Aardbeientaart

Je hebt van die moeders. Van die moeders die dus echt, nou ja, zò zijn.
Zij was zo'n moeder.
Ieder jaar vierde ze de verjaardagen van haar zoontjes uitbundig. Of nee, niet te uitbundig, want dat zou de buurt dan weer verdacht vinden. Altijd dezelfde vriendinnen op bezoek, want verjaardagen van de kids waren voor haar vooral een kans om bij te kletsen met haar éigen vriendinnen. Die het net zoals zij veel te druk hadden met hun parttime baan en de cursus yoga voor kleuters die ze iedere vrijdag vrijwillig begeleidden op school. Maar het ging natuurlijk wel om de jongen he, die 'grote knul' die 'alweer 8' geworden was. En wat was hij toch veel gegroeid! Daar stond hij zich dan, met zijn twee jaar jongere broertje, te verdringen bij de taart. Zie je het voor je? Twee van die blonde koppetjes, ongeduldig wachtend tot mamma de camera gereed had om het onvergetelijke moment vast te leggen. In de taart staken felgekleurde kaarsjes, in aantal matchend met het aantal levensjaren van het mannetje.
De taart was een aardbeientaart. Altijd. Daar zat de volgende filosofie achter: iedereen lust aardbeientaart. Echt, echt iedereen. De mensen die geen aardbeientaart lustten, waren een beetje eng. Die hoefde je ook niet te hebben op een verjaardag. Eerst kwamen ze nog wel, de enthousiaste moeders die moedwillig voorstelden om dan zelf maar een oosterse mokka-kaneeltaart mee te nemen. Maar na een jaar of twee gaven ze zich wel gewonnen. Er was namelijk altijd aardbeientaart op verjaardagen. Echt, echt altijd. Want iedereen lust aardbeientaart. Echt, echt iedereen.
De taart was van de Jumbo. Daar haalde de moeder altijd haar boodschappen. Vrijdagmiddag, vaste prik. Ze hoefde doordeweeks ook nooit even snel iets te halen, want het eetpatroon stond al voor weken van tevoren vast. Het vijfjarenplan van de voormalige DDR was er niets bij. Had de Jumbo haar aardbeientaart uit het assortiment gehaald, dan was er een kleine crisis in haar huishouden ontstaan.
Er was trouwens wel een jaar dat ze haar aardbeientaart niet bij de Jumbo kocht. Dat was een jaar of drie geleden. Haar vriendinnen hadden het steeds over 'verantwoord en bewust leven' en 'slowfood'. Deze ethisch verantwoorde concepten vertaalden zich bij haar in het bakken van een eco-bioligisch verantwoorde aardbeientaart. Uiteindelijk was dat natuurlijk een verschrikkelijk plan dat gedoemd was te mislukken. De zelfgekweekte aardbeien werden opgegeten door de overigens ook heel ecologisch verantwoorde kat, voor ze goed rijp waren. Nou weet ik natuurlijk wel dat katten normaal gesproken geen aardbeien eten, maar deze kat was zo gewend aan het met granen en erwten verrijkte kattenvoer van Jumbo Huismerk, dat hij het verschil met de vruchten nauwelijks proefde. Toen ook nog eens bleek dat ze zelfs bij de reformwinkel geen ecologisch taartdeeg verkochten, was de stress al helemaal tot een kritiek punt gestegen. Gelukkig kwam de buurvrouw op de dag voor de verjaardag nog snel met een zelfgebakken taart aanzetten. Niet van de Jumbo, wel aardbeientaart. Want iedereen lust aardbeientaart, echt iedereen. Wie dat niet deed, was een beetje eng.
Na een vermoeiende 10 kilometer tegen de wind in zwoegen storm ik onze warme keuken binnen. Eindelijk, vrijheid. Dan zie ik mijn moeder een bakblik uit de oven halen. ,,Oh, hallo Roos. Ik heb net een taart gebakken’’. Even hou ik van schrik mijn adem in. ,,T-toch niet toevallig een... Aardbeientaart?’’. Mijn moeder glimlacht. ,,Maar natuurlijk niet! Dit is een peren-lavendeltaart. Je weet toch dat je zusje geen aardbeientaart lust?’’
Opgelucht haal ik adem. Op dit soort momenten kan ik mijn moeder wel om de hals vliegen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen