Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg voor mensen ben, dat ik geen haar beter ben dan de rest, dat ik niks goed kan doen in ieder zijn ogen. Dat ik iedereen teleurstel als ik iets fout doe en als ik iets doe, dat ik toch de schuld ervan krijg. Ik heb het gevoel dat ik dit jaar heb gefaald door te blijven zitten door een breakdown en mijn ouders zeggen dat het mijn schuld is omdat ik mijn gehoorapparaten niet in doe. Alles wat ik fout doe, wordt toch daarmee vergeleken. Ik mag niet bang, boos of verdrietig zijn want dan faal ik van mezelf. Ik heb een periode gehad dat ik mezelf sneed en daar staat mijn punt nu weer toe. Iedereen in mijn omgeving doet toch alles beter en ik ben alleen maar die lastige rat die toch niks beters kan doen. Ik verlang naar een knuffel van mijn ouders of mijn moeder uit zichzelf, of gewoon een compliment over wat ik doe. Ze zeggen dat ze altijd alles voor mij doen en dat ik ook wel wat terug mag doen, en mijn zus doet toch alles veel beter dan ik, en haalt veel betere cijfers en is ook zo geweldig. Bij mij krijg ik toch alleen maar stomme dingen naar mijn hoofd voor mijn gevoel. Ik kan het nooit goed doen. Ik kan helemaal niks. Ik wil beter worden, maar mijn ouders zeggen dat ik mijn gehoorapparaten dan in moet doen, want dat is het probleem bij mij volgens hen. Als ik wil uitleggen dat het niet zo is, dan wuiven ze het toch weg, alsof ze alles beter weten. Mijn vrienden snappen het niet, want die denken dat het al over is en dat het maar een dom probleem is. Ik wil gewoon het gevoel hebben dat ik iets goed doe en dat ik daar ook oprecht beloond voor wordt, maar dat kan ik gewoon niet.
SLOAN.