Ben ik echt zo vreselijk? - Liefde, Vriendschap & Familie

Allereerst, ik weet dat er mensen zijn die véel ergere dingen meemaken en dat spijt me echt zo voor die mensen. Ik verafschuw mezelf dat ik durf te klagen en voel me ook vrij nietig tegenover de mensen die zóveel doorstaan hebben zonder ook maar een krimp te geven. Sorry, echt sorry maar ik houd het niet meer.

Áltijd, ál-tijd commetaar. Het zijn kleine dingen maar het stapeld zich op en op en op. Mensen die het bloed onder mijn nagels vandaan halen, maar ik ben niet in de positie om iets terug te zeggen. En áls ik het doe maak ik het enkel erger.
'Had dat godverdomme opgeruimd'
'Ik was het vergeten, sorry.'
'Dit is de zoveelste keer dat ik het zeg!'
'Ik zag het niet, écht!'
      Het is niet, dat ik niets fout doe, in tegendeel, ik kan mezelf wel wurgen om alles wat ik tot nu toe totaal heb verkloot. Van mijn onredelijke topics, tot mijn ondoordachte acties en woorden. Alle ongelukjes, misstappen, onwetenheden, het knaagd aan me, het vreet me op en blijft altijd wel even bij me. Eerst vond ik mijn uitweg op school, maar dat lijkt ook steeds meer te veranderen. Het continue commetaar van de klas...
'Je komt ook áltijd te laat!'
'Sorry, ja, ik kan niet plannen, maar ik doe écht mijn best.'
'Heb je alweer een 3?'
'Ik had een...'
'Black-out, jaja die smoes kende ik al.'
'Ik had écht een black-out, ik had zo hard geleerd en ik wist alles, in de les vraag je altijd alles aan me en ik weet het antwoord. Maar toen...'
      Het is niet alleen het commetaar, maar ook de druk die op me word gezet. Die gemene grapjes, die eigenlijk helemaal neit gemeen zijn. Maar niemand geloofd me als ik zeg dat ik me verslapen heb of als ik een black-out had, omdat ik het zo vaak heb. En écht ik wil helemaal niet te laat komen, ik wil zo graag goede cijfers halen, ik wil terug naar het vwo, ik wil écht niet zakken naar vmbo, ik wil geen domme dingen zeggen, ik wil niet bekend staan om mijn fouten en toch gebeurd het!

Het ergste vind ik nog, het getreiter van mensen die ik helemaal niet ken. Bij de kluisjes trappen ze mijn boeken weg, als ik iets laat vallen tijdens het fietsen rijden ze er expres overheen, als ik iets zeg en ze horen het, krijg ik meteen een bot antwoord. Wát heb ik die mensen aan gedaan, dat dit gebeurt? Ze kennen me niet, hebben me nog nooit gezien ik ben een complete vreemden voor ze en toch, iedere keer weer...
      Ben ik echt zo vreselijk? Zijn mijn misstappen zó groot? Heb ik die mensen iets aangedaan, wat ik ben vergeten, waardoor ze boos op mij zijn? Heb ik een attitude die ze niet aan staan? Beoordelen ze me op mijn uiterlijk? Ben ik zó, zó..? Wát ben ik? Onredelijk, ondoordacht, arrogant, lelijk, onzeker, bitchy,aandachtstrekkerig? Serieus, wát ben ik dan volgens hun dat ze dit alles laten gebeuren?!
      Ik weet het ik ben niet perfect, ik weet het ik ben niet prachtig, ik weet het ik ben niet intilligent, ik weet het ik denk niet na voordat ik iets zeg. Ik weet dat ik álles behalve perfect of enigzinds 'goedgekeurd' ben, maar ik krijg mezelf maar niet veranderd, hoe hard ik ook probeer. In gedachte overdenk ik mijn woorden, maar puntje bij paaltje, laat ik alles schieten. Ik neem me dingen voor, die verzwakken. Iedere poging om mezelf zowel innerlijk als uiterlijk te veranderen mislukt en het is alsof ze het zien, alsof het er vanaf druipt. Ik voel me gebruikt voor hun sadistische spelletjes, maar één woord er over en iedereen is tegen me. Ik weet écht niet wat ik moet.

[ bericht aangepast op 11 okt 2011 - 18:57 ]

Let it come and let it be

Dat is een hele lange lap tekst...
Ik ben niet de persoon die je hier advies voor kan geven. Teveel situaties die ik zelf heb.

Ik hoop dat er mensen op Q zijn die je goed, bruikbaar advies kunnen geven, zodat je je wat beter voelt.

Edit: Ik kan wel zeggen: Trek je er niets van aan, maar dat is bijna onmogelijk in zo'n situatie, dat snap ik heel goed.

[ bericht aangepast op 11 okt 2011 - 18:57 ]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Je bent niet vreselijk
Je bent gewoon jij
Of andere dat nou leuk vinden of niet
Trek je er gewoon niks van aan
Dat is de beste oplossing, geloof me

L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

Natuurlijk ben je niet vreselijk, ieder persoon heeft zo zijn nukken. We kunnen niet alles goed doen in ons leven, en dat hoeft ook niet! We leren van elke fout die we maken, en maken ze niet voor niets. Daarbij is ieder persoon prachtig, evenals jij, dat is een feit!

Bad decisions make good stories.

