Alles moet er nu echt uit. Ik ben het zat, ik kan het niet meer. Ik stond net onder de douche, een uur lang, en heb alleen maar gehuild. Ik kon niet stoppen. Hier komt een ontzettend lang verhaal, dus als je daar geen zin in hebt, kun je het topic verlaten.
Het begon in 2009. Mijn moeder begon me te dwingen tot dingen, ze wou een perfecte dochter, zo leek het wel. Ze dwong me te sporten als ik me bijvoorbeeld hartstikke beroerd voelde want het moest elke dag. Ik moest perfecte cijfers halen, lager dan een 7,5 was niet genoeg. Het ging dus niet zo goed tussen mijn ouders en mij en ik zat vaak op mijn kamer of was weg. Als ik dan thuis kwam had ik meestal knallende ruzie met mijn moeder om de bovenstaande dingen of gewoon om de stomste dingen.
Mijn moeder kan heel slecht tegen drank, bij haar merk je het meteen als ze een wijntje ophad, dit bezorgde ook meestal de ruzies. Soms hing ze laveloos op de bank, waarbij ze niet eens wist of ze had gegeten of niet.
December 2009 Toen kwam het. Een normale dag, mijn vader was weg, mijn moeder kwam me ophalen, weer ruzie blablabla. Half vijf, de telefoon ging, en mijn moeder wou niet opnemen (ze had rond die tijd ongeveer 3 glazen wijn op, dus merkte je het heel goed hoe ze was), en ik was te laat. Dus toen ik wegliep hoorde ik een zware mannenstem een redelijk lang bericht inspreken, het leek op de stem van mijn vader maar dat kon niet want zijn mobiel lag op de tafel. Een half uur later, mijn moeder ging de voicemails afluisteren en opeens hoorde ik haar huilen. Ik liep naar haar toe en vroeg wat er was. Ze overhandigde me de telefoon en liet me de voicemail horen. Die zware mannenstem was toch van mijn vader, hij belde niet vanaf zijn mobiel of van die van iemand anders, maar vanaf het politiebureau. Hij vroeg of we hem zijn lenzenspullen en wat kleren konden brengen. Ik weet het bericht nog precies, elk woordje is in mijn geheugen gekrast, en het gaat er niet meer uit. Mijn moeder was helemaal overstuur en begon meteen heel veel water te drinken, want ze moest naar het bureau rijden voor de spullen. Ik begon zijn spullen te pakken, duwde ze allemaal in een tas en we gingen. We mochten hem niet zien natuurlijk, en we kregen zijn sleutels, beurs en andere eigendommen mee naar huis. We hebben hem 2 dagen niet gesproken en toen kregen we te horen van zijn advocaat dat hij naar amsterdam moest omdat hij voor de rechter moest komen. Hierna weer 2 dagen geen bericht, en toen ging de telefoon weer. Mijn vader zou rond de middag naar huis komen. Uren gingen voorbij, maar nog steeds geen bericht van mijn vader of zijn advocaat. 9 uur 's avonds, mijn moeder had ondertussen de advocaat doodgestalkt maar hij kon er ook niets aan doen. Toen zei ik om half 12 tegen mijn neefje, die op dat moment bij me was, dat als hij om 12 uur niet zou komen, ik een trein naar amsterdam nam, en ik was serieus. Niemand laat mijn vader alleen langs de grachten van amsterdam lopen. Een kleine vijf minuten later ging de bel, en daar stond mijn vader. Hij had wallen, en zag er heel slecht uit, maar hij was thuis.
Maar het was niet over, we moesten wachten op de uitspraak, en die kregen we een paar weken later. Hij was veroordeeld tot 6 jaar celstraf, die hij gelukkig niet allemaal moest uitzitten.
Het afscheid naderde en daar was het, 26 februari 2010. Toen zag ik mijn vader voor het eerst huilen. Ik mocht niet mee, hem naar de gevangenis brengen. Ik moest naar school, wat ik absurd vond. Ik wou mee, godverdomme. Maar schreeuwen had geen zin, ik moest en zou naar school gaan.
Ik zat onder Frans te klooien met mijn telefoon, en zette hem per ongeluk op geluid. Dit had ik niet door, dus toen ik een smsje kreeg ging hij af, en werd hij afgepakt. Ik vroeg of ik ook niet even mocht kijken van wie het was, maar helaas. Toen keek ik na de les wat er stond. Het was van mijn moeder, en ze typte: ‘‘We zijn terug’’ We? Ik snapte het niet en kon niet wachten tot ik thuis was. De gedachte dat mijn vader terug zou zijn kwam helemaal niet in me op, maar het was wel zo. De bewakers daar hadden geen bericht ontvangen over dat ze hem moesten ontvangen, dus werd hij later geinformeerd. Ik dacht dat hij niet moest gaan, maar toch. Begin maart moest ik afscheid nemen van mijn vader, voor de tweede keer. Dit was heel zwaar, weer had ik school en weer mocht ik niet mee. Weer fransles, weer hopend op een smsje dat zegt dat ''ze'' terug zijn. Maar dat kwam niet, en zo mijn vader ook niet.
Ik heb het toen ontzettend moeilijk gehad, de ruzies met mijn moeder waren er nog steeds maar niemand was er om ze te sussen. Ik mocht niet bij mijn vader op bezoek, omdat ik nog geen identiteitskaart had en omdat mijn moeder me wou beschermen voor die wereld. Maar ikzat er allang in, en ik kon er goed in leven. Mijn moeder daarentegen had meer moeite, maar ik troostte haar niet, dat zou toch maar negatieve reacties uitlokken. Ik heb in die tijd veel dingen gedaan die verkeerd waren. Ik heb gerookt, was vaak dronken en heb drugs geprobeerd, hier heb ik spijt van maar het deed me dingen vergeten.
Mijn verjaardag naderde en het ging steeds slechter met mijn vader, hoorde ik van mijn moeder. Ik vreesde voor zijn leven en voelde me zo machteloos, ik kon niets doen. Dit werd dus mijn eerste verjaardag zonder mijn vader.
Gelukkig is hij nu terug thuis, en het gaat ietsje beter, maar de ruzies zijn er nog maar niet alleen met mijn moeder, ook met mijn vriend. Het gaat superslecht tussen ons, het is liegen, bedriegen en verbergen. En ik kan het niet meer aan, ik sta echt op het randje. Ik kan dit niet meer lang, mijn vader moet misschien terug naar de gevangenis, ik heb een kutrelatie met mijn moeder en mijn vriend en ik heb niemand om op terug te vallen.
Zo, dit was het, dankje dankje dankje als je je de moeite hebt genomen om dit te lezen. Het moest eruit.
Rainbows on my staircase ~
Sterkte ermee! En snel het huis uit! 
