[RPG] The Habit [4] - Speeltopics

Jongeren:
Jongere (11):
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Gawain Marlon Iolani- Havik
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Cherie Beth Jones- Kat
Cedric Dean Dux- Aap
Dana Alexia Pippens- Pinguïn
Noah Morrigan- Hert
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/
Omroeper.
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/
Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/
Schoolarts
Valerie Savarin
Lily Haspers

Verdeling:
Prixor Tapsanter-
Caitlinn Morgana Camelot.
Cherie Beth Jones.
Silver Madeline Rue Shaw.
Eleanor Anthea Hope.

Valerie Savarin-
Gawain Marlon Iolani.
Mike kaimana.
Hayes Vukovic.
Dana Alexia Pippens

Lily Haspers-
Maud Fally.
Mireille Amelia Scott.
Cedric Dean Dux.
Noah Morrigan


Sasha Afanasiy Filischkin
Om de week een andere klas, verdeling:
Groen, Blauw, Rood

Heathe Knochenmus
Om de week een andere klas, verdeling:
Rood, Groen, Blauw

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 13:50 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Ik ben blij dat Dana ook blij is. ik moet lachen.
'Ik heb mezelf nog nooit zien slapen dus dat zal dan wel. Het is leuk totdat je zwetend wakker wordt.' Het ligt heerlijk tegen Dana. Hoe laat het is weet ik niet. Volgens mij is het nog middag.
'Weet jij hoe laat het is?'

Dana
'Weet jij hoe laat het is?' vroeg Cedric. Ik maakte me los uit Cedric's armen en keek naar mijn wekker. 'Half 5.' Ik ging weer tegen hem aan liggen. 'Hoezo?' Ik keek naar het plafond. Hij was helemaal wit geschilderd net zoals thuis. Thuis, dacht ik. Ik miste het een beetje. En dan vooral mijn vrienden. Ze hadden belooft dat zodra het kon ze zouden mailen maar tot nu toe had ik niks ontvangen. Ze hadden vast geen tijd gehad. Ik sloot voor een paar seconden mijn ogen en daarna openende ik ze weer. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen maar bedacht me toen weer. Zwijgend legde ik mijn hoofd op Cedric's schouder.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Dana vertelt dat het half 5 is. Ze legt haar hoofd weer op mijn schouder.
'Echt half 5 pas?' zacht zucht ik. Nog steeds ben ik onrustig. Alles wat er gebeurt in mijn leven gaat mis. Ik draai me weg van Dana en trek de deken iets verder over mijn hoofd. langzaam haal ik het verband van mijn hand. Zo te zien is het al aardig goed aan het genezen.

[sorry voor de korte stukjes ik moet steeds opnieuw typen omdat internet niet mee wil werken]

[ bericht aangepast op 11 dec 2011 - 16:56 ]

We liepen zwijgend en het eerste stuk was door een relatief jong deel van het oerwoud, aangezien de bomen lang niet zo dicht op elkaar stonden en de grond voor een groot deel met onkruid overwoekerd was. Valerie sloeg daarna echter een donkerder, ouder stuk in, en plek waar het verdomd moeilijk zou zijn om je te oriënteren als je de weg verloor. Een tijdje lang deed ik exact wat Valerie deed, omdat ik geen hand voor ogen zag en me alleen op geluiden kon concentreren. Na een tijdje raakten mijn ogen langzaam aan gewend aan het donkere zodat ik me beter kon concentreren op de omgeving. Het was compleet anders dan Rusland, Canada en Nieuw-Zeeland, waar ik het grootste deel van mijn training had doorgebracht. In plaats van de loofwouden, had ik hier te maken met een oerwoud, waar alles op elkaar stond en op de één of andere manier verbonden was. Niet dat ik nog niet in tropische oerwouden geweest was, maar ik kon ook niet zeggen dat ik de omgeving goed genoeg kende om me er te redden. Hoewel het zou lukken, zou het me meer moeite kosten dan in een loofwoud, aangezien ik loofwouden kende, tot in de wortels en wist wat ik mocht eten en wat niet. Hier kon alles giftig zijn.
Bovendien hing er in het woud een bedrukkende, zware lucht en was het betrekkelijk warm, waaruit ik afleidde dat er boven me een dicht bladerdek moest hangen. Dat fungeerde immers als een soort ozonlaag. De warmte raakte er niet uit.
Voor me hoorde ik hoe Valeries stappen elkaar plots sneller op gingen volgen. Ze dreef haar tempo iets omhoog. Onwillekeurige krulde mijn lippen zich om in een grijns. Bring it.

