[RPG] Geen weg meer terug [12] - Speeltopics

Hoi, even een vraagje: Waarom is iedereen dood? Een tweemans RPG'tje kan namelijk net zo goed in storyvorm geschreven worden, jwz .

Ben lui, dus alleen de link van de laatste.

Nummer 11: Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;

People, can I have your attention please? Will the real Slim Shady- no, just kiddin'. Ik heb alleen even een verzoek, en dat is te melden als je niet meer meedoet in de RPG ipv niks van je te laten horen. Saves us a lot of confusion. Dank je.

Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 17 sep 2011 - 22:42 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Well alright then, ik typ wel verder. Bored anyway .

Odile - Goede vampier.

Ik neem afstand van hem en zie zijn blik. Hij meent het. Elk woord ervan. En wat moet ik nu? Moet ik getuige zijn van de afslachting van degenen van wie ik ben gaan houden? Om de man van wie ik hou? Ik kan het niet. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor nog meer leed.
'Ik wist.. dat mijn herwonnen eigenschap van personen te houden ooit tegen me gebruikt zou worden. Vroeg of laat,' mompel ik zacht terwijl ik het bos in kijk. De beelden van hoe ik met het mes in mijn handen op Dewi af liep en haar uit Savoy's klauwen redde staan op mijn netvlies gebrand. 'En ik heb er alles aan gedaan om degenen die mij dierbaar zijn te beschermen. Soms tegen anderen en soms tegen mijzelf. Maar als je denkt om op deze manier mijn liefde te kunnen krijgen, zit je fout. Het enige wat je wil is je eigen egoïstische lust voeden. Dat is niet veranderd. En jij bent niet veranderd. Maar ik wel, Fjodor. Ik weet.. hoe het is om offers te brengen. Ik weet hoe het is om in de rug getrapt te worden, hoe het is om te smeken voor mijn leven. Maar ik geef niet op. Ik zal altijd blijven vechten voor degenen om wie ik geef, want zij hebben me laten zien wie ik was en wie ik kan zijn. Ze gaven een harteloze moordenaar warmte. En als ik dit moet doen om hun leven te sparen, dan zij het zo. Maar denk niet dat ik op zal geven om voor hen te vechten. Ik zal niet toestaan dat mijn familie me nog een keer ontnomen wordt.' Elke zin, elk woord, wordt harder uitgesproken dan het vorige. Ik voel me kwader worden, vastberadener, maar ook machtelozer. Een traan glijdt geluidloos langs mijn wang want ik weet dat alles vanaf nu gaat veranderen. 'Je bent een monster. Je gebruikt de zwakheden van personen voor je eigen gewin. Je bent een lafaard! Hoor je me? Een lafaard en ik hoop dat iemand je laat branden in de hel!' Zwijgend en voorzichtig komt hij op me af gelopen, veegt mijn tranen weg met een zakdoek. Ruw haal ik zijn hand bij me weg.
'Odile Lavossa, wil je met me trouwen?' vraagt Fjodor zacht en kijkt me doordringend aan. Ik slik, sluit de ogen en haal diep adem. 'Ja.' 'Kom. Laten we teruggaan,' zegt Fjodor en loopt alvast vooruit. Ik blijf een tijdje versuft staan. Ik voel mijn hart stukje bij beetje afbreken als ik Lew's gezicht voor me zie. Hij zal me nooit meer willen aankijken, me verachten in elke vezel van zijn lijf. Zou hij begrijpen dat ik dit besluit nam om hun levens te redden?
'Het spijt me, Lew. Het spijt me zo erg,' fluister ik zo zacht dat de wind de woorden met zich meedraagt. Opnieuw glijden er tranen over mijn wangen. Dan dwingen mijn benen me in beweging, veeg de tranen weg met de mouw van mijn jas en loop zwijgend achter Fjodor aan, terug naar de villa.
Als ik op het terrein kom zie ik dat Zachar Lew met rust heeft gelaten. Mijn ogen kruisen de zijne. 'Zal ik het hem zeggen, of doe jij het?' vraagt Fjodor zacht.

