Waar hij sluipt

Waar leven stopt nog voordat het de poort bereikt van de onvergefelijke hel, waar pijn en rust hun brug vinden en tegemoet lachend hun vijandelijkheid opgeven.
Daar leeft een man zo mooi en zo begeerlijk dat zelfs de goddelijke macht zijn aanwezigheid niet in stilte laat. Eeuwigheid vind hier zijn weg voordat het zijn pad vervolgt naar het duister.
Zijn lokken zijn als dat van goud en zijn ogen zo blauw en hemels helder dat zelfs de kristallen diep verborgen in de gebergten van de aarde verbleken bij diens schoonheid.
Zijn lach een schijn van de werkelijkheid die zelfs voor hem te koud blijkt om te aanvaarden. Zijn lot ook al brengt hij eeuwig leven met zich mee toch zo verschrikkelijk dat het door mensen beschouwd wordt als een straf eerder dan een vreugdevol toebehoren. Verleidelijkheid brengt hem tot zijn macht wanneer hij in dans mensen beheerst en laat vergeten van hun sterfelijkheid.
Een wellustig stem wordt gebruikt door hem de majesteit van elke dode wanneer hij met zoete woorden zijn slachtoffers betoond, omklemmend in het duistere licht.
Alles, maar toch voelt hij de pijn die zijn hart beweegt diep van binnen nog steeds snijden. Dieper en dieper baant het zich een weg door zijn hoofd en gedachten, hart en liefde, ziel en moraal.
Wat het achterlaat is eenzaamheid.
Kijk, een dolende ziel rent voorbij in de armen van haar bevrijder terwijl hij oprijst uit een schim. Hij laat haar los en pas dan merkt ze dat haar liefde voor de man slechts schijn is en begint ze langzaamaan
te beseffen waar ze is en wat ze heeft achtergelaten toen ze zijn hand vastpakte verblind door verlangen en woeste fantasieën. Zij verdwijnt, hij omarmt zijn lot als hij gaat zitten op zijn eenzame troon.
Weemoed speelt in hem op en langzaam bekoort hij mensen met zijn zachte zang die nooit zijn hart zal omarmen van verlangen en vult met genotszieke herinneringen en verlangens. Zijn zang verdwijnt als het veranderd in een sluim van melancholiek en stil begint hij een gesprek met zijn eenzaamheid:
'Steeds opnieuw tart het lot mij met deze kwelling van menselijke aard. Geen voldoening vind ik als ik mijn marionetten bemin en laat verdrinken in sensualiteit. Noch een man nog een vrouw heeft weerstand geboden tegen dat lege gevoel van binnenin. Of toch? Zij die met haar rode haar al dansend in de wind verlangens doet opspelen niet alleen in mij maar ook in dat van de hoofden van anderen. Zij die de woede van de goden wist te behalen toen zij mens en god met elkaar wou verbinden met haar woorden van beminning. Welk gevoel speelt zij in op mij als ik naar haar kijk en haar rozenrige geur opsnuif, helemaal dronken van geluk. Ik weet wel wat het is. Engelen noemen het blijdschap, de duivel noemt het pijn, mensen menen het moet liefde zijn. haar goddelijkheid werd haar ontnomen maar ik zie nog steeds de godheid in haar die ze altijd was en altijd zal zijn. Mijn koningin kijk mij aan als ik lyrisch voor jou bid in de nacht naar ieder die mij kan horen. Ruik mijn geur en zie mij aan als water mij wast onder de rivier zoals jij zelf ook jouw lichaam verheerlijkt. Kijk niet weg van de schaduw maar kruip er in, kijk niet weg van mijn lichaam als het jouw gedachten op hol doet slaan net zoals dat bij andere zielen gebeurt. Luister naar mij als ik zing voor jou diep in de nacht. drijven, vallen, zachte zwijmel die van binnen mijn hart beroerd en een zachte kus achterlaat wanneer ik naar jou kijk. Raak mij aan en vertrouw mij amuserend elk gevoel. Laat de droom beginnen, terwijl jij langzaamaan zal toegeven aan de duistere kant binnenin jouw ziel. Ik ben van jou, jij bent van mij en samen behoren wij de wereld toe. Goddelijkheid bracht jou weg van mij en liet jou achter als een sterveling welke ik iedere dag bemin. Toch is het zou, aanschouw mijn bloedend hart, dat jouw lichaam nog nooit het ritme heeft gevonden met het mijne en nog nooit hebben jouw ogen en oren mij gezien of gehoord. Ik zal jou vinden en de mijne maken opdat jij die leegte in mijn hart zal opvullen.’

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen