Herkent iemand dat gevoel? - Stamcafé

Het gevoel van leegheid.

Dat je op het moment, niets meer kunt bedenken, waar je voor wilt vechten. Je je laatste doel hebt opgegeven, voor nu.
Dat je iedereen hoort praten, over hoe inspirerend of emotioneel het is, en jij er met een stalen gezicht naar kijkt, wachten op het bijzondere, wat alleen jíj niet lijkt te zien?

Herkent iemand het gevoel,
Het gevoel van huilen, maar enkel vanbinnen, omdat al het vocht uit je ogen, je al is ontnomen?
Het gevoel van depressief zijn, maar de schijn hoog houden?
Het gevoel van terugval, na een tijdje opnieuw belanden in die ingewikkelde periode?
Het gevoel van verwardheid, niet genoegen nemen met de uitleg 'Pubertijd'?
Het gevoel van alleen staan, er zijn zat mensen die van je houden, maar geen één daarvan die naast je staat?
Het gevoel van dood zijn, mentaal zo in de knoop zitten, dat je fysiek bijna ontsterfelijk bent?

Het sterkte gevoel van allenmaal is op dit moment, het gevoel van onbegrepenheid, en ik hoop dat een van jullie wel begrijpt, wat ik bedoel met deze, raar in elkaar gezetten woorden?

---

Let it come and let it be

Al wil ik het persoonlijk niet toegeven; zo voel ik me ook en ik herken mezelf erin (: Je bent niet alleen.

---

Olive

Wow! echt mooi gezegd.. en ja, ik herken me er wel in.

---

When life gives you a hundred reasons to cry, show life that you have a thousand reasons to smile.

dat heb ik een tijdje gehad, het voelt echt kut

---

"Because I'm with you until the end of the line." - Stucky

Devin schreef:
Al wil ik het persoonlijk niet toegeven; zo voel ik me ook en ik herken mezelf erin (: Je bent niet alleen.

Dat is stiekem best een hele opluchting voor mij, ik schrap het gevoel van jezelf raar vinden van mijn lijst (:
Maar als ik het zo weer teruglees, vind ik mezelf gewoon zielig. Het in je omgeving zó verpest hebben, dat je op internet telkens je verhaal kwijt moet. Dat is gewoon niet goed.

---

Let it come and let it be

Wow, mooi geschreven. Ik herken me er zelf heel goed in. Maar volgens mij doet dat iedereen?

---

<3

Devin schreef:
Al wil ik het persoonlijk niet toegeven; zo voel ik me ook en ik herken mezelf erin (: Je bent niet alleen.

---

Noem mezelf baas, want ze weten wie ik ben.

Ja, ik herken mezelf er in, ook al geef ik het niet graag toe.

---

Ex astris, sciencia

401 schreef:
Wow, mooi geschreven. Ik herken me er zelf heel goed in. Maar volgens mij doet dat iedereen?

Nou nee, eerlijk gezegt, weet ik dat héél Quizlet zal zeggen 'Ik herken me daar in,' maar minder dan de helft, echt weet wat ik bedoel.
'Ik herken me er in,' dat is makkelijk gezegt, als iemand anders het heeft voorgetypt, maar ik weet zeker, dat als een deel van Quizlet zo'n topic zou aanmaken, en oprecht zou typen wat die voelt, er totáál andere verhalen zullen ontstaan.

[ bericht aangepast op 7 juli 2011 - 16:39 ]

---

Let it come and let it be

Nee, nooit. Niet dat ik een perfect leven heb, verre van, maar ik zal niet depressief worden en ik zal niet opgeven. Ik heb een doel voor ogen en ik weet waarvoor ik vecht. En ik zal er voor vechten. Soms moet je gewoon een keuze maken tussen wat makkelijk en wat juist is, maar dat heb ik tot nu toe altijd gedaan en dan zal ik blijven doen. Ik volg de harde weg, maar het is het waard, uiteindelijk.

---

Have you ever been alone in a crowded room?

Glimpse schreef:
Nee, nooit. Niet dat ik een perfect leven heb, verre van, maar ik zal niet depressief worden en ik zal niet opgeven. Ik heb een doel voor ogen en ik weet waarvoor ik vecht. En ik zal er voor vechten. Soms moet je gewoon een keuze maken tussen wat makkelijk en wat juist is, maar dat heb ik tot nu toe altijd gedaan en dan zal ik blijven doen. Ik volg de harde weg, maar het is het waard, uiteindelijk.

Jij bent één van de weinige, waarvan ik zeker waat dat die in dit topic de waarheid sprak. Ergens is jou tekst, in tegenstelling tot de meeste dingen, wéll inspirerend voor me.
Bedankt (:

---

Let it come and let it be

CountMeIn schreef:
(...)
Dat is stiekem best een hele opluchting voor mij, ik schrap het gevoel van jezelf raar vinden van mijn lijst (:
Maar als ik het zo weer teruglees, vind ik mezelf gewoon zielig. Het in je omgeving zó verpest hebben, dat je op internet telkens je verhaal kwijt moet. Dat is gewoon niet goed.