Lol, is het raar dat ik emotioneel werd van m'n eigen stuk tekst? :x

[ bericht aangepast op 7 sep 2011 - 21:28 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Oh my god, ik kreeg zelfs kriebels in mijn buik en tranen in mijn ogen hiervan, dus nee c: Het is niet raar ;o

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Wow, nice.. Nee, totaal niet raar, je leeft je gewoon in En dat is goed voor een schrijfster.. Denk ik :']
Ik leef ook met Odile mee door de manier waarop je schrijft.. So, you did a good job ^^

Toen de twee gedaanten tussen de bomen verdwenen waren, leek alles plots heel doods. Er bewoog geen blaadje en doordat de schemering toesloeg waren ook alles vogels plots stil. Zachar stond op een afstandje gewoon naar hem te kijken, bewoog ook geen spier. Zijn mond stond in een strakke lijn, zijn ogen kil en zijn houding streng, alsof hij toezicht hield op een binnenplaats van een gevangenis. Ook Lew bewoog niet. Zijn spieren protesteerden nog steeds om de kracht waarmee ze bewerkt waren en voelden beurs aan. Natuurlijk zou dat elk moment over gaan, maar aangenaam was het zeker niet. Het had hem kort verlamd. Hij was zelfs niet in staat om het bloed van zijn gezicht te wrijven. In plaats daarvan staarde hij gewoon wezenloos naar het hek, wachtend tot zijn lichaam weer aan zijn hersenen zou gehoorzamen. Ze was met hem meegegaan. Hij vroeg zich af wat die klootzak gezegd had om haar zover te krijgen. Wat als ze vrijwillig was gegaan? Niet verwonderlijk, snauwde hij zichzelf toe. Hij deed niets anders dan Odile beloven dat hij haar zou beschermen en dat ze niets te vrezen had, maar als puntje bij paaltje kwam, had de vijand hem in minder dan drie minuten kreupel geslagen. De schaamte kroop geniepig van op zijn hoofdhuid naar beneden en verspreidde zich over zijn lichaam, tot hij een gefrustreerd kreetje slaakte en daarvoor een schop van de tippen van Zachars combats verdiende. ‘Bek houden,’ bitste de man kortaf, waarna hij verder ging met staren. Lewis wilde dat hij een gevat antwoord kon geven, maar zijn tong werkte niet helemaal mee. Desondanks begon hij verbetering te voelen. De tippen van zijn vingers begonnen te tintelen, alsof ze een lange tijd geslapen hadden. Slechts een kwestie van tijd voor hij de rest ook terug had. Lewis richtte zijn blik opnieuw op het hek en vroeg zich af Fjodor te zeggen had dat zo dringend was dat hij Odile over de halve aardbol kwam zoeken. Het maakte hem bang. Had Odile niet gezegd dat Fjodor bekend stond als een meester in de manipulatie? Mensen naar zijn hand zetten? Het tintelende gevoel verspreidde zich door zijn armen en hij merkte dat hij nu ook kon slikken. Hoe dan ook. Het kon geen goed nieuws zijn en Lewis wilde dat hij wist wat er zou gaan gebeuren, want het wachten maakte hem nerveus en angstig. Ondertussen merkte hij dat het vocht dat als een deken over het gras was gaan liggen toen de avond begon te vallen, in zijn kleren drong en dat hij dat nu ook in zijn torso en op zijn bovenbenen kon voelen. Op het moment dat hij opnieuw in staat was om zich een beetje te verleggen, doken de twee gedaanten opnieuw op tussen de bomen. Onelegant en wiebelig als Bambi on ice, sukkelde hij overeind om naar haar toe te strompelen. ‘Odile,’ mompelde hij met een dubbele tong, maar toch opgelucht en blij. Toen hij haar gezicht zag, bleef hij echter abrupt staan. Ze had gehuild. Haar ogen zagen lichtjes rood en hoewel haar wangen droog waren, plakten haar wimpers aan elkaar van het traanvocht. Haar ogen keken hem vol verdriet aan, al glansden ze helder in het licht van de maan. Vol onbegrip staarde hij terug. Net toen hij woedend wilde vragen wat die vuile koeienkop had uitgevreten, onderbrak hij hem. Met datzelfde minzame, maar toch minachtende toontje. Hij glimlachte nog net niet. 'Zal ik het hem zeggen, of doe jij het?' Lewis wist niet waaraan hij zich moest verwachten, maar zijn buik vulde zich met een slecht voorgevoel, waardoor hij de drang kreeg om in de bosjes te staan overgeven. ‘Waar- heeft hij het over?’ vroeg hij lichtelijk in paniek aan Odile.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