[ bericht aangepast op 11 dec 2011 - 19:49 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dana
Cedric draaide van me weg en trok de deken verder over zijn hoofd. Of hij was nog moe en wilde niet verder slapen, of hij voelde zich klote. Aangezien hij net wakker was en er niet echt moe uit zag ging er van uit dat het het laatste was.
'Cedric?' vroeg ik zachtjes. 'Gaat het wel?' Ik ging recht op zitten en keek over de grond. Ik zag daar mijn veelste grote slaap t-shirt liggen en pakte die van de grond. Ik liet hem over mijn hoofd glijden. Ik keek ongerust naar Cedric.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
'ja hoor,' zeg ik afwezig. Ik stap uit bed en kleed me weer aan. Als ik haar bureau zie, ga ik daar zitten en leg mijn gezicht in mijn handen. De gedachten in mijn hoofd gaan over alles. Ik zucht een keer en probeer verder alles op een rijtje te krijgen. Voor mezelf moet ik nog naar die leraar verder moet ik nog op Dana letten. Ik zucht en denk verder na. Dit was de enige manier om mezelf niet weer te laten ontploffen. Ik weet dat ik nu niks stuk mag maken. Nog steeds was mijn hoofd te onrustig om goed na te denken. Hoewel ik zo vredig in slaap ben gevallen, ben ik wel onrustig wakker geworden. Ik kijk op en zie wat papier en een pen liggen. Snel pak ik het en begin driftig te tekenen. Er is geen betere manier om even alles op een rijtje te krijgen.

Zouden we trouwens eens geen emailtjes sturen naar de mensen die al een tijdje niet meer van zich laten horen ? Eventueel kunnen we ze dan uitgeschrijven met een bomaanslag of zo, dan hebben wij ook weer wat te doen behalve rondrennen en lessen volgen c:

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

sacha krijg binnenkort nog wat te doen. maar verder vind ik het idee leuk(:

-

[ bericht aangepast op 11 dec 2011 - 20:37 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cumberbatch schreef:
Zouden we trouwens eens geen emailtjes sturen naar de mensen die al een tijdje niet meer van zich laten horen ? Eventueel kunnen we ze dan uitgeschrijven met een bomaanslag of zo, dan hebben wij ook weer wat te doen behalve rondrennen en lessen volgen c:

Dat is wel een goed idee.

---

"Ignite, my love. Ignite."

[Goed idee.]

Valerie Savarin

Uiteindelijk renden we om het hele bos heen, iets langer dan ik gewend was maar toch niet lang genoeg om me te veranderen in een wel heel oncharmante hijgende kip. Nee, gelukkig zag ik er nog redelijk uit, mijn hart mocht dan wel iets te snel slaan en mijn ademhaling mocht dan wel een paar keer overslaan, het ging en het voelde goed. Het witte hoofdgebouw doemde groot op tussen de bomen vandaan. Even twijfelde ik. Sprinten of uitlopen. Alhoewel ik in mijn hoofd gekozen had voor uitlopen begon ik toch te sprinten. Misschien was ik gewoon te competitief om een goed wedstrijdje zomaar te laten schieten.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik keek naar Cedric's handen die over het papier gingen. Ik kleedde me langzaam om. Ik had door dat Cedric niet wilde praten. Ik hoorde mijn telefoon.
'Even opnemen,' mompelde ik aangezien ik vermoedde dat Cedric toch niet luisterde.
'Dana?' hoorde ik Abby, een van mijn beste vriendinnen snikken, toen ik op nam. 'Er is zo iets ergs gebeurt.'
'Abby? Wat is er?' Ik keek even naar Cedric maar die was nog steeds druk met zijn tekening.
'Jake ligt in coma.' Ik voelde de grond onder me weg zakken en staarde voor me uit. 'W... Wat?'
'Hij is aangereden en hij heeft weinig kans om het te overleven. Ik moet ophangen, mijn telefoon is bijna leeg.' De verbinding werd verbroken. Ik stond op en liep naar mijn bed. Jake ging dood? Jake mijn beste vriend? Ik keek naar Cedric, hij merkte er niks van. Ik moest hier weg. Frisse lucht nodig. Ik moest zwemmen! 'Ik moet weg,' zei ik met een gebroken stem tegen Cedric.

