Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik voel me gewoon raar.
Lachen lukt mij niet meer. Het enige wat ik nog voor elkaar krijg is een
neppe glimlach. Misschien komt het door school. Ik zit nu in de 3e op het
nieuwe TOC in Den Helder. Elke avond weer, als ik in mijn bed lig, gaat er
door mijn hoofd; wat zal er gebeuren? Wat zullen ze zeggen/denken?
Zal ik weer gepest worden of val ik nog steeds niet op?
Ik ben van mezelf heel onzeker en verlegen, kan het daar aan liggen?
Dat ik er darom niet bij hoor? Hebben ze gelijk, dat ik zo lelijk ben?
Ik kan er met niemand over te praten, deels omdat ik het niet durf en
deels omdat ik mensen niet vertrouw.
Op sommige momenten voel ik me zo verdrietig dat ik met een mes voor de
spiegel sta. En dat is sirieus.
Dan vraag ik me af; Wie zal me missen? Is het niet beter dat ik weg ben, aangezien
niemand dan mijn lelijke kop hoeft te zien? Die gedachten maken mij ook bang.
Ik weet dan niet wat ik zal doen, het gaat automatisch en ik voel me er beter op.
Ik laat het mes dan zakken en kijk een lange tijd naar mezelf. Hopend dat
er ooit iets kan verranderen.
Ik voel me exht verachrikkelijk en zit nu te janken terwijl ik dit typ.
Sorry voor dit gezeik, ik wou gewoon mijn verhaal kwijt.
En sorry voor de spelfouten, ik kan niet goed typen als ik huil.
Ik weet niet precies waar dit topic hoort, ook daarvoor sorry.
“I realize there’s something incredibly honest about trees in winter, how they’re experts at letting things go.”