"Waar- heeft hij het over?" hoor ik Lew vragen. Zijn angstige ogen doen mijn hart in tweeën scheuren en tijdelijk ben ik verdoofd: niet in staat om ook maar te bewegen, te reageren op impulsen van buitenaf. Ik voel alleen de ijzige kou door mijn lichaam snijden. De pijn.
Ik loop zwijgend op hem af en omhels hem. Ik snuif zijn geur op en sluit de ogen. Zo blijf ik staan, vereeuwig het moment in mijn gedachten. Als ik hem dan uiteindelijk loslaat aai ik met mijn hand langs zijn wang. 'Ik was bang om toe te geven dat ik van je hield en je te zeggen wat je voor me betekende en daarom deed ik het niet. Pas toen ik daar stervend van de pijn op die tafel lag en ervan was overtuigd dat ik je nooit weer zou zien, had ik eindelijk de ballen om het te zeggen omdat ik niet wilde dat één van ons zou sterven voor je het wist. Ik vond het niet erg om dood te gaan, zolang je het maar weet. En vergeet het alsjeblieft niet, zelfs na wat ik je nu ga zeggen. Mijn hart zal altijd bij jou liggen. Altijd en ik..' Ik kan niet meer praten door de tranen. Ze maken mijn zicht troebel en doen mijn stem beven.
'En ik zou alles doen om je te beschermen. Net zoals jij dat bij mij doet. Fjodor.. hij.. hij zou jullie laten afmaken als ik niet toegaf aan zijn eis. Hij weet wat je voor me betekent. Wat Dewi en Yue voor me betekenen. In ruil voor jullie levens zal ik zijn vrouw worden. Daarom is hij hier gekomen. Het is een verloren strijd en jullie hebben allemaal al zoveel leed gezien. Ik wil dat het ophoudt voor jullie, for once. Ik ben dankbaar voor de tijd die we samen hadden, maar denk niet dat ik van plan ben op te geven.' Ik trek een trillend glimlachje door de tranen door. 'We zijn al zo ver gekomen. Ik geef niet op, Lew. Doe jij dat alsjeblieft ook niet. Hij denkt dat hij me op deze manier voor zich kan winnen, maar hij zit fout. Ik hou van jou, Lewis. Vergeet dat niet.' Ik draai me om en bal de vuisten. 'Hoor je dat, vuile klootzak!' schreeuw ik naar Fjodor.
'Je zal me nooit krijgen!' Dan wend ik me weer tot Lew en begin aan mijn ringvinger te prutsen. Ik weet dat er onzekere tijden voor ons liggen. Ik kan niet eens garanderen dat ik hem weer ga zien. Hij en de rest zijn overgeleverd aan de genade van een monster. Een monster dat geen haar beter is dan Leonid Kazinsky. Ik kijk van Fjodor naar Lew en pak zijn hand. Ik leg de ring erin en vouw zijn vingers er omheen. 'Deze ring heb ik van mijn moeder gekregen toen ik twaalf was. Een maand voor ze stierf. Sindsdien heb ik hem nooit afgedaan. Ik wil dat je hem nu bij je draagt en dat je hem pas terug geeft als we elkaar in vrede weer zien. Ik ben van jou en jij bent van mij. Het is niet anders geweest en het zal ook nooit anders worden.' Ik aai langs zijn voorhoofd en druk mijn lippen op de zijne.
'Ik zal niet opgeven, Lewis. Dat beloof ik je.'

