• Ik vind elk onderwerp best zolang het maar over onbekende mensen gaat en het verhaal niet al te ver is. :'D


    Het is 1940. De negentienjarige Aimee Chevalier woont samen met haar verloofde Lucien Favrer in Parijs. De twee zijn onafscheidelijk, totdat hij wordt opgeroepen tot een missie. Weken later ontvangt Aimee het bericht dat hij is overleden, ze stort in een diepe depressie. Maar dan breidt de Tweede Wereldoorlog zich ook naar Parijs uit. Terwijl Aimee zich staande moet zien te houden in de chaos die ontstaat, blijkt haar familie diep in de schulden te zitten. De enige manier om haar familie te redden is te trouwen met een steenrijke zakenman. Maar hij is niet zoveel goeds met haar van plan als gedacht...
    Klik


    Take risks and conquer your fears.



    Als een klas van de middelbare school op excursie gaat naar Parijs, loopt dat anders dan dat ze verwachten. Eén voor één verdwijnen de leerlingen, terwijl niemand in de bus dit merkt. Ze komen terecht in een vreemde wereld, waar de dimensies elkaar overlappen. Al vrij snel ontdekken ze dat ze van dimensie naar dimensie kunnen reizen door zwarte gaten. Maar wie of wat heeft hen naar deze wereld gestuurd? Wat is de Mist die Sora, één van de leerlingen, beweert te zien?
    Zes van hen zullen het pad van het Licht bewandelen, zes van hen zullen het pad van het Duister bewandelen. Maar wie zal er winnen? Zij of de wereld waarin ze zijn beland?


    'Ik wil naar huis,' zei ze kleintjes. Het was eruit voor ze er erg in had.
    Negen paar ogen keken haar aan en Christy zag dat iedereen precies hetzelfde als zij had gedacht, maar dat zij het voor hen allemaal uit had gesproken.
    Mitch stond op en ging naast haar zitten. Hij legde een hand op haar schouder. Christy voelde zijn hand trillen, maar ze was hem dankbaar. Het was fijn om te voelen dat ze niet alleen was.
    'Wij allemaal, Christy,' zei hij. 'Maar we weten niet hoe. Het enige wat we nu kunnen doen is vechten om te overleven. We gaan voedsel zoeken, we gaan water zoeken, ookal ziet het eruit alsof we dat nooit kunnen vinden. Het zal moeilijk worden, maar het is het enige wat ons te doen staat.'


    ~ Onbekende personen
    ~ Fantasy/avontuur
    ~ Klik op het plaatje voor de story.

    Misschien vind je het iets? (:


    "No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)

    Not my body

    Het moment dat ik voor het eerst licht zag, was voor mijn moeder het pijnlijkste moment in haar leven. Fysiek en mentaal. Niet alleen was de geboorte voor haar pijnlijker dan gemiddeld, ze moest me afstaan. Achterlaten in het bos. Diep in het bos, want ik mocht de weg niet meer terug vinden. Maar hoe kon ze? Een baby, waar ze negen maanden op gewacht had. Er was haar gezegd dat de laatste keer dat zoiets was voorgekomen, 100 jaar geleden was. Dat moest dan kloppen, volgens de legende. Eens per 100 jaar. Maar waarom ik? Waarom niet ieder ander kind? Ik weet trouwens niet beter, het enige wat ik me kan herinneren is dat vrij direct na ik voor het eerst licht zag, ik op iets kouds werd neergelegd. Sneeuw. Ik kon niet zachter neergelegd worden, de handen die me loslieten trilden. Het laatste wat ik hoorde waren twee paar voeten die wegliepen. Twee paar voeten die me achterlieten, een baby, moederziel alleen, in de koude sneeuw, diep in het bos.


    "I didn’t trip, I was just testing the gravity, and it still works"


    "Karen Holland, Aiko Zomer, Yue Love.." Mijn naam, hij galmde door de straten. Een sterke man zette me op zijn schouders. Terwijl ik naar het podium werd geleid, werd ik toegejuigd.

