[RPG] The Habit [4] - Speeltopics

Jongeren:
Jongere (11):
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Gawain Marlon Iolani- Havik
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Cherie Beth Jones- Kat
Cedric Dean Dux- Aap
Dana Alexia Pippens- Pinguïn
Noah Morrigan- Hert
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/
Omroeper.
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/
Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/
Schoolarts
Valerie Savarin
Lily Haspers

Verdeling:
Prixor Tapsanter-
Caitlinn Morgana Camelot.
Cherie Beth Jones.
Silver Madeline Rue Shaw.
Eleanor Anthea Hope.

Valerie Savarin-
Gawain Marlon Iolani.
Mike kaimana.
Hayes Vukovic.
Dana Alexia Pippens

Lily Haspers-
Maud Fally.
Mireille Amelia Scott.
Cedric Dean Dux.
Noah Morrigan


Sasha Afanasiy Filischkin
Om de week een andere klas, verdeling:
Groen, Blauw, Rood

Heathe Knochenmus
Om de week een andere klas, verdeling:
Rood, Groen, Blauw

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 13:50 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nee, de tijden lopen gewoon een beetje door elkaar. Voor Cedric is het nu eigenlijk 17.00h maar 6.00h is ook goed.

-Cedric-
Langzaam loop ik dichterbij. Ik wacht even als ik zie dat de meneer zijn ademhaling onder controle aan het krijgen is. Zo te zien hebben ze een zware training achter de rug. Hij lijkt zijn adem sneller onder controle te krijgen dan de meeste mensen, inclusief ikzelf. Ook de vrouw is erg goed zo te zien.
'Meneer, mag ik u wat vragen?' mijn stem klinkt rustig en beleeft, in tegenstelling met mijn hoofd. Mijn hoofd was nog steeds erg onrustig. De man straalt een bepaalde rust uit die me goed doet. Wat ik precies tegen hem wil vertellen weet ik nog niet. Eerst eens hopen dat hij me wel wil helpen. Net keek hij erg ongeïnteresseerd naar me dus ik weet het niet meer zo zeker. Geduldig wacht ik op een antwoord. Mijn eerste indruk probeer ik een beetje fatsoenlijk te houden. Volgens mij is dat aardig gelukt. Ik hen geen idee hoe hij zo rustig en geordend is geworden. Als hij me kam helpen om mezelf beter onder controle te houden ben ik al blij.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Als Gawain in slaap valt pak ik een deken voor hem uit een van de kastjes en leg het over hem heen, in de hoop hem wat warmer te houden. Ik kijk naar Cherie, die hem bezorgd gade slaat. "Het komt wel weer goed met hem, hoor." zeg ik met een glimlachje. "Ik vermoed dat hij koliekpijn heeft. Heel pijnlijk, maar als we geluk hebben gaat het vanzelf weer over." Ik blijf even stil en kijk naar buiten. Het begint al licht te worden. Het zal niet lang meer duren voor de lessen starten. Ik slik nerveus. Ik was van plan me vanochtend voor te bereiden op de les, maar dat zal nu wel niet meer lukken. Over de lessen gesproken, dat doet me denken aan Filischkin en zijn domme opdracht aan de meisjes een geweer mee te slepen. Mijn blik schiet terug naar Cherie, die als ik het me goed herinner gisteren ook met een wapen rond liep. Ik wil haar wel vragen naar Sasha en zijn les, maar omdat ik niet goed weet wat ik moet vragen zwijg ik. Daardoor blijft het akelig stil in de kamer en na een tijdje zeg ik toch maar wat. “Hoe vind je het eigenlijk hier op het eiland? Is het wel oké?”