[ bericht aangepast op 7 sep 2011 - 22:55 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Aaawh Ö Het is veels te mooi om het nu te verpesten met een post Ö

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zeg maar wanneer ik weer iets moet zeggen, want ik ga er nu niet doorheen crappen ^-^

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

-Trollface-
Jullie verpesten de RPG niet, jullie zíjn de RPG ;o
@ Leave: Go ahead as you wish :]

[ bericht aangepast op 8 sep 2011 - 18:00 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Hmm.. I'l try my best? of zoiets .. x]
Als het niet goed is wis ik hem wel weer uit :p

Aimeé
Ze is het zwembad uitgekrabbeld, en loopt nu druipend door de gang van haar logeerkamer. Zal ze het erop wagen te vluchten? Alles ging zo snel. En poef, nu was ze weer alleen. Overal klonken stemmen. Rillerig trekt ze haar doorweekte kleding uit, en trekt nieuwe aan. Zo, veel lichter. Och, wat is ze toch stom. Ze komt hier nooit weg. Niet levend, in ieder geval. Misschien sturen ze haar wel in stukjes retour. Een mokkend zuchtje rolt over haar lippen als ze dapper naar beneden loopt. Veel mensen, of vampieren, kijken om. Spottend, grijnzend. Oohja, hier was ze voedsel. Daar moest ze nog even aan wennen. In gedachten verzonken staart ze naar de gezichten. Met Odile en een andere man in het middelpunt. Zou dat Fjodor zijn? Ja, ze had een erg goed geheugen. M-maar Odile had toch iets met Lew? Enigzins verward bijt ze op een vingertopje. Tot nu toe hebben ze geen aandacht aan haar besteed. Of.. Komt dat nog? Een rilling bekruipt haar bij die afgrijselijke gedachten. ''Als iemand me wilt vermoorden, doe dat dan nu want ik raak helemaal in de war.'' Bromt ze wat zuchtend. Ze krijgt hier hoofdpijn van, en niet zo'n beetje ook. Sommige lijken de aanstalten iets te doen of te zeggen, maar bedenken zich weer, waarna ze het toch opnieuw overwegen, lijkt het haar dan. Nog even en die spanningen kosten haar een reisje bewusteloos zijn.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Seneca schreef:
Hmm.. I'l try my best? of zoiets .. x]
Als het niet goed is wis ik hem wel weer uit :p

Aimeé
Ze is het zwembad uitgekrabbeld, en loopt nu druipend door de gang van haar logeerkamer. Zal ze het erop wagen te vluchten? Alles ging zo snel. En poef, nu was ze weer alleen. Overal klonken stemmen. Rillerig trekt ze haar doorweekte kleding uit, en trekt nieuwe aan. Zo, veel lichter. Och, wat is ze toch stom. Ze komt hier nooit weg. Niet levend, in ieder geval. Misschien sturen ze haar wel in stukjes retour. Een mokkend zuchtje rolt over haar lippen als ze dapper naar beneden loopt. Veel mensen, of vampieren, kijken om. Spottend, grijnzend. Oohja, hier was ze voedsel. Daar moest ze nog even aan wennen. In gedachten verzonken staart ze naar de gezichten. Met Odile en een andere man in het middelpunt. Zou dat Fjodor zijn? Ja, ze had een erg goed geheugen. M-maar Odile had toch iets met Lew? Enigzins verward bijt ze op een vingertopje. Tot nu toe hebben ze geen aandacht aan haar besteed. Of.. Komt dat nog? Een rilling bekruipt haar bij die afgrijselijke gedachten. ''Als iemand me wilt vermoorden, doe dat dan nu want ik raak helemaal in de war.'' Bromt ze wat zuchtend. Ze krijgt hier hoofdpijn van, en niet zo'n beetje ook. Sommige lijken de aanstalten iets te doen of te zeggen, maar bedenken zich weer, waarna ze het toch opnieuw overwegen, lijkt het haar dan. Nog even en die spanningen kosten haar een reisje bewusteloos zijn.

