[RPG] Pirates - Exchange 5 - Speeltopics

Laatste post:

Abby
Ik hoorde de minachting in Nate's stem, maar ging er niet op in> We hadden geen tijd om te bekvechten. Voorzichtig tilde ik Ace bij zijn voeten op, ik maakte me vreselijk zorgen om hem. Hij was niet zwaar, maar het deed pijn aan mijn armen, vooral door het schotwond. Maar ik had niks te klagen, Ace was er erger aan toe. Zwijgend liep ik het dek op, toen ik plots Nate hoorde roepen. Ik keek over mijn schouder en zag 6 mannen staan die zich op Nate stortte, nee he.. Plots kwam er iemand anders bij en diegene leek aan onze kant te staan. "Tristan..?" mompelde ik verbaasd toen ik hem herkende, vervolgens betrapte ik mezelf erop dat ik toch blij was hem te zien. Waar kwam hij eigenlijk zo ineens vandaan? Het deed er niet meer toe, de vijanden waren gevloerd en we zouden snel weg kunnen in een poging Ace nog te redden. Ik keek van Tristan naar de Kapitein, die ineens glimlachtte, maar die leek niet erg echt. Lang piekerde ik er niet over, want de Kapitein wendde zich weer tot mij. "Laten we Ace snel terugbrengen naar het schip, dan haal ik de scheepsdokter als we daar zijn."
Ik knikte en glimlachte kort maar dankbaar naar Tristan, als hij niet was gekomen hadden we een zeer groot probleem gehad. Gauw liepen we terug naar ons schip, dat gelukkig niet heel ver lag.

Dat wou ik net doen x'D
EN ik vind 't leuk om te spelen dat ze niks door heeft :x
Net zoals bij kwms [aa]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sarah Kate Smith

' Ik hoop dat het goedkomt, ookal ken ik hem nog niet zo goed, ' zei ik met een kleine zucht. ' is er iets wat ik toevallig voor jullie kan doen? ' Wat erg dat ze moesten hopen dat hij maar wakker werd, terwijl het misschien nog uren kon duren. Of misschien werd hij helemaal niet wakker. Die gedachte bezorgde me rillingen, ookal kende ik hem nog niet zo goed..

Heeft ons schip dan een naam vanaf nu?
En fijn dat jullie mijn lange schrijfsels apprecieren. Ik heb jammer genoeg niet de tijd om een vervolg te typpen, maar veronderstel maar dat Tristan hen niet terugvolgt naar het schip en Nate logischerwijs wel (:

Home is now behind you. The world is ahead!

A-huh ^^ En oké, dat is goed

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik schud mijn hoofd, zonder op te kijken. "Nee, je kunt voor ons niet veel doen op het moment." Het geeft me een naar gevoel dat Maxime en Arthur zo stil zijn. Er hangt een ongemakkelijke stilte, en ik kan niet wachten tot er weer wat meer mensen komen. Ik haat stilte.