Tot mijn innerlijke verbazing sloop de jongen niet gauw weg toen hij ons aan zag komen, maar stapte hij net op ons af. Zijn ogen staarden ons nieuwsgierig aan, waarop ik alleen met een compleet uitgestreken gezicht kan terug kijken. Net wipte mijn wenkbrauw even vragend in de lucht toen hij zijn zorgvuldig uitgekozen woorden naar buiten joeg. 'Meneer, mag ik u wat vragen?' Ik zweeg kort, appreciëerde zijn beleefde toon en knikte dan. 'Wat kan ik voor u doen?' antwoordde ik, op dezelfde afstandelijke manier als ik bij Heather had gedaan toen ze kwam klagen over mijn manier van lesgeven. Ik hoopte ten zeerste dat dit jochie dat ook niet kwam doen, om zijn vriendinnetje te helpen of iets dergelijks. Daar zouden ze wel toe in staat zijn. Ondertussen is mijn hartslag gekalmeerd en mijn ademhaling oppervlakkiger geworden, waarna ik achterbleef met de lichte roes van mijn bloed dat gezond door mijn lichaam stroomde.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

-Cedric-
Na een korte stilte knikt hij. In mijn ogen is knikken altijd een goed teken.
'Wat kan ik voor u doen?' antwoord hij. Ik ben lichtelijk verast dat hij u gebruikt, toch past het op een manier wel bij hem.
'ik ben gister tot de conclusie gekomen dat ik een klein probleem heb.' het is best een uitdaging om de juiste woorden te kiezen. 'ik ben van menig dat u me daar het beste mee kan helpen.' om het hier te vertellen ga ik niet doen. 'Daarom vraag ik u bij deze of u me daarmee wilt helpen.' mijn blik is weinig veranderd sinds dat ik hem aan sprak. Erg nerveus was ik ook niet. Hij heeft een bepaald gevoel rond om zich dat me rustig maakt. Mijn gevoel zegt me dat hij het interessant vind dat ik tegen hem praat. Zelf was ik ook geïnteresseerd in hem. Hij was anders dan andere op een goede manier.

Hoewel ik het niet uit liet schijnen, was ik nieuwsgierig naar deze jongen. Wat hem er in godsnaam toe had gedreven om naar mij te komen. Van alle mensen hier op de campus was ik verre weg niet het aangenaamste gezelschap voor de meeste personen, en toch stond hij hier. 'Loopt u even mee,' zei ik dan, waarna ik afscheid nam van Valerie en zonder achter om te kijken opnieuw richting het strand liep. 'Wat schijnt uw probleem te zijn? Ik kan u immers niet helpen als u me niet verteld wat er aan de hand is, meneer...?' Ik wist dat ik zou proberen om deze jongeman te helpen, al betwijfelde ik dat zijn vraag binnen mijn vakgebied viel, aangezien dat mijn werk was. Ik had gezworen om me niet te bemoeien met het privéleven van mijn studenten, maar als de nood zo hoog was, dat ze me om zes uur 's morgens om hulp kwamen vragen, dan zou ik mijn eed aan de kant moeten schuiven.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

-Cedric-
Als hij vraagt om mee te lopen, loop ik achter hem aan. hij loopt in de richting van het strand. 'Wat schijnt uw probleem te zijn? Ik kan u immers niet helpen als u me niet verteld wat er aan de hand is, meneer...?' vraagt hij onderweg. Ik ben niet van plan om hem te gaan vervelen met een of ander achtergrond verhaal dat er naar voor de helft toe doet. Dat verhaal zou alleen maar een voorbeeld geven.
'U lijkt me de enige persoon op dit eiland die goed met zijn gevoelens en emoties om kan gaan,' begin ik nog steeds rustig. 'dat is ook het gebied waarop ik een probleem heb. Ik heb de afgelopen tijd geregeld een woedeuitbarsting. Zelf heb ik al geprobeerd rustiger te worden, maar dat is tot op heden nog niet gelukt. Ook heb ik mezelf al eens verwond.' ik kijk even naar mijn hand. 'nu wil ik graag aan u vragen of u daar nog advies over heeft.' ik vraag me af wat hij van de vraag vindt. Het lijkt me dat hij het niet helemaal verwacht had. Hopelijk vind hij het niet erg en wil me nog steeds helpen.

[ bericht aangepast op 12 dec 2011 - 16:04 ]

Cherie Beth Jones ~ Kat

'Ach, het gaat wel,' zei ik, zonder mijn hoofd af te wenden van Gawain. Heather had me allesbehalve gerustgesteld, ik zag dat dit hem veel pijn zou gaan doen.
'Ik vind het alleen vreselijk dat ik met dat stomme wapen rond moet lopen.' Toen besefte ik me dat ik het helemaal niet bij had.
'O, shit,' piepte ik, voordat ik er erg in had. Nu moest ik een manier vinden om te zorgen dat de Kapitein me niet zag, terwijl ik mijn wapen ging zoeken. Zoeken ja, want ik had geen idee waar het was.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Gawain
Nog steeds hoor ik dingen op de achtergrond. Helemaal in slaap ben ik niet. De kramp begint iets minder pijn te doen, waarschijnlijk door de pijnstillers. Ik voel dat er een deken over me heen is gelegd. Voorzichtig probeer ik weer wat te bewegen als teken dat ik niet kan slapen. Met wat moeite krijg ik de warme kruik weer op mijn buik gelegd. Nu de pijnstillers een beetje werken doet dat al minder pijn. De warmte is wel fijn. Ik krijg weer iets meer energie om te ademen, die ook iets sneller, richting gewoon tempo, gaat. Ik weet dat ik nu alleen nog maar kan afwachten en rust nemen. Als dat niet werkt heb ik een probleem. Een operatie zie ik nu niet echt zitten, vooral niet als er dan speciaal iemand voor mij moet komen. Ik wil niet afhankelijk van andere zijn. Dat ben ik bijna nooit geweest. Dit eiland heeft er wel voor gezorgd. Ik open langzaam mijn ogen en draai mijn hoofd. Voor me zie ik Heather en Cherie. Mijn blik is waarschijnlijk vermoeid. De enigste manier om weer meer energie te krijgen is eten of rust nemen. Nou rust nemen doe ik al, maar het helpt nu nog weinig. En eten gaat ook niet echt lukken, dan heb ik weer de kans dat ik misselijk word. Het handigste zou zijn als Heather iets heeft met veel energie in een injectie of iets.
'Heeft u misschien iets te eten?' vraag ik moeizaam aan Heather. Hopelijk begrijpt ze dat ik nu iets met veel energie naar binnen moet krijgen. 'Iets dat ik zeker binnenhoud als het kan.' Mijn stem klinkt zacht en vermoeid.

[ bericht aangepast op 12 dec 2011 - 21:45 ]

Een tel lang hield ik gewoon mijn mond, keek afwezig naar de rijzende bol aan de horizon en zocht zorgvuldig mijn woorden uit. 'U moet weten, dat elke emotie een bron heeft. Voor dagelijkse emoties is het slechts een kwestie van zelfsdiscipline en zelfbeheersing om die binnen te houden, jongen,' begon ik, traag en duidelijk spreken. 'Maar als u last heeft van woedeuitbarstingen, dan ligt die oorzaak daarvan dieper. Vaak terug te brengen op zelfmedelijden. Tot u vindt wat dat veroorzaakt, kan u zich niet realiseren dat u moet stoppen met uzelf in een slachtofferrol te plaatsen,' Ik zweeg opnieuw en liet de woorden even op hem inwerken. 'Ik hoop dat u mij niet verkeerd begrijpt...Het is volstrekt normaal om dat te doen. Het zit in de menselijke natuur. Maar emoties zijn de menselijke natuur, en ze leren beheersen niet altijd even makkelijk. Dat begrijpt u wel.'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cedric
Zelfmedelijden zei hij. Snel dacht ik na en realiseerde dat het klopte.
'Ik denk wel dat ik u begrijp,' zeg ik na een korte stilte. Nu kwam het er nog op neer om het verhaal, of een klein deel ervan, te vertellen. 'Ik heb ook een idee waarom, of eerder gezegd wanneer ik echt boos word en het soms uit de hand loopt.' Het koste me moeite om niet teveel van het saaie achtergrond verhaal te vertellen. 'De aanleiding is dat ik mezelf de schuld geef als er iets ergs gebeurt. Erg is in dit geval niet iets zoals dat mijn pen leeg is, maar daar bedoel ik dingen uit het, vroege, verleden mee die in bijna twee gevallen dodelijk zijn afgelopen.' Zelf las ik een kleine pauze in. Het is nog steeds lastig om dit rustig te vertellen. 'Als zoiets gebeurt of iemand me herinnerd er sterk en lang genoeg aan gaat het mis.'