Hij is op zich goed, behalve dat er al vampiers waren gekomen naar het zwembad om Dewi+Aimeé+Yue te ontvoeren :']
Sorry x]

‘In ruil voor jullie levens zal ik zijn vrouw worden,’ Het was alsof zijn hart naar beneden donderde en dan in miljoenen stukjes uiteen spatte. Hij wist niet wat hij precies verwacht had, maar toch zeker niet om opnieuw een meisje te verliezen aan een man die haar niet waard was. Een trieste zucht ontsnapte aan zijn lippen en hij wilde dat hij een woord uit zijn mond kreeg, maar zijn stembanden leken wel verlamd. Ze ging hem verlaten. Om zijn leven te redden. ‘Ik hou van jou, Lewis. Vergeet dat niet...’ De woorden peuterden tranen bij hem los. Eén voor een rolden ze traag en treurig over zijn wangen, rouwend om de vrouw die hij aan het verliezen was. De vrouw die de wereld voor hem betekende. Met haar vreemde maniertjes, haar liefde voor stijltangen en haar moorddadige gedachten. Met haar ogen als grijze parels, haar ranke lichaam en haar zachte mond. Hij voelde hoe ze zijn hand vast pakte en er een klein, koud voorwerp in legde. 'Deze ring heb ik van mijn moeder gekregen toen ik twaalf was. Een maand voor ze stierf. Sindsdien heb ik hem nooit afgedaan. Ik wil dat je hem nu bij je draagt en dat je hem pas terug geeft als we elkaar in vrede weer zien. Ik ben van jou en jij bent van mij. Het is niet anders geweest en het zal ook nooit anders worden.' Legde ze uit, met een gebroken stem. ‘Laat me niet alleen, Odile,’ smeekte hij, toen ze hem nog eens beloofde dat ze niet op zou geven. ‘Ga niet weg. Het kan me niet schelen dat hij me afmaakt,’ Hij klonk wanhopig, maar het kon hem niet schelen. Voorzichtig trok hij het meisje tegen zijn lichaam aan en probeerde haar hele verschijning in zijn geheugen te printen. Van de geur van haar haren tot het geval van haar kleine lichaam tegen het zijne. ‘Laat me voor je sterven. Een eeuwigheid zonder je doorbrengen is wreder dan de dood,’ mompelde hij zacht in haar oor. ‘Alsjeblieft,’ Zacht sloot hij zijn handen om haar gezicht, keek diep in haar ogen en zoende hongerig op haar lippen. Hij besefte dat ze hem zijn verzoek nooit zou laten inwilligen en dat –als ze eenmaal vertrok- het de laatste keer zou zijn dat hij haar zag. Tegen de tijd dat hij de meisjes in veiligheid had gebracht, waren Fjodor en zijn clan allang verdwenen. Hij zou niet stoppen met de aardbol af te schuimen tot hij hen gevonden had, maar tegen die tijd zouden ze al getrouwd zijn en van wat hij gehoord had maakte hij op dat de clan hun nieuwe koningin zouden beschermen tot de dood. Als ze allemaal zoals Zachar waren, zou hij er zelfs niet eentje mee in het graf kunnen nemen. Lewis sloot zijn ogen fors, zodat nog meer tranen naar beneden sijpelden, maar hield zijn armen stevig om haar heen gespannen. This was it. After all they’d been through, this was it. Hij kon het bijna niet geloven. Ze ging weg. Voorgoed deze keer. ‘Laat me niet alleen,’ mompelde hij geluidloos tegen de wind. 'Laat me niet alleen,'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik kan er niet meer tegen. Ik wil alles uit me schreeuwen, zeggen dat Fjodor mij linea recta uit de weg mag ruimen. Hij ontnam me mijn recht op leven vijftig jaar terug en nu opnieuw.