Olivier
Als we Ace, die tijdens het lopen haast zwaarder lijkt te worden, eindelijk aan boord van het schip hebben leg ik hem snel neer in een van de hutten. "Blijf hier." zeg ik tegen Abby. "Ik ga een dokter halen." Wat is ze mooi.. Een seconde blijf ik naar haar kijken, dan draai ik me snel om en ga op zoek naar de scheepsarts. Het valt te hopen dat hij nog aan boord is, en niet ergens in een bordeel zit. Gelukkig vind ik hem in het ruim, bij de rum voorraad. Hij staat snel op als hij me ziet, maar valt bijna meteen weer om. “O, eh, meneer de kapitein.. Ik.. hik.. had u niet verwacht.. hik.” Hij is duidelijk stomdronken, maar ik kan elke hulp gebruiken nu. “Meekomen, er is iemand gewond.” Hij knikt, duidelijk blij dat ik hem niet aanspreek op zijn rumgebruik en loopt snel mee. Abby zit gelukkig nog steeds bij Ace, en ik glimlach naar haar. De scheepsdokter gaat bij Ace zitten en bekijkt de wond. “Oioioioi.. Dat ziet er niet zo mooi uit.” Hij draait zich om en kijkt me aan. “Ik moet eerst mijn spullen halen, meneer de kapitein. Deze wond moet goed verzorgd worden, anders overleeft hij het niet.” Ik knik en de dokter staat op. Hij wankelt weg en ik kijk hem twijfelend na. Het is maar de vraag of hij nu in staat is om Ace te behandelen, maar hij is onze enige hoop.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
De tocht voelde lang en mijn armen begonnen met de seconde meer pijn te doen, net toen ik dacht dat ze het begaven arriveerden we. We liepen naar binnen, een kajuit in en legde Ace op bed. De Kapitein zei me te blijven, ik knikte en ging aan 't voeteneinde zitten. Zwijgend keek ik naar Ace. Hij moest nog even volhouden. Niet veel later kwam de Kapitein terug met een scheepsdokterdie volgens mij stomdronken was. Ik stond op om ruimte te maken en vroeg me af of het wel slim was hem te laten kijken, maar we hadden verder niemand. “Oioioioi.. Dat ziet er niet zo mooi uit," zei de scheepsdokter. Precies waar ik al bang voor was. Hij liep wankelend weg, omdat hij zijn spullen nog moest halen. Even liet ik mijn ogen de hut rond gaan. Nate was er, de Kapitein, Ace.. Waar was Tristan eigenlijk? Was hij niet meegelopen? Ik had me erg geconcentreerd op het niet laten vallen van Ace.. "Waar is Tristan gebleven?" vroeg ik aan de Kapitein, ookal vreesde ik dat hij 't ook niet zou weten. Hij had ons gered en ik had niet eens de kans gehad hem te bedanken, ik was hem nog een hoop schuldig.. Zwijgend liet ik mijn ogen afdwalen naar de schotwond in mijn arm, daar moest ik ook maar naar laten kijken, maar toch zeker niet door een dronken dokter? Hem zou ik zoiets niet toe vertrouwen, dat zou ik niet willen, maar waarschijnlijk zou ik wel moeten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik schud mijn hoofd, zonder op te kijken. "Nee, je kunt voor ons niet veel doen op het moment." Het geeft me een naar gevoel dat Maxime en Arthur zo stil zijn. Er hangt een ongemakkelijke stilte, en ik kan niet wachten tot er weer wat meer mensen komen. Ik haat stilte.

Olivier
Mijn gezicht verstrakt als Abby naar Tristan vraagt. "Die zal wel ergens in de haven rondzwerven." antwoord ik ontwijkend, en ik zie haar bezorgd naar haar wond kijken. Ook nu vallen de sneeën op haar arm me weer op. "Abby.. Hoe ben je aan die sneeën gekomen?" vraag ik zacht, en ik kijk haar bezorgd aan. Zou dezelfde kerel dat hebben gedaan als degene die haar die kras op haar gezicht heeft gegeven? Hij kan maar beter oppassen, want als ik er achter kom wie het is rijg ik hem aan mijn zwaard.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Het leek wel alsof het hem niks kon schelen, was hij soms niet dnakbaar dat hij geholpen had? Ik wilde er over door vragen, toen hij begon over de sneeën op mijn arm. Ik voelde mijn wangen kleurern en keek weg. "Door James, dat had ik toch al verteld?" mompelde ik. Of in ieder geval, ik had verteld dat ze me gemarteld hadden, toch? God, alleen Tristan wist hiervan en Ace.. Ik wilde niet dat hij het wist, alleen die bezorgde blik al, ik wilde niet dat hij me mijn vrijheid ging ontnemen.. Dat hij overbezorgd werd en ik dus bijna niks meer zou mogen doen. Daarom bleef ik ook met mijn rug naar de muur toe staan, bang dat de wonden onder mijn shirt uit zouden komen. Ik wist nog altijd niet hoe erg het was en hoe hoog of laag ze kwamen. Alleen Tristan wist dat en die was spoorloos. Waar maakte ik me nu eigenlijk allemaal druk om? Ace ging verdomme bijna dood! En ik zat te piekeren over onzin zaken, zorgen voor later. Gelukkig kwam de dokter later weer binnen met zijn spullen en liep naar Ace toe. Zwijgend keek ik de andere kant op, al dacht ik alleen maar aan de vleeshaak werd ik alweer misselijk, ik hoefde niet te zien hoe hij het ging hechten later. Vooral niet met zijn dronken kop, als hij maar voorzichtig was.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

even een abo

Frankly my dear, I don't give a damn.