---

"Ignite, my love. Ignite."

[het duurde even voordat ik de Posts van Dana begrijp.]

-Cedric-
Ik kijk op als Dana er vandoor gaat. Het is te merken dat er iets gebeurt is. Om haar nu achterna te gaan heeft weinig zin. Aan mij heeft ze nu ook niks.
'Doe een beetje voorzichtig.' roep ik haar na. Ik frommel het papier op en gooi het weg. Het bos buiten had ik nog lang niet geheel gezien. Het lijkt me een goede plek om nu naartoe te gaan. Rustig loop ik naar de ingang van het gebouw. ik zie twee rennende mensen op me af komen. Als ze dichterbij komen merk ik wie het zijn. Een van de trainers en de man die ik zocht. Rustig blijf ik wachten tot ze er zijn. Dit was puur geluk dat ik ze nu tegenkom. Wat ik tegen de kille man ga zeggen weet ik nog niet, maar ik weet zeker dat hij kan helpen.

[cedric bedoelt sacha]

[Ja hij is een beetje vaag]

Dana
Tranen liepen over mijn wangen. Ik dook het water in. Het was verfrissend en het kalmeerde me een beetje. Dit was mijn terrein, bijna niemand kwam hier. Ik ging kopje onder en bleef zo een paar minuten. Lang leve het lang je adem in kunnen houden. Ik kwam weer boven en begon te zwemmen. Zo snel als ik kon begon ik heen en weer te zwemmen. Dit was ik. Dana die zwom. Moest Jake nou bijna dood gaan voordat ik dit besefte. Ik bleef zwemmen. Elk baantje dat ik trok was voor degene van wie ik hield. Daarna trok ik er nog een paar, gewoon voor de lol.
Ik voelde hoe ik rustiger werd.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Zijn die twee buiten om zes uur 's morgens oô Vroege vogels dat

Haar conditie was verbijsterend, ik was serieus onder de indruk. Er zijn niet veel vrouwen op deze wereld die het haar na zouden doen aan zo'n tempo. De tocht die we hadden gedaan was lang en belastend geweest, vooral omdat er tussen de bomen zo weinig zuurstof hing. Het had zijn tol van me geëist, ook al stond ik er nog altijd beter voor dan talloze anderen in mijn plaats zouden hebben gehad. Valerie had me verslaan nu, op dit veld had zij de bovenhand. Net wilde ik mijn verlies toegeven, toen ze iets wits tussen de inmiddels weer minder geconcentreerde bosgroei zag flikkeren en als een pijl uit een boog vooruit schoot. De laatste loodjes, aan een moordend tempo. Zodra ik de achtervolging in zette en mijn kuitspieren zich uit voelde rekken, wist ik dat het niet verstandig was en dat ik de prijs met stijfheid zou betalen, maar het wedstrijdbeest in me, kon de uitdaging niet afslaan. Toen we allebei tot stilstand kwamen, droop het zweet langs mijn rugspieren naar beneden en racete mijn hart in mijn keel - wat op zich geen probleem gaf, het stabiliseerde door mijn conditie erg snel. Wat een training. Wat een fantastische training, dacht ik euforisch toen ik de endorfine door mijn aderen voelde jagen. Hier hield ik van. 'Dank je,' zei ik, werkelijk gemeend tegen Valerie toen we een eindje stapvoets terug naar de ingang liepen. 'Dat is de beste uitdaging die ik in een lange tijd gehad heb,' Uit mijn ooghoeken zag ik een jongen verschijnen, maar ik sloeg verder geen acht op hem. Vast zo'n jong ding dat ergens een liefje had zitten en er de nacht had doorgebracht. Dat moesten zij weten, dat waren mijn zaken niet.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.