'Lewis. Als je weg bent.. heb ik geen kansen meer. Ik kan jullie niet af laten maken,' fluister ik terwijl ik over zijn wang streel. Ik betwijfel het of Fjodor het uberhaupt hoor wat ik zeg. 'Ik zal proberen weg te komen. Altijd. Ik geef niet op. Een belofte die ik je maak.' Ik sla ook mijn armen om hem heen en hou hem stevig tegen me aangedrukt.
'We hebben het eeuwige leven. Dat betekent dat er genoeg kansen zijn,' zeg ik dan harder en vastberadener. 'Ik laat je niet alleen. Dat zou ik nooit doen. Ik ben bij je. Hier.' En met die woorden leg ik mijn hand op de plaats waar zijn hart zou moeten kloppen.
'Wat een drama. Achterlijk sentimenteel gedoe. Fjodor, mag ik de eer om hem een kop kleiner te maken?' hoor ik Zachar zeggen. Ik draai me om en ga voor Lewis staan. 'Doe je best, give all you got,' zeg ik rauw. 'Niet te geloven dat dit ellendige kreng spoedig een hoofd van de clan zal worden.' 'Zachar, ik waarschuw je. Je raakt haar met geen vinger aan,' zegt Fjodor kil.
'Ik denk dat het afscheid nu wel lang genoeg heeft geduurd. Het is niet dat je hem de rest van je leven niet meer zal zien, Odile. Het zou onmenselijk van me zijn om iedereen van je af te nemen die je dierbaar is. Dat wil ik mijn toekomstige echtgenote niet aandoen.' Ik draai me met een ruk om naar Fjodor, met verbaasde ogen zo groot als schoteltjes. 'Wat..?' 'Odile. Waar zie je me voor aan? Ik kan maar op één manier veiligstellen dat je er niet meteen vandoor schiet zodra we weer thuis zijn en dat is door dit hele groepje mee te nemen.' Een heel sterk dubbel gevoel raast door me heen, samen met hoop. Dus ik heb nog kans om Lewis te zien! En Yue en Dewi! Ze zullen dicht bij me zijn! Ik bestraf mezelf hard voor mijn egoïsme. Godverdomme, achterlijk wijf! Ze zullen worden meegenomen naar het hol van de leeuw. Als ik probeer weg te komen, dan zullen zij sterven. Zo zorgt Fjodor ervoor dat ik hem nooit zal verlaten. En die arme Dewi. Eindelijk was ze vrij, eindelijk kon ze naar buiten en nu.. nu begint alles van voren af aan. Alleen zit ze nu in een nest gevaarlijke vampiers, stuk voor stuk sterker en meedogenlozer dan ik. Ik heb zo hard gewerkt toen. Maar alles waar ik voor heb gewerkt valt in het niet bij vampiers zoals Zachar.
'Van het ene gevangenschap naar het andere,' zeg ik zacht. Ik besef me nu hoe lastig het gaat worden om Fjodor om de tuin te leiden. Hij heeft dit alles zo zorgvuldig uitgekiend. Me eerst dwingen met hem te trouwen door te dreigen degenen om wie ik geef te vermoorden en nu ik met hem mee ga geeft hij me door de rest mee te nemen net genoeg hoop om niet in een eeuwige depressie te vallen. Met een vingerknip kan hij over hun lot beslissen en dat is voldoende om de complete controle over mij te krijgen. De situatie is uitzichtloos. Ik wend me tot Fjodor. 'Je zegt dat je het hele groepje wil meenemen. Twee van hen zijn mensen. Hoe ben je van plan om te zorgen dat ze niet leeggezogen worden op het moment dat ze je clan binnen komen? Nou? Daar heb je zeker geen rekening mee gehouden. Jullie zijn niet getraind op je inhouden in de buurt van mensen. Voor zoiets heb je maanden nodig, en dat met de grootste wilskracht die een vampier kan hebben.'
Fjodor glimlacht. 'Maak je nou maar geen zorgen, liefje. Er overkomt die mensen niets. We leven niet meer in de middeleeuwen en-' 'Wáág het niet om mij liefje te noemen,' sis ik met zo'n nijd dat het zelfs Fjodor verbaast.