phaha ik d8 dat vluuv gereageerd had x]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Ik verlies te veel bloed, dit hou ik niet vol! Ik druk nog harder op de wond en alweer wordt het beeld vaag. Op het randje van het bewustzijn merk ik dat ik gedragen word, maar ik ben te zwak om te kijken wie me vast heeft. Aan de stemmen te horen ben ik in vertrouwd gezelschap. Dat geeft mijn ziel rust, dus ik laat het hoofd zakken en laat de bewusteloosheid vat op me krijgen.
Als ik mijn ogen langzaam open besef ik dat ik op een van de bedden lig in de aparte cabines en er een dokter over me gebogen is. Ik ben veilig. Ik leef! Ik werp een blik op de twee personen die in de kamer staan, de kapitein en Abby. Even glimlach ik.
'Ah, onze gewonde is bijgekomen,' hoor ik de dokter zeggen die met een naald en draad zwaait. Ik kijk hem wantrouwig aan. Waarom ruik ik alcohol? Worden de ontwenningsverschijnselen me nu echt te veel? Hij trekt mijn overhemd omhoog, op zoek naar de wond, die - lijkt me - voldoende zou moeten opvallen door de enorme snee. 'Goed. Mijn ogen zijn niet echt in perfecte staat, maar ik denk dat dit wel goed moet gaan.' 'Je denkt?' vraag ik met een schorre stem. 'Geef hier die naald.' Als ik die vleeshaak heb kunnen overleven, dan dit miezerige naaldje vast ook wel. Zodra ik me overeind probeer te hijsen wordt mijn zelfoverschatting me duur betaald: de pijn schiet door me heen en ik word daardoor gedwongen om weer te gaan liggen. 'Is dit ding gedesinfecteerd?' vraag ik.
'Natuurlijk, je dacht toch niet dat ik anders zo'n serieuze verwonding zou hechten?' 'Hmm en ik dacht behandeld te worden door een dokter die nuchter was. Geef me die lamp eens aan.' Wat beledigd draait de man zich om en drukt me de petroleumlamp in handen.
'Goed, nu die naald.' 'Wat? Je bent gek, je hebt geen idee hoe je dit moet d-' 'Alsof jij het beter zou doen.' 'Daar komt niks van in, dit is mijn -hik- taak. En ik-' 'Geef me godverdomme die naald!' Argh, verdomme. Mijn zij! Ik had niet moeten schreeuwen, de energie die ik steek in die achterlijke kloot overtuigen dat ik het beter kan wordt mijn dood nog eens.
Uiteindelijk, na een kort protest, geeft hij me het ding in handen. Ik hou de naald in het vuur voor een minuut, doe vervolgens de draad er doorheen en haal hem met een snelle beweging door de snee, besmeurd met bloed. 'Ah, verdomme,' vloek ik van de pijn. 'Nog maar acht keer,' voeg ik er zuchtend aan toe, waarna ik de naald er nog een keer doorheen haal. Mijn moeder had me toch moeten leren naaien..
Als ik klaar ben hef ik het hoofd naar Abby en de kapitein.
'Voelt goed om weer op je eigen schip te zijn. Bedankt voor jullie hulp en dat jullie me niet achterlieten, ook al hadden jullie de kans. Zou ik een glas.. water mogen?' Hoe verleidelijk was het om nu om rum te vragen, maar helaas, ik ben onze deal nog niet vergeten. Vijf goudstukken. En ik heb er een nodig om een hoer van te betalen. Zodra ik weer gezond ben.