'Ik weet niet wat er u overkomen is, en u hoeft me dat ook niet te vertellen als u dat niet goeddunkt. Maar behalve als u de trekker heeft overgehaald is de dood van een persoon niet uw schuld. Hoogstens een samenloop van omstandigheden in uw omgeving. Ongelukken zijn toeval beste jongen. Zolang u geen moord heeft gepleegd, moet u stoppen met uzelf verantwoordelijk te stellen met alles wat misgaat in uw omgeving,' Kort neem ik een pauze, om te reflecteren van wat ik hem wil vertellen. 'Begrijp me vooral niet verkeerd. Verantwoordelijkheid is belangrijk, en om ongelukken zoveel mogelijk te voorkomen, moet men ten allen tijde zijn gezond verstand gebruiken en situaties overwegen in plaats van er zonder na te denken in te lopen. Maar wat u niet mag doen is verantwoordelijkheid die niet de uwe is in uw schoenen schuiven. Als u daarmee begint, dan staat u een lange lijdensweg te wachten. Onderschat het gewicht van een dergelijke last niet, jongen, u zal er van opkijken hoe snel uw rug breekt.'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

-Cedric-
Wat maakt die man, met zijn wijze praat, me nu pissig. Om me nu nog netjes te houden ging echt niet meer lukken. Ik draai me om zodat ik zijn gezicht kan zien.
'Dankuwel voor het vertellen dat ik die keren mijn verstand niet heb gebruikt of de situatie heb overwogen,' begin ik, woede en verdriet klinken in mijn stem. 'U hebt me alleen maar meer uitleg gegeven over dingen die ik al wist. Ik ben geen stap verder gekomen. U was de enige die ik nog kon bedenken die me zou kunnen helpen om eindelijk de verantwoordelijkheid van de dood van mijn zusje van me af te kunnen schuiven na een heel lange tijd. In mijn ogen kan het u niet eens schelen welk verhaal er achter mijn vraag zit, u hebt u emoties iets te ver weggestopt.' hoe verder ik mijn verhaal vertel hoe verder de woede veranderd in verdriet. Ik draai me om en begin in de richting van het bos te lopen. Mijn pas is aardig snel. Waarom had ik eigenlijk überhaupt het idee dat kan of eigenlijk wil helpen? Hij heeft het alleen maar verslechterd.

Dana
Ik liet me eigen in het ijs zakken. Ik voelde geen koudte. Ik was eindelijk rustig en mijn lichaam was opgedroogd alleen mijn kleren niet, die plakten aan mijn lichaam. Ik kon geen kou voelen. Ik zuchtte, niemand zou me hier zoeken. Ik ging liggen in de sneeuw en sloot mijn ogen. Ik hield van sneeuw, het deed me er aan herinneren aan hoe het was toen ik klein was. De eindeloze sneeuwballen gevechten.
Ik te tekenen in de sneeuw. Poppetjes, namen, wat losse woorden. Het hield me rustig.
'Sneeuwvlokje,' mompelde ik terwijl het begon te sneeuwen. Iets zei me dat ik me iets moest herinneren, maar ik wist niet meer wat.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Mijn blik verduisterde toen ik de jongen weg zag stampen. Waar haalde dat joch het lef vandaan? Aan een hoog tempo marcheerde ik achter ham aan, me serieus afvragend waarom ik hier in godsnaam mijn tijd in stak, greep hem bij zijn nekvel en sleurde hem niet al te zacht weer terug naar de plek waar we eerder stonden. 'Daar hebt u uw probleem,' zei ik koud, voor hij de kans heeft om zijn grote mond open te trekken. 'U trekt conclusies voor u goed en wel weet wat er aan de hand is, en dat mijn beste vriend, is inderdaad niet verstandig. Afijn, dat is nu uw probleem. U laat die woede toe, omdat u uzelf niet kent en u bang bent voor wat u voelt. U verdringt uw emoties wel, maar niet op de goede manier.' Bruusk liet ik de jongen weer los en richtte mijn lichaam opnieuw in zijn volle lengte op. 'Wat er in uw verleden is gebeurt, is niet mijn zaak en daarom vraag ik daar ook niet naar. Als u de nood voelt om het te vertellen, dan houd ik u niet tegen, maar ik graaf niet in andermans zaken. Dat is één punt. Ten tweede bent u naar mij gekomen en heeft u niets van informatie gegeven, waarop ik me kon baseren. Ik kan geen gedachten lezen, jongen. Ten derde kan ik u alleen zeggen dat ongelukken snel gebeuren. Als u had geluisterd naar wat ik heb gezegd, dan had u begrepen dat ongelukken soms een kern vinden in dommigheidn en naïviteit, maar dat ook degenen die het best zijn voorbereid een onverwachte situatie kunnen komen.' Ik zweeg opnieuw en kneep mijn ogen tot spleetjes. 'In het vervolg moet u trouwens beter overwegen wie hier net het recht heeft om boos te worden. Ik heb u niets misdaan.'
Met die woorden liet ik hem achter en maakte weg naar mijn kamer. Over de middag had ik les met het studentengroepje van gisteren, en aangezien ik de Simulator voor het eerst wilde gebruiken, zou ik me moeten voorbereiden. Bovendien had ik nog steeds niet gegeten en gedouched, en daar schreeuwde mijn lichaam naar.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

-Cedric-
Na aan mijn nekvel zijn meegesleurd, krijg ik nog een preek over de dingen die ik niet goed doe. Daarna loopt hij weg. Nu had ik eigenlijk meer vragen dan antwoorden gekregen. Vooral vragen zoals: wat moet ik dan wel doen? Om nu op te geven, no way. Al nadenkend loop ik naar mijn eigen kamer. ik ga aan mijn bureau zitten en pak wat pen en papier en begin te schrijven.
U had gelijk, ik had niet boos op u mogen worden. Het werd in mijn hoofd te onrustig en het moest er op een manier uit. Het is fijn dat u me hebt proberen te helpen, maar ik wist ook niet echt goed wat ik moest vertellen om het uitteleggen. De dingen die u verteld heeft kloppen wel. Ik ken mezelf nog lang niet, ik weet met een heleboel dingen, in en rond mezelf, nog niet wat ik ermee moet. Daarom heb ik hulp gevraagd. Als ik mezelf misschien beter ken, krijg ik misschien een heleboel rust in mezelf. Om uitteleggen waarom ik naar u gekomen ben, het is eigenlijk vrij simpel. U lijkt me de persoon die zichzelf het beste kent en vanuit die positie een heldere en beredeneerde mening en denkwijze heeft. Ik hoop ten zeerste dat u me nog een keer wilt proberen te helpen. Dan zal ik beter luisteren en duidelijker zijn, maar ik weet alleen niet wat u precies van me wilt weten om te kunnen helpen. Ik schrijf mijn naam er nog onder en doe het in een envelop. Nu alleen nog zijn kantoor vinden en het bezorgen. Als ik na een tijdje zoeken zijn kantoor heb gevonden schuif ik het onder de deur en loop weer weg. Hopelijk begrijpt hij me. Als ik weer terug op mijn kamer ben, laat ik me op mijn bed vallen.

[ bericht aangepast op 13 dec 2011 - 10:15 ]