---

No growth of the heart is ever a waste

Ze gingen mee? Er ging een vreemde mengeling aan tegenstrijdige gevoelens door hem heen. Euforie om het feit dat hij Odile nog zou zien, woede omdat Fjodor zo met hen speelde, verbaasdheid, nieuwsgierigheid, maar boven alles, angst. Fjodor sprak over een groepje. Dat wilde zeggen dat hij de meisjes had gevonden. Een ijskoud, vervelend besef droop van zijn hoofdhuid naar beneden. Dewi en Aimée waren niet veilig in Fjodors clan. Dat waren vampiers die de noch de zelfbeheersing noch de ambitie hadden om jong maagdenbloed te laten lopen. Onbezoedeld, levendig. Héérlijk. Als Aimée en Dewi meegingen hadden ze maar twee opties. Eén: ze eindigden als voer. Twee; ze eindigden als vampier. Fjodor verzekerde Odile dat hij het allemaal voor elkaar had, wat hem meer en meer deed vrezen voor dat laatste. ‘Je mag ze niet transformeren.’ Flapte hij abrupt uit. Aan Zachars blik te zien, had hij of iets dappers gedaan, of iets heel doms. Niemand adresseerden Fjodor op die manier als je geen Odile heette. Toch zeker geen buitenstaander, wiens lot bovendien in de handpalm van de blonde man lag. Lews blik gleed kort naar Odile. ‘Heb je dat goed begrepen, vuile kakkerlak?’ ging hij verder, aangemoedigd door de woede die hij voelde als hij naar Odile keek. Hoe durfde hij ook hier gewoon binnen wandelen met de mededeling dat ze de twijfelachtige eer genoot om zijn vrouw te worden en haar dan zonder pardon van tussen zijn armen griste?Granted; she was fucking amazing, maar na alles wat hij over Blondie gehoord had, leek het hoogst onwaarschijnlijk dat hij haar alleen wilde voor haar schoonheid en haar vurige karakter –of zijn liefde, maar dat klonk al helemaal ongeloofwaardig. Zou er iets achter steken?

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 7:46 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