No growth of the heart is ever a waste

Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Ah, onze gewonde is bijgekomen," zei de dokter plots. Meteen keek ik naa Ace en ik voelde een gevoel van opluchting door me heen gaan. Hij leefde nog! Opeens leek hij te barsten van de energie, want hij ging in discussie met de scheepsdokter, iets wat ik wel kon begrijpen. Uiteindelijk had hij de naald zelf in handen en hield hem in een vlam. "Ace, weet je zeker dat.." Ik kon mjin vraag niet afmaken, want hij begon al met het hechten van zijn eigen wond. Ik huiverde kort bij het idee, ik zou mezelf nooit zo kunnen pijnigen. "Voelt goed om weer op je eigen schip te zijn. Bedankt voor jullie hulp en dat jullie me niet achterlieten, ook al hadden jullie de kans. Zou ik een glas.. water mogen?" vroeg hij toen hij klaar was en ik glimlachte kort. "Geen probleem, we zouden wel heel harteloos zijn al hadden we je laten liggen." Nu hij bij was hoopte ik dat hij zijn mond verder hield over wat er op het schip gebeurd was voordat we gesnapt werden. "En ik zal even water voor je halen, of heb je liever rum?" plaagde ik hem en met een grijns liep ik de hut uit. Zelfs in die staat was hij onze weddenschap niet vergeten. Even keek ik naar mijn lichaam, straks moest ik me echt wassen.. Al dat bloed was alles behalve smakelijk in mijn ogen en het zorgde voor de onnodige aandacht, terwijl ik door de gangen liep staarden veel mannen naar me. "Kunnen jullie het zien?" snauwde ik ze toe toen ik het zat was, met een zucht liep ik de keuken in waar gek genoeg niemand te bekennen was. Gauw pakte ik een glas water en op de weg terug naar de hut had ik al minder last van starende blikken. Al gauw liep ik de hut weer terug in en overhandigde Ace het glas. "Alsjeblieft," zei ik en glimlachte kort naar hem. Plots wendde de dokter zich naar mij en ik zag hem naar mijn schotwond kijken, hij opende zjin mond al om wat te zeggen maar ik onderbrak hem, nog voordat hij daar de kans voor kreeg. "Ik dacht het niet," beschermend legde ik mijn hand erop, "Ik laat iemand anders er wel naar kijken." Hem vertrouwde ik voor geen cent.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ineens hoor ik andere stemmen, en verbaasd kijk ik op. Zijn er weer mensen? "Ik ga even kijken wie daar is." zeg ik, tegen niemand in het bijzonder, en snel sta ik op. Ik strijk mijn jurk glad en loop naar buiten, de donkere gangetjes is. De geur van bloed komt me al snel tegemoet en kokhalzend houd ik een hand voor mijn mond. Getsie, wat is er gebeurd? Ik vind de rest al snel en geschrokken kijk ik naar Ace, die zo te zien zijn eigen wond aan het hechten is. "Wat is er gebeurd?" vraag ik geschrokken, en ik kijk naar de andere mensen. Een dronken man, de kapitein en Abby, die zo te zien ook gewond is. "Zijn jullie aangevallen?"

Olivier
Opgelucht merk ik dat Ace weer bij bewustzijn komt, en zo te zien nog steeds zichzelf is. Hij begint meteen te bekvechten met de dronken dokter, door wie ik persoonlijk ook niet graag behandeld zou willen worden. De dokter zakt neer in een hoekje en begint luid te snurken. Die halen we hier straks wel weg. Ik knik als Ace om een glas water vraagt en maar voor ik kan gaan staan gaat Abby al. Ik blijf zitten en kijk Ace onderzoekend aan als een van de dames binnenkomt. Ik geef geen antwoord op haar vraag, omdat ik het zelf eigenlijk ook niet weet. Hoe kwamen Abby en Ace in die boot terecht?

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Plots kwam Josephine binnen en vroeg of we aangevallen waren, ik slikte. "We.. Eh.. Naja, Soort van," mompelde ik en keek even naar Ace. Wat gingen we zeggen? We waren op het schip om te plunderen. God, ik was zo dom geweest. Wíj waren dom geweest. Ik haalde een hand door mijn haar en probeerde een smoes te bedenken, maar niks schoot me te binnen. Ik hoopte dat Ace iets wist en keek 'm veelbeekend aan. Alsjeblieft, liet hem een goede smoes hebben. Hij was nuchter nu, misschien wist hij wel iets. Zwijgend en ietwat nerveus begon ik een lok haar rond mijn vinger te draaien, wauw, ik was wel goed in mezelf in de nesten werken zeg. Ik liet mijn blik afglijden naar de dokter die was gaan zitten en sliep, dat wist ik omdat hij zo ontiegelijk luid snurkte.


Short. Maar aangezien niemand reageert en ik me weer de pleurus verveel :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.