    Mijn naam, Yue Love. Op mijn zestiende verjaardag werd ik uitgekozen voor de 43ste spelen. Hier werd ik, net zoals duizende andere kinderen, mijn hele leven al op voorbereid. Elk jaar worden er 50 mensen uitgekozen voor de spelen. Deze 50 kinderen -25 meisjes en 25 jongens- strijden in koppels van twee, één jongen en één meisje. De spelen was voor het vermaak van het land. Om het spannend te houden, gebruiken we alleen primitieve wapens. Wat voor een primitieve wapens vraag je? Messen, zwaarden, speren, kruisbogen, pijlen en bogen. Hiermee strijden de 25 groepen voor leven en dood. Het jaar 3000 is aangebroken..

    naar idee van de hongerspelen

    (naar idee van, het gaat dus niet over de hongerspelen zelf en je hoeft het boek dus ook niet gelezen te hebben)

    [url=(http://www.quizlet.nl/stories/70043/the-light-that-wasnt-allowed-to-shine/)]The light that wasn't allowed to shine[/url]



    Een verhaal over een meisje dat probeert zichzelf te vinden met veel fantasie er in.



    The War is voorbij, en Harry, Ron en hermoine gaan hun laatste jaar Hogwarts afmaken, omdat ze anders niet een goede baan kunnen vinden.
    Draco maakt ook zijn laaste jaar af, omdat zijn vader overleden is, en hij gek word van zijn depressieve moeder.
    Maar dan komt Draco tot een verbazingwekkende ontdekking, die hij niet kan onderdrukken.
    Hoe moet dit veder?

    ~ Met veel humor
    ~ Don't like Drarry? Just try!
    ~ Nederlands geschreven, met Engelse namen.
    ~ Nog maar net begonnen, je kunt dus zo invoegen!

    Hope you like it!


    The amazing cover is made by Lizz! (Escritura)


    Het schip was enorm en zag er ontzettend gestroomlijnd uit. Het enorme schip kwam naar het vasteland toe gevaren, met de souplesse van een gazelle. De mensen van Panem stonden vastgenageld aan de grond, terwijl ze met grote ogen naar het tafereel keken. Wie waren deze indringers?


    Het is dertig jaar na de Tweede Opstand, als er opeens vreemdelingen naar Panem komen. Ze zien er woest uit, maar hun techniek is vele malen beter dan die van Panem.
    De kapitein van de monsterlijk grote boot is Ky Stera, de leider van de Noordelijke Eilanden.
    Maar wat willen ze van Panem? En wat wil Panem van hén?


    Plaatje is aanklikbaar! *O*


    "Well, well. Look who we've got here!"

    [url=(http://www.quizlet.nl/stories/69557/look-at-me/)]look at me[/url]

    Onbekende personen 6 hoofdstukken


    Don`t mess whit me or you got shit baby!!



    Het moment dat ik voor het eerst licht zag, was voor mijn moeder het pijnlijkste moment in haar leven. Fysiek en mentaal. Niet alleen was de geboorte voor haar pijnlijker dan gemiddeld, ze moest me afstaan. Achterlaten in het bos. Diep in het bos, want ik mocht de weg niet meer terug vinden. Maar hoe kon ze? Een baby, waar ze negen maanden op gewacht had. Er was haar gezegd dat de laatste keer dat zoiets was voorgekomen, 100 jaar geleden was. Dat moest dan kloppen, volgens de legende. Eens per 100 jaar. Maar waarom ik? Waarom niet ieder ander kind? Ik weet trouwens niet beter, het enige wat ik me kan herinneren is dat vrij direct na ik voor het eerst licht zag, ik op iets kouds werd neergelegd. Sneeuw. Ik kon niet zachter neergelegd worden, de handen die me loslieten trilden. Het laatste wat ik hoorde waren twee paar voeten die wegliepen. Twee paar voeten die me achterlieten, een baby, moederziel alleen, in de koude sneeuw, diep in het bos.

    Not my Body.


    "I didn’t trip, I was just testing the gravity, and it still works"