al verwacht had best geschrokken en ik heb zelfs de woorden naar mijn hoofd gekregen dat ik dit vast achter mijn vriend zijn rug om had gedaan. Kortom, hij was niet happy. Ik heb in het begin van de zwangerschap kort contact gehad maar nooit vroeg hij hoe het met mij ging qua zwangerschap alleen hoe het in het dagelijks leven ging.
Dit heeft geduurd tot bijna aan het einde van die zwangerschap. Op het moment dat ik hem belde en hem vertelde dat hij opa werd van een meisje merkte ik verandering. Hij belde vaker, vroeg me hoe het met me ging door de laadse loodjes heen. Toen mijn dochtertje werd geboren en hij op kraambezoek kwam was hij helemaal om en tot over zijn over verliefd op zijn kleindochter.
Het was voor hem wel heel moeilijk om los te laten dat bepaalde dingen er bij mij gewoon niet in zaten, ik wilde niet meer naar school en ik wilde niet studeren.
Inmiddels ben ik 4 en halve maand geleden voor de tweede keer mama geworden en dit keer waren zowel mijn moeder als mijn vader er blij mee. Toch blijft het feit dat als je aan mijn vader vraagt hoe hij het had gezien, hij altijd zal blijven zeggen dat hij graag gezien had dat ik door gegaan zou zijn met school, studeren etc.
Overigens is mijn situatie niet helemaal vergelijkbaar, ik ben niet met geloof opgevoed en buiten dat om zijn we in mijn familie allemaal jong. Mijn oma is 56, mijn moeder is 39 en mijn vader is 40 dus allemaal op jonge leeftijd al kinderen.
Toch neemt dat niet weg dat jij degene bent die keuzes maakt, ik heb niks aangetrokken van wat mijn vader vond en wilde. Tuurlijk heeft het me pijn gedaan op sommige momenten maar het was mijn leven en mijn toekomst. Ik heb geen spijt van wat en hoe ik de dingen heb gedaan.
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
