Nikita Henderson
23 • Noam • Zitkamer • Outfit
23 • Noam • Zitkamer • Outfit
|
|
De beschuldigende sneer behaald het doel glansrijk. Noam zuigt een scherpe teug lucht naar binnen, in stilzwijgen aanhorend wat ze hem nog meer te vertellen heeft. De woorden die maanden hebben gehad om te vormen achter haar ondoorgrondelijk donkere ogen, en de situatie angstaanjagend echt maken nu ze volume zijn gegeven.
Nikita kijkt hem niet aan nadat ze zich theatraal over de dure stoel heeft gedrapeerd, de ruimte dominerend met haar ijzige stilte terwijl haar puntige nagels gedachteloos over haar dijen strelen. ‘Noé heeft me laten zien hoe relaties zouden moeten zijn, Nik,’ zegt hij. Haar kijkers zijn glazig wanneer ze hem vanuit haar ooghoeken bekijkt, de serieuze expressie op zijn engelachtige gezicht de bevestiging dat hij het meent. Ze heeft hem in elk geval niet leren neuken, daar mag Noé haar voor bedanken. De giftige opmerking haalt het puntje van haar tong, als ze haar lippen op elkaar drukt en tot een vage glimlach schoolt. ‘En daardoor kwam ik erachter dat zij en ik niet. . .’ Nikita wacht aanvankelijk tot hij die zin zal afmaken, maar wanneer dat niet gebeurt vernauwen haar ogen zich iets. ‘Ik heb je niet aangeraakt omdat ik. . . omdat ik voortaan meer wil, Nik,’ zegt hij, ironisch genoeg een hand op de naakte huid van haar bovenbeen leggend, vlak waar de hare tot stilstand zijn gekomen. Ik wil meer is wat door haar gedachten bonkt als hij zich nog iets dichterbij waagt. ‘Ik wil meer van jou. Ik wil geen toyboy zijn. Ik wil geen pleziertje zijn. Ik wil jou, helemaal. . . niet slechts af en toe.’ Dit is Noam Yates die haar verteld dat zij het is voor hem — het dichtst bij een liefdesverklaring dat hij, of wie dan ook, ooit is gekomen. Nikita staat zo vluchtig op haar benen dat de sterretjes voor haar ogen dansen en ze zich aan de leuning van de fauteuil moet vastgrijpen om haar balans niet te verliezen. Haar kijkers schieten over zijn gezicht, naar haar schoenen en dan de deur. ‘Je weet niet wat je zegt,’ antwoord ze statisch, de losse plukken die in haar gezicht hangen en haar plotseling mateloos ergeren ruw achter haar oren schuivend. Het is de drank; hoewel ze die zelf amper kan voelen. Noam raakt aangeschoten van een simpel glas wijn en de waarheid is dat ze wel wat meer hebben gedronken dan een onschuldig glas bubbels. Nikita schudt haar hoofd, duwt haar vingers tegen haar tempels om de ondraaglijke hoofdpijn te verjagen. ‘Ik heb een fucking paracetamol nodig.’ Ze werpt een blik door de abstracte zitkamer om te veronderstellen dat dit de laatste plek zal zijn waar ze die zal kunnen vinden. Misschien is meer drank de beste remedie waar ze op kan hopen. Met een grimas stapt ze echter dichterbij Noam, welke nog altijd geknield naast de stoel zit, waarbij ze haar nagels gebruikt om zijn kin omhoog te bewegen. Hij is wazig, dus sluit ze haar ogen voor ze voorover bukt om haar mond resoluut tegen de zijne te drukken. De frons boven haar donkere irissen smelt weg en ze zoent hem langer dan nodig is, lang genoeg om het punt te verliezen wat ze wilde maken, tot ze zich naast hem in het hoogpolige kleed laat zakken en stuurs vooruit kijkt. Haar wangen zijn niet rozig, maar broeierig rood. |
[ bericht aangepast op 2 mei 2020 - 17:23 ]
Feel the fire, but do not succumb to it.
