Dat je losse stukjes uit verhalen hebt die dan goed zijn, maar de rest van je verhaal maak je niet af of slaat nergens op. ):
Hier is het mijne:
“Rook je?” vroeg ik.
Ze aarzelde even. “Soms,” gaf ze toe. "Als ik gestresst ben."
Mijn hand ging naar die van haar.
“Hoezo eigenlijk?” vroeg ze.
“Gewoon,” zei ik. “Ik ook.”
Ze glimlachte. Ik voelde in mijn jaszak en haalde er een pakje sigaretten uit. Ik was er zo lang vanaf gebleven, maar nu leek het op mijn borst te branden. “Jij ook?” vroeg ik Carmen.
Ze knikte. Ik gaf haar een sigaret, en met mijn andere hand aaide ik zachtjes over de hare. Ik keek naar haar. Ze leek in gedachten, haar ogen stonden wazig.
“Waar denk je aan?” vroeg ik. Zelfs in het donker kon ik nog zien dat ze blooste.
“Gewoon,” zei ze op eenzelfde manier als ik net. “Aan alles. M’n moeder. Jou.” Dat laatste sprak ze verlegen uit.
Ik sloeg mijn arm om haar heen. Terwijl ik een trekje van mijn sigaret nam voelde ik de warmte van haar huid dwars door de stof van mijn jas heen.
“En waar denk jij aan?” vroeg ze opeens.
Ik lachte. “Teveel. Teveel om te vertellen.”
“Nou!” lachte ze. Ze keek me recht aan. “Je denkt aan je vader,” zei ze. “Je vraagt je af waar hij nu is.”
Ik schrok. “Hoe… hoe doe je dat?” stamelde ik.
Ze haalde haar schouders op. “Soms heb ik dat,” antwoordde ze vaag. “Engerd!” lachte ik.
“Engerrrd,” deed ze mijn nog altijd Amerikaanse R plagerig na. Ik gaf haar een zachte tik.
“Ik had gelijk toch?” vroeg ze, weer serieus.
Ik knikte. “Mag ik het ook eens bij jou proberen?” grijnsde ik.
Ze glimlachte. “Probeer maar!” De ondertoon in haar stem verraadde dat ze vermoedde dat het me niet zou lukken.
“Je denkt aan… seks,” grapte ik, omdat het me inderdaad niet lukte.
Ze moest lachen. "De hele dag door, zei ze droog."
“Aan een naakte meneer Huisman,” lachte ik.
“Gatver, Tay, ophouden!” Ze had een brede grijns op haar gezicht.
Ik blooste. Tay… Zo noemde mijn vader me altijd.
“Je kunt het niet, he,” plaagde ze.
“Nee, ik kan het niet.” Ik legde mijn hand op haar been.
“Jij kan andere dingen,” zei ze.
“Zoals wat?” vroeg ik.
Ze dacht na. “Luisteren naar mensen,” zei ze opeens. “Je begrijpt me gewoon. Al zeg ik maar 3 woorden.”
Ik moest toegeven dat ze gelijk had. Maar dat kwam grotendeels omdat ze op me leek. Ze dacht hetzelfde als ik. Deed hetzelfde. Voelde hetzelfde? Aan dat laatste twijfelde ik. Ik wist niet of ze hetzelfde voelde. Of ze over me droomde, of haar hart oversloeg als ik haar aanraakte. Weer keek ze me met een doordringende blik aan. Ik voelde me opeens heel ongemakkelijk. Zou ze nu weten waar ik aan dacht?
“Ja, ik voel hetzelfde,” zei ze zachtjes.
Ik schrok opnieuw, en keek van haar weg. Als ze dit altijd deed, wat wist ze dan allemaal van me?
“Is er iets?” vroeg ze.
Ik zuchtte. “Carmen, hoe lang lees jij al letterlijk mijn gedachten?”
Ze kleurde. “Ik kan echt niet altijd alles zien hoor,” zei ze. “Maar jij… jij… Bij jou gaat het makkelijker. Je bent… Nouja, laat maar. Ik kan het niet uitleggen.”
“Nee, zeg maar, wat ben ik?” Ik trok haar iets naar me toe.
“Je bent…” Haar stem klonk nu onzeker. “Alles,” fluisterde ze voordat ik mijn lippen tegen de hare aandrukte.
[ bericht aangepast op 1 okt 2011 - 13:11 ]
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
Salaryman
.