Prim schreef:
Je bent niet vreselijk
Je bent gewoon jij
Of andere dat nou leuk vinden of niet
Trek je er gewoon niks van aan
Dat is de beste oplossing, geloof me

Let it come and let it be

Sevda, ik kan me vinden in jou verhaal. De schuldgevoel.
wees gewoon jezelf en negeer de andere.

"Ignite, my love. Ignite."

StoryBelle schreef:
Dat is een hele lange lap tekst...
Ik ben niet de persoon die je hier advies voor kan geven. Teveel situaties die ik zelf heb.

Ik hoop dat er mensen op Q zijn die je goed, bruikbaar advies kunnen geven, zodat je je wat beter voelt.

Edit: Ik kan wel zeggen: Trek je er niets van aan, maar dat is bijna onmogelijk in zo'n situatie, dat snap ik heel goed.

Stop being afraid of what could go wrong and start being positive about what could go right

Prim schreef:
Je bent niet vreselijk
Je bent gewoon jij
Of andere dat nou leuk vinden of niet
Trek je er gewoon niks van aan
Dat is de beste oplossing, geloof me

Niets aan jou is vreselijk. En die opmerkingen als: 'Heb je nou alweer een 3?' vind ik wel erg flauw, zeg. Als het je ouders zijn kan ik het nog redelijk begrijpen, maar ook dan vind ik dat ze je moeten helpen ipv af te kraken. Ik kan je verzekeren dat het aan je omgeving ligt, en niet bij jou.

En niet proberen te veranderen! Je bent wie je bent en daar hebben mensen maar mee te leven. Het is een natuurlijke reactie jezelf aan te passen wanneer je er niet in lijkt te schikken, maar het zal je niet gelukkiger maken. Het masker dat je dan opzet is namelijk nep, moeilijk vol te houden en het geeft je telkens het gevoel dat je aan het liegen bent - wat eigenlijk niet eens zo is, je probeert je gewoon sterk te houden.

En dat van je klas: kun je niet van klas veranderen? Als die mensen zo kut doen (van het over je gevallen spullen heen rijden), zeg er iets van. Vraag gewoon waarom hij dat doet. Als hij/zij antwoordt dat het perongeluk ging heb je er niet ernstig veel aan, maar als 'ie meteen toegeeft dat het om jou te treiteren was - op wat voor manier dan ook - stap ermee naar een leidinggevende. Dan heb je namelijk iets als 'bewijs' (hoewel het niet echt bewijs is) waar je verder mee kunt. Ik zou zeggen, action! Als dit namelijk verder gaat ben je verder van huis, en wordt het moeilijk om mensen te vertrouwen en/of je wordt depressief oid. En wat betreft de topics: van mij mag je gerust 1000 zeiktopics aanmaken, als je er echt behoefte aan hebt. Soms is Quizlet als steun echt fijn om te hebben (:

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Je er niets van aantrekken helpt niet en dat weet ik maar al te goed. Het raakt je toch elke keer wel weer. Ik weet zelf ook niet wat ik er aan kan doen, ik wou dat ik je kon helpen, maar bij mij gaat het langzamerhand over, ik hoop dat het bij jou ook langzaam over gaat.

[ bericht aangepast op 11 okt 2011 - 19:07 ]

Be here, be alive, and be the means to a worthwhile end. Head down, chin up, eyes on the horizon. Don’t blow it.

Schneider schreef:
Sevda, ik kan me vinden in jou verhaal. De schuldgevoel.
wees gewoon jezelf en negeer de andere.

It's going to be difficult, but not impossible.

Jemig, hoe kúnnen mensen zo vervelend en stompzinnig doen. Ik ken je niet, maar je lijkt me een heel aardig meisje en niet iemand die dit soort dingen verdient. Houdt dat in gedachten, er is nog leven na de middelbare en het kan alleen maar beter worden.

A king can rule a kingdom, but happiness will rule the

Radke schreef:

Lieve Sevda,
Je bent prachtig en intelligent, zelfs meer dan dat.
De schooltijd die je nu meemaakt gaat over en mensen doen die dingen omdat ze egoistisch zijn en niet beter weten, op die leeftijd.
Later zullen ze er zeker wel spijt van hebben dat ze zich zo gedragen, maar zolang jij weet boven hun te staan moet je proberen het je zo weinig mogelijk te kunnen schelen wat ze doen.
Over de thuissituatie van je kan ik weinig zeggen, aangezien ik niet zou weten hoe het hoort en hoe je ouders zijn.
Probeer er gewoon doorheen te komen, die jaren waren voor mij ook het ergst.
Als mensen bot tegen je doen, kun je misschien ook vragen 'waarom' ze dat doen, misschien dat ze je een beter oordeel kunnen geven over zichzelf dan ik over hun.

Let it come and let it be

Countenance schreef:
(...)
Maar ik sta er niet boven en heb bij lange na neit genoeg zelfrespect om het te negeren. Keer op keer raakt het me en ookal doe ik alsof het me niks kan schelen, het scheelt me wél. Het enige verschil is of ik nou stiekem lijd of openbaar.
      Maar als ik mezelf er doorheen sla, wát heb ik dan nog verder aan de wereld. De enige momenten waarop ik me veilig voel is als ik slaap, en zelfs soms dan niet, en tijden balletles wat ik één uur per week heb. De rest van mijn dagen zit ik maar naar de klok te staren, hopend dat het voorbij gaat.