"Je mag ze niet transformeren." Mijn blik schiet meteen naar Lew en vervolgens richting Fjodor, die Lew met een vernietigende, ijzige blik aankijkt. "Heb je dat begrepen, vuile kakkerlak?" Fjodor's ijsblauwe ogen lijken haast rood te kleuren door de woede. En dan flitsen ze mijn kant op. Nog steeds zwijgt hij, maar ik merk dat hij op het punt staat Lew een one way ticket naar de zevende hemel te bezorgen. Uit voorzorg ga ik voor hem staan. 'Je hebt me gezegd dat ze zouden blijven leven als ik met je trouw. Als je ze in vampiers verandert breek je de afspraak. Ben jij een man van je woord?' Fjodor lijkt even verward, maar herstelt zich gauw.
'Odile. Ga even aan de kant,' zegt hij zacht, maar kil. 'Nee. Je raakt hem niet aan,' zeg ik en blijf staan. 'Ga. Aan de kant,' zegt hij en komt mijn kant op gelopen.
'Je zou ze laten leven. Ook Lew. Dat is deel van de afspraak.' Hij staat nu voor me, pakt me aan een arm beet en trekt me zonder veel kracht te gebruiken uit de weg. 'Nee. Nee, Fjodor.' 'Dit gaat interessant worden,' grinnikt Zachar met een nietsverhullende grijns.
Nu staat Fjodor voor Lew. Een ontmoeting tussen twee vampiers waarvan ik had gehoopt dat ze nooit elkaars pad zouden kruisen. Ik moet wat doen en snel!
'Je hebt lef, Lewis Triggs. Dat is enerzijds bewonderenswaardig en anderzijds enorm dwaas.' Met een ontzaglijke snelheid sprint ik op het tweetal af. 'Zie dit als een waarschuwing.' 'Nee!' Ik spring tussen de twee in en incasseer de volle vuistslag van Fjodor, voor hij de kans heeft Lew te raken. De wereld duizelt, mijn lichamelijke processen zijn stopgezet en ik wankel op mijn benen. Het kuchen en hoesten ontnemen me de adem en ik val op mijn knieën. Ik hou mijn hand op mijn buik die de volle impact heeft gevoeld en kreun door de pijn. De tranen schieten me in de ogen. Ik weet dat Fjodor sterk is. Maar zo sterk..? Ik voel een vlaag lucht naast me.
'Odile..' hoor ik iemand zeggen. Ik word beetgepakt en opgetild, maar zou bij god niet weten door wie. 'Het spijt me. Het spijt me zo.' Een doek wordt langs mijn mond en wang geveegd en nu merk ik dat die onder het bloed zit. Ik heb bloed opgehoest. Nu kijk ik omhoog, rechtstreeks in de ogen van de man die me in zijn armen draagt.
'Laat me los, vuile-' Ik begin opnieuw te hoesten en kom niet verder dan een paar krakerige woorden. Hij aait langs mijn haar. 'Blijf godverdomme van me af,' sis ik. Opnieuw begin ik te kuchen en het bloed komt naar boven. Fjodor veegt het bloed weer weg en kijkt me bezorgd aan. Of althans, zijn versie van bezorgdheid.
'Je moet rusten. Als je zo meteen thuis bent krijg je alle tijd om te rusten.' 'Niet in jouw bed. Laat me nu los.' Hij zucht kort, trekt dan even een schuine mondhoek omhoog en laat me dan los. Goddank dat een vampierenlichaam snel herstelt.
'Waar blijft de rest? Ik mag voor Boris hopen dat hij dat zooitje ongeregeld in toom houdt, anders zijn die twee mensen geschiedenis,' zegt hij dan tegen Zachar. 'Ik kan wel even kijken.' 'Doe dat. Ik verdoe hier mijn kostbare tijd. Tijd die ik allang met mijn toekomstige vrouw door had kunnen brengen.' Ik walg bij die woorden.
'Wanneer ben je van plan ze te laten gaan? Je wil ze toch niet voor de rest van hun leven opgesloten laten zitten in jouw hol?' vraag ik Fjodor. Hij glimlacht. 'Dat hangt van jou af. Als jij geen verlangen meer hebt om naar ze terug te keren en te vluchten, dan kan ik ze zonder problemen laten gaan.' Ik kijk hem geschokt aan. 'Ze zijn mijn familie. Hoe kan ik nou niet wensen mijn familie terug te zien!' 'Je hebt een nieuwe familie en pas als je hebt laten zien dat je loyaliteit bij die familie ligt, dan kan ik ze laten gaan. Niet eerder. Ik zal beloven goed voor je te zorgen. Je te beschermen tegen iedereen die jou kwaad wil doen. Je veilig laten voelen. Dat is mijn plicht als je man. In een huwelijk hebben we beiden zo onze plichten.' 'Wat.. bedoel je daarmee,' sis ik link. Hij lacht even. 'Ik denk dat je dat wel weet. Maar enfin, dat zijn zaken voor later.'

---

No growth of the heart is ever a waste

Holy shit, elke keer als ik kijk staat er weer ene lap tekst van hier tot Tokio Ö

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.