Ik heb ooit een programma gezien over kinderen met kanker, dat heeft mijn hart gebroken. Er was daar één jongetje, een beetje gezet, grote blauwe ogen en een jampotbril en hij was kaal. Hij praatte echt zo wijs en zijn opa was twee weken eerder overleden aan kanker. Die reporter vroeg zo: 'ja maar mis je opa dan niet een beetje?' zegt dat jongetje: 'ja ik mis hem wel, maar hij is toch altijd een beetje bij me,' vraagt die reporter: 'hoe bedoel je dat?' zegt dat jochie echt zo, heel stoer: 'Opa is bij mij in mijn hart en hij vindt dat ik beter moet worden en dat ik goed voor mama moet zorgen.'
DÁT vind ik een dapper jongetje, hij was zó... zo levend. Hij praatte echt heel verstandig en alsof hij wilde zeggen dat hij zou knokken tot het einde. Ik vind mensen dapper die iedere dag hun leven riskeren voor hun land (militairs, mariniers, de luchtmacht), de brandweer, de mensen die aan een ziekte lijden en daartegen vechten. Ik vind mensen dapper, die een doel hebben in het leven en dat koste wat kost willen bereiken. Een meisje van 15 dat dr eigen kapot maakt door drugs en daarom een kind wil, vind ik NIET dapper maar uiterst dom. Tja, het is haar eigen schuld.
Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!
