Ik heb het even hertypt, ik was écht boos en overstuur toen ik het schreef, en dan kan ik me niet uitdrukken.
Ik had vandaag weer ruzie met de vriend van mijn moeder, hij zei dat hij voor niets vroeg was opgestaan zodat ik kon douchen omdat ik pas wilde douchen toen hij bijna naar zijn werk vertrok. Dat was overigens onzin, want hij moest sowieso vroeg opstaan en al deed hij het voor mij, dan deed hij het enkel omdat mijn moeder het vroeg. Hij geeft werkelijkwaar niet om mij, en ik geloof dat hij denkt daat een geldige reden voor te hebben, bijvoorbeeld dat ik toch half van de ex van mijn moeder ben. Maar dan nog, dat zou geen reden zijn want hij kent mijn vader niet. Ik weet niet waarom hij van begin af aan, hij al meteen over me heen liep. Maar ik heb hem nu al 3 kansen gegeven en vandaag heeft hij de derde verspild. Ik weet dat ik niet ideaal ben, maar hij heeft mij niet één kans gegeven?!
Fysiek doet hij me niks, daar niet van, buiten het feit dat ik me deels hierdoor agressief tegenover mezelf opstel. Maar mentaal is het gewoon een vreselijke uitputting, keer op keer geeft hij mij van dingen de schuld die ik niet eens doe of die hij zelf ook doet. En vervolgens verteld hij enkel zijn kant van het verhaal tegen mijn moeder die me ook nog eens op mijn kop geeft. Maar ik kàn niet naar mijn moede om míjn kant van het verhaal uit te leggen, dan ben ik de schuldige voor weer een ruzie en, hoewel ik hem graag zou zien vertrekken, waarschijnlijk ook een 'scheiding', met als gevolg mijn moeder die doodongelukkig is.
Ik ben iemand die geniet van ouderlijke liefde, maar mijn moeder kan het me bijna nooit geven omdat ze zo druk is en hij een soort van mijn deel in loopt te pikken door continu om aandacht te schreeuwen. Mijn vader heb ik al jaren niet meer gezien en van die vriend van mijn moeder hoef ik alleen maar negatieve opmerkingen te verwachten.
Ik word gewoon gek van heel die situatie thuis, er is geen vaste sfeer en dat maakt dat ik me ongemakkelijk voel.
[ bericht aangepast op 27 okt 2011 - 12:47 ]
Let it come and let it be