Je mag jezelf heus raar vinden, dat doet iedereen wel eens en ik kan nu niet zeggen dat ik lekker normaal ben. En je moet jezelf ook niet zielig vinden - behalve als je niks probeert en degelijk stik in zelfmedelijden. Iedereen heeft een slecht moment, zoals jij dat nu hebt, maar hoe moeilijk het ook is, je moet jezelf erdoor heen trekken. Ik heb geleerd om me niet meer slecht te voelen, al heb ik nog steeds van die momenten waar ik gewoon voor mijn scherm zit en denk: "Waarom ben ik hier? Wat doe ik voor nuttigs?" en me plotseling heel erg leeg voel. Dat is perfect normaal, iedereen heeft dat eens en als je zegt van niet, dan lieg je. Ook is het niet zo erg om mensen op internet te vertellen hoe je je voelt. Het kan een grote opluchting zijn. Je ziet hun reactie niet en het is met een boel meer mensen, waardoor het kan gebeuren dat je mensen vind die precies hetzelfde denken en voelen. Toch is het grote nadeel dat je woorden anders kan interpreteren en je slechter kan voelen.Het is belangrijk om een vertrouwenspersoon te vinden die je echt kent en af en toe ziet. Misschien iemand van quizlet die je ooit hebt gemeet? Dat zijn de beste vertrouwenspersonen, want je komt ze niet elke dag tegen en toch luisteren ze naar je en snappen ze wel wat je voelt. Gewoon nooit opgegeven en blijven vechten en op de momenten dat je dreigt op te geven - denken aan de goede momenten.

---

Olive

Zo voel ik me al jaren ja.

---

Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall

Zo heb ik me heel lang gevoeld, en nog steeds wel eens, maar ik ga steeds meer in zien hoe mooi het leven ook kan zijn.
Het gras is niet altijd groener aan de overkant. Uiteindelijk zal ook jij je geluk en je doelen vinden en je een weg door het leven weten te banen. Alles komt op zijn tijd, het enige dat je nodig hebt is wat geduld.

Devin schreef:
(...)

Je mag jezelf heus raar vinden, dat doet iedereen wel eens en ik kan nu niet zeggen dat ik lekker normaal ben. En je moet jezelf ook niet zielig vinden - behalve als je niks probeert en degelijk stik in zelfmedelijden. Iedereen heeft een slecht moment, zoals jij dat nu hebt, maar hoe moeilijk het ook is, je moet jezelf erdoor heen trekken. Ik heb geleerd om me niet meer slecht te voelen, al heb ik nog steeds van die momenten waar ik gewoon voor mijn scherm zit en denk: "Waarom ben ik hier? Wat doe ik voor nuttigs?" en me plotseling heel erg leeg voel. Dat is perfect normaal, iedereen heeft dat eens en als je zegt van niet, dan lieg je. Ook is het niet zo erg om mensen op internet te vertellen hoe je je voelt. Het kan een grote opluchting zijn. Je ziet hun reactie niet en het is met een boel meer mensen, waardoor het kan gebeuren dat je mensen vind die precies hetzelfde denken en voelen. Toch is het grote nadeel dat je woorden anders kan interpreteren en je slechter kan voelen.Het is belangrijk om een vertrouwenspersoon te vinden die je echt kent en af en toe ziet. Misschien iemand van quizlet die je ooit hebt gemeet? Dat zijn de beste vertrouwenspersonen, want je komt ze niet elke dag tegen en toch luisteren ze naar je en snappen ze wel wat je voelt. Gewoon nooit opgegeven en blijven vechten en op de momenten dat je dreigt op te geven - denken aan de goede momenten.

Ik lees nu letterlijk al mijn goede voornemens, waar ik me nooit aan heb gehouden.
Ik ben het persoon dat, óf alles gecoverd vertelt, dus alleen het gevoel wat ik heb, zoals hier. Of het halve verhaal, ik zou mezelf kunnen vergelijken met een puzzel. De personen die ik het meest vertrouw, geef ik allemaal een stukje van de waarheid mee, en zelf heb ik het middelste puzzelstukje. Ik vertel nóóit iemand het hele verhaal, omdat ik bang ben. Zelfs tegen iemand van hier durf ik het niet.
Ik heb bijvoorbeeld, een aantal keren gehad, dat Marleen, naar me toe kwam, omdat ze wíst dat er iets was. Alles wat ik deed was vertellen wat de drúppel was, maar alle dingen die de emmer zo vol maakte, weet niemand van me. Maar als Marleen dan een oplossing gaf, dan zei ik dat ze het niet snapte. Logisch dat ze het niet snapte, ik vertelde ook maar een piep klein stukje. Achteraf sla ik mezelf dan voor mijn kop.
Ik gedachte heb ik allemaal wel zo'n grote mond, van, ik ga het echt eens vertellen, het móét er uit. Maar als puntje bij paaltje komt, klap ik dicht.

Tegenover mezelf heb ik een grote bek, maar het persoontje dat mij altijd moed inspreekt, verlaat mij altijd als het zo ver is. Dat is met vanalles, zelfs met de kleinste dingen als spreekbeurten.
En nadat ik het verpest heb, komen de twee buien op, de buien van zelfmedelij en van het totaal verpestte zelfbeeld.
iedere bui/ieder persoon in mijn hoofd, komt op het verkeerde moment, dat maakt dat ik letterlijk gék word van mezelf. Ik kan gewoon niet met mezelf leven, mijn dingen sluiten nooit correct op elkaar aan, en dan schiet ik in de stress zoals nu, en zometeen sluit ik mezelf weer op in een ruimte gevult met zelfmedelij, en daarna komt het moment weer aan dat ik mezelf af ga kraken, dan voel ik me weer eventjes goed, en daarna begint het weer van voor af aan!

---

Let it come and let it be

SuperManX schreef:
dat heb ik een tijdje gehad, het voelt echt kut

---

If you keep looking for that happy ending, you are never gonna get it right