Toen ik een jaar of drie was had ik volgens mijn moeder een denkbeeldige vriend, genaamd Vriendje Spook.
Altijd als ik met mijn moeder mee ging boodschappen doen liep ik met mijn armen onder mijn schouder alsof dat vriendje op mijn rug zat en ik zijn voeten vast hield, ook moest mijn moeder vaak de deur open of dicht doen omdat 'hij naar buiten of binnen wilde'. Toen ik vijf was had ik al een tijd niks over hem verteld, mijn moeder kwam vragen hoe het met 'het' ging en ik antwoorde doodleuk 'Vriendje Spook is een ander kindje aan het blij maken'
Ik weet er zelf niks meer van, maar ik vind het toch een beetje creepy. Ik vraag me stiekem af of het gewoon like gedachten waren, of dat er een aanwezigheid was ofzo.
Geloven jullie dat kinderen geesten kunnen zien?
I wish I could write as mysterious as a cat - Edgar